At the end of the year it’s always good to look back and try to get a picture of the long term trends going on at this moment: what is going on and is influencing our daily lives significant?
Without going into the details below 10 trends maybe already going on for some time which could explain a lot of the turbulence in the public domain in 2016:
Elections are not about ideology but about personalities, being rich and famous helps being elected
Policies are made after elections and not before so voters don’t know where they are voting for
Predicting elections is not easy because of social media hypes and voters volatility
Ideology is based on keeping existing privileges for the community you belong to
People want to belong to a virtual community by which they can influence politics rather than becoming political active in one particular political party
The number of religious people is decreasing worldwide but the ones still believing are more orthodox in their own religious community
International collaboration is not successful any more and bilateral agreements between countries become more popular causing more inequality between states
International immigration on economic reasons for those who are not privileged can’t be stopped and will increase when inequality between countries increases
Wars are started because of economical reasons using religious or nationalistic arguments as an excuse
Fighting a war outside your country is becoming popular for the ones who are not privileged, this problem will grow as long as inequality increases worldwide
Predicting the future is always very difficult but analysing major trends may help, feel free to send me your comments, it would be very interesting to know what you think about this top 10 list!
For feedback email: Gerard.Geerlings@gmail.com
@ 31 december 2016: column Arnon Grunberg on the same topic:
Donald Trump kon de slaap niet vatten en zat in zijn kamerjas achter zijn bureau op de 26e verdieping uitkijkend over Central Park dat sinds een paar weken niet meer voor het publiek toegankelijk was. Na de mislukte raketaanval op Trump Tower hadden de veiligheidsdiensten tot deze ingrijpende maatregel besloten. Er was in eerste instantie veel weerstand geweest van de New Yorkers tegen deze maatregel maar na wat onderhandelen had hij een deal met het stadsbestuur kunnen maken waarbij op termijn een consortium van Central Park een pretpark zou maken met een strenge toegangscontrole en hij een licentie zou krijgen voor een helikopter landingsplaats in het park waar nu de ijsbaan was, dat zou hem minuten vliegtijd naar Washington schelen en op termijn een potentieel nieuwe inkomstenbron voor zijn Trump Foundation.
Maar dat was niet de reden waarom hij de slaap niet kon vatten. Hij was nu bijna een jaar POTUS en de eerste 100 dagen waren zeer succesvol geweest met name omdat hij een aantal “Quick Wins” had weten te implementeren die hem nog populairder maakten dan hij al was. De media waren allemaal zeer te spreken over de nieuwe wind die er waaide in Washington en de eerste resultaten die hij had geboekt. Een van de belangrijkste dingen die hij had gedaan was het scheiden van zijn operationeel team, dat vanuit het Witte Huis opereerde, en zijn Strategie en Communicatie team, dat door hem persoonlijk werd aangestuurd vanuit New York. Wie wat van Trump gedaan wou krijgen moest bij hem op audiëntie in zijn Trump Tower dat hij voor een mooi prijsje had verhuurd aan de Presidents Office en waar het een komen en gaan was van CEO’s, staatshoofden, “celebrities” en de intimi die behoorden tot zijn “Inner Circle”.
In het voorjaar werd hij voor het eerste geconfronteerd met een aantal problemen die zijn VP Mike Pence en manager van het operationeel team, niet zelf kon oplossen en waardoor hij gedwongen was in te grijpen. Dit had ertoe geleid dat hij wat kabinetsleden had moeten vervangen die blijkbaar niet goed gekwalificeerd waren, helaas had dit tot gevolg gehad dat er de nodige vuile was op straat was komen liggen. En daar hadden de traditionele media natuurlijk flink van gesmuld in hun oude anti Trump gedrag terugvallend. Gelukkig kon hij nog steeds gebruik maken van de diensten van zijn voormalige campagne manager Kellyanne Conway die een steeds belangrijