<a href=”http://www.bloglovin.com/blog/12970257/?claim=4h93zspffxs”>Follow my blog with Bloglovin</a>
Deze post is nodig vanwege het claimen van mijn blog op bloglovin..
Apple Microsoft Google Alibaba Facebook Twitter LikedIn Windows Amazon Salesforce Tesla ipad iphone samsung nokia lumia uber airbnb servicenow walmart Barak Obama Nelson Mandela Ghandi Kennedy Donald Trump Bill Clinton May Angela Merkel john lennon yoko ono madonna grand funk railroad seatrain Bing Yahoo Baidu AOL Ask,com Exite DuckDuckGo KL Coca Cola McDonalds Ford Mercedes Toyota Macron Icecream KLM Airfrance Airbus Boeing Jezus Allah Mohammed Pope Dope
Gisteren naar het MAS geweest en de tentoonstelling Small Wars van An-My Lê (USA) gezien. An-My is geboren in Vietnam en opgegroeid in de USA en fotografeert missies in vredestijd van het Amerikaanse leger, quote:
“Ik heb het leger altijd al een ongelofelijke onderneming gevonden. Het is een overweldigende macht. Het heeft iets subliems: het is inherent mooi en gruwelijk tegelijk. Mensen hebben de neiging om oorlog te beschouwen als erg zwart/wit, terwijl het helemaal niet zo is. Hoe kan je dit onderwerp aanpakken en onderzoeken op een gecompliceerde wijze? Ik denk dat dit hetgene is wat ik probeer te doen.”
De tentoonstelling toont drie series: het naspelen door enthouasiaste vrijwilligers van de Vietnam Oorlog in North Carolina, de training van VS-Mariniers in 29 Palms, in de woestijn van Californië, voor hun uitzending naar de oorlog in Irak en foto’s van diverse missies van het Amerikaanse leger in vredestijd in beeld brengt.
In de begeleidende film vertelt An-My over haar werk en wat mij opviel is haar stelling dat een goede foto niet ‘een lucky shot’ is maar dat met veel geduld gemaakt wordt. Om die reden gaat ze vaak naar dezelfde plek terug om foto’s te maken omdat ze nog niet de juiste shot heeft gemaakt. En dat dan de voorlichters van Defensie erg verbaast zijn: zelden komen fotografen terug, meestal blijft het bij 1 sessie.
Dit deed me denken aan de film ‘The secret life of Walter Mitty’ die ik eerder deze week zag. Deze film gaat over een foto-editor bij een Amerikaans blad die op zoek gaat naar een fotograaf omdat hij een foto van hem niet heeft ontvangen. Als hij, na veel avonturen, eindelijk bovenop de Himalaya de fotograaf vindt ziet hij door de lens van de fotograaf een unieke witte panter. De fotograaf maakt de foto uiteindelijk niet. Hem gaat het niet om de foto als resultaat maar om de inspanning die het kost de tijger te vinden en dan de beleving van het moment van het zien van de panter. En, dacht ik, als hij de foto publiceert, gaat iedereen achter die panter aan en betekent dit zijn einde.
Mooie persoonlijke ervaringen zijn niet altijd voor anderen te vatten…
Ik woonde vroeger in Den Haag op de Johan van Oldenbarneveltlaan naast de kunstenaar Alfred Eikelenboom, een bijzonder iemand die destijds indruk op me maakte. Achter in de tuin van zijn huis stond een tuinhuisje waarin destijds Helga Ruebsamen woonde en waar zich ‘s nachts de meest vreemde taferelen afspeelden waar ik als kind vanuit mijn jongenskamer met genoegen op uitkeek: een interessante wereld openbaarde zich voor mij! Het kwam af en toe voor dat er in het pad achter ons huis ‘s morgens iemand zijn roes lag uit te slapen en daar moest ik me dan met mijn fiets langs laveren: het kunstenaarsmilieu trok me toen al aan!
Af en toe liet Alfred, hierboven rechts op de foto, mij zijn werk zien dat opgeborgen lag in grote ladekasten en voornamelijk bestond grote schetsen van imaginaire steden, bollen, kubussen, eclipsen en stippen. Het meest interessant waren de verhalen die hij daarbij had, die stippen, zei hij, dat waren mensen want in de toekomst had iedereen een soort helikopter waarmee hij zich voortbewoog. Individueel vervoer omdat alle mensen meer op zichzelf leefden. En die bollen en kubussen waren de toekomstige architectuur van de metropolen, zo zag de toekomst er dus uit, enthousiast kon hij daarover vertellen…
Vanwege een scheiding ging hij ergens anders wonen. Af en toe kwam ik hem nog tegen bij de Haagse Kunstkring waar ik in het laatste jaar van mijn middelbare school nachtportier was. Ik heb hem verder niet gevolgd en begreep dat hij deze week is overleden. Alfred Eikelenboom was een bijzonder man en zijn tijd ver vooruit en voor mij een inspiratiebron!
Voor meer informatie over Alfred Eikelenboom verwijs ik naar het uitgebreide en boeiende artikel van Michiel Morel over hem: De Souvereine kunst van Alfred Eikelenboom.
Het is vandaag 22 mei 2014 en dan nu de hamvraag: gaan we vandaag stemmen en op wie? Vraag 1 is makkelijk te beantwoorden, vraag 2 moeilijker.
Dit zijn de de eerste verkiezingen in mijn leven dat ik geen enkel debat op TV heb gezien. Dit ligt volgens mij aan het gebrek aan aansprekende lijsttrekkers maar ook aan de lage media aandacht.
Toch ga ik stemmen. Ik ben het met Arnon Grunberg eens dat zonder het Europese project we slechter af zouden zijn. Er zouden meer tegenstellingen tussen landen zijn en economisch zouden we, zonder Europese munt en vrije handel, slechter af zijn. En ik ben ook wel gevoelig voor het argument van Arnon Grunberg dat we tegenwicht moeten bieden aan rechts in Europa, die moeten niet te veel macht krijgen. Ik ben het dus niet eens met Paul Witteman die als reden voor niet stemmen opgeeft dat stemmen geen zin heeft omdat de 26 Nederlandse Europarlementariërs geen echte invloed hebben. Ben er trouwens wel voor dat we binnen Europa op alle kandidaten kunnen stemmen, liefst op dezelfde dag. En uiteindelijk een Europees president kunnen kiezen….
Maar nu de vraag op wie? Stap 1 is alle partijen weg strepen waarop ik zeker niet stem, blijven er zes over. Stap 2 is het wegstrepen van partijen met kandidaten die ik er zeker niet in wil. Blijven er vier over. Dan is stap 3 de vraag wie er op Europees niveau zich in de campagne, maar ook daarvoor, positief geprofileerd hebben als Europese partij. Blijven er twee lijsten over. En dan als laatste stap 4, welke lijsttrekker vertrouw ik het meest? Blijft er 1 over….
Volgende week donderdag zijn er verkiezingen voor het Europese parlement, mijn vierjaarlijkse bijdrage aan de Europese politiek.
Het is jammer dat Europa niet echt leeft, alleen in de marge van de avond zie je nog wel eens een ‘lijsttrekkersdebat’ zoals gisteravond tussen Hans van Baalen VVD en Paul Tang PvdA. Aan Hans van Baalen kleeft het beeld van de second best Minister van Defensie en Paul Tang moet het doen met Agnes Jongerius op plaats twee die eigenlijk nog geen mening heeft en zich zo makkelijk plaatst voor een positie in de luwte tot er iets leukers voorbijkomt.
Het Europees parlement is niet dat de motor voor vooruitgang en innovatie die Europa hard nodig heeft. De politieke besluitvorming vindt in Europa plaats op het niveau van de Raad van Ministers en de Europese Commissie en het grote logge parlement is niet in staat tegenwicht te bieden en de besluitvorming te sturen. Logisch dus dat de discussie en beeldvorming gaan over de aanwezigheid bij de zittingen, de reiskosten en de ruzies.
Het is interessant het Europese politieke systeem te vergelijken met het Amerikaanse. House of Cards is wellicht een overdreven weergave van de Amerikaanse politieke maar het geeft wel goed weer hoe het politieke spel daar officieel en officieus (achter de schermen) zich afspeelt. En dan heb je in de VS maar twee serieuze partijen! In Europa zijn het er velen!
Wellicht zou het interessant zijn een televisieserie te maken over de Europese politiek. Dit zou mooi inzicht kunnen geven in het politieke spel binnen het huis Europa!
Tussen Europa en Afrika ligt de Middellandse zee, voor de Europeanen symbool voor zon, zee en zand, voor de Afrikanen de route naar het beloofde land voor werk en het opbouwen van een nieuw bestaan.
Terwijl de economieën in Latijns Amerika en Azië groeien gaat het in Noord en Midden Afrika steeds slechter en lijkt het wel of alle wereldproblemen zich concentreren op deze regio. Stammen die onderling oorlog voeren, Islamisten die hun Sharia wetgeving willen afdwingen en machthebbers die geen afstand kunnen doen van hun positive zorgen ervoor dat de burgers in Afrika onder slechte levensomstandigheden moeten leven en weinig perspectief of een beter leven hebben.
Veel Afrikaanse landen zijn ingericht onder het koloniale bewind van Europese landen die de grenzen hebben vastgesteld, het land administratief ingericht en decennialang beheert. Deze landen en hun bedrijven hebben nog steeds belang bij invloed in deze regio vanwege de rijkelijk beschikbare grondstoffen die ze nodig hebben om hun welvaart te kunnen behouden. En waar momenteel een cumulatie van problemen tot een grote chaos leidt, voor ons dicht bij huis aan onze zuidgrens en met grote migratiestroom tot gevolg.
Het is voor Europa van groot belang, vanuit onze historie en geopolitieke situatie, een beleid te ontwikkelen waarbij Noord en Midden Afrika stabiliseert en zich economisch ontwikkelt, niet alleen militair, zoals nu in Mali, Eritrea en voor de kust tegen de piraten, maar ook in de vorm van ouderwetse ontwikkelingshulp. Europa moet, vanuit haar historische verantwoordelijkheid, hierbij het voortouw nemen anders blijft Afrika de speelbal van allerlei krachten die niet uit zijn op stabiliteit en welzijn voor de Afrikanen.
Focus op de problemen in Afrika en samen met andere landen een doelstelling en programma opstellen voor de politieke en economische ontwikkeling is hard nodig en Europa moet daarbij het voortouw nemen. En dat we dat niet doen is momenteel de kern van het problem: we staan erbij en kijken ernaar. De VS kijkt terecht naar Europa die alleen militair wat doen of noodhulp geven als het uit de hand loopt. Ondertussen neemt de invloed van China in de regio toe waarbij China met name economisch profiteert. De enige partijen die momenteel echt wat doen zijn bestaande International organisaties als de Verenigde Naties, UNICEF en de UNCHR: hun hulp is onmisbaar en zij spleen een belangrijke rol en lossen echt problemen op.
Achter de Middellandse zee ligt Middelland en daar leven en wonen een groot aantal volken met een grote historische en culturele bagage waar we veel van kunnen leren en die de bakermat vormen van onze beschaving, het moet toch mogelijk zijn deze mensen te helpen?
Aanvulling 20 april 2015
Bovenstaande blog schreef ik op 13 mei 2014, sindsdien is er niet veel veranderd. Zondag 19 april verschenen er berichten over 950 vluchtelingen aan boord van een schip voor de kust van Libie, tot nu toe zijn er 24 lijken gevonden, veel vluchtelingen zaten opgesloten in de volgepakte laadruimte.
Deze cijfers spreken voor zich.
Terwijl in Nederland het kabinet praat over de opvang van uitgeproduceerde asielzoekers, de bed, bad en brood discussie, worden de problemen aan onze zuid grens steeds groter en voltrekt zich de ene na de andere menselijke ramp rond de Middellandse Zee. EU president Tusk wil hierover op korte termijn een speciale top met de Europese regeringsleiders waarbij het migratie probleem op de agenda komt te staan. De Europese Commissie is al bezig met een Migratie agenda die half mei 2015 gepresenteerd gaat worden en een structureel antwoord moet geven op de migratiestroom uit Afrika en het Midden Oosten d.m.v. opvang van vluchtelingen, bestrijding mensensmokkel en meer legale migratie.
Over aandacht voor de structurele achterliggende problemen lees ik nog steeds niets. Machteloos kijken we naar de ontwikkelingen die de migratiestroom veroorzaken en verengen we de discussie tot bed, bad en brood en het indammen van de vluchtelingenstroom in plaats van dat we een programma opstellen voor de politieke en economische ontwikkeling van de landen van oorsprong, vroeger noemden we dat ontwikkelingssamenwerking, daar hoor ik niemand meer over!
In plaats daarvan ging onze minster van Ontwikkelingssamenwerking de zelfde zondag naar Malawi om een verdrag tegen belastingontwijking te tekenen, ze hoopt in totaal nog 23 van dit soort verdragen af te sluiten met Afrikaanse landen. Doel van deze verdragen is deze landen te helpen met het innen van hun belasting, zo worden Nederlandse experts naar Afrika gestuurd om te ondersteunen bij het invoeren van een beter belastingsysteem. ‘Een dollar daarin geïnvesteerd levert vaak het tienvoudige op’ aldus Ploumen in de Volkskrant. Vestzak – broekzak ontwikkelingssamenwerking zou ik zeggen en ik denk niet dat dit de problemen daar echt oplost.
Deze week gestart met Open Atelier schilderlessen bij Amersfoort Zuid. Met klein groepje schilders elke woensdagavond schilderen onder leiding van Margriet Eyken, bij haar heb ik al eerder een aantal schilderlessen gevolgd en met twee van de schilderessen heb ik eerder samengewerkt.
Deze keer gaan we met Acrylverf aan de slag dus lekker kliederen! De opdracht was een zgn. abstract schilderij te maken, zie hier het resultaat:
Niet gek voor de eerste keer, al zeg ik het zelf. Wel vreemd is dat, hoewel je iets betekenisloos wil maken je toch al snel weer zit te interpreteren: wat zou het kunnen voorstellen? Iemand op Facebook suggereerde dat het leek op Armando en toen ik goed keek zag ik ineens een vallende brandende Armandovlag…..
Niet veel later had een Amersfoortse fotogaaf (en leraar), Ton van der Pal, mijn schilderij gejat en er een collage van gemaakt, leuk zoiets en grote eer!
Ik heb een nieuwe pagina op mijn blog gemaakt met mijn schilderijen, ik hou jullie op de hoogte!
Afgelopen week met vrouw en kids doorgebracht in Wiltshire in Engeland in een omgeving met beperkt mobiel bereik en zonder WIFI. En dat is even wennen als je altijd gewend bent ‘Online’ te zijn, al je gegevens in ‘The Cloud’ staan, alle nieuws 24 uur per dag in de gaten houdt, alles wat je mee maakt met je vrienden deelt, en wel zo snel mogelijk.
De eerste avond gingen we dan ook snel naar de plaatselijk pub om in te loggen en weer even het gevoel te krijgen er weer bij te horen. En tot onze verbazing waren we de enige daar die gewapend met i-Pads en Smart Phones druk in de weer waren. Er is dus blijkbaar nog een wereld daarbuiten waar men of 1) hopeloos ouderwets is en de geneugten van de nieuwe wereld niet kent of 2) voorop loopt en al weer zoals vroeger rechtstreeks met elkaar praat (wat de voordelen daarvan dan ook mogen zijn). Brengt mij op het idee eens te gaan onderzoeken of we eigenlijk wel socialer zijn geworden met al die sociale media. Ga hier binnenkort met mijn neef die in Edinburg Antropologie doceert eens over praten…. wordt vervolgd…
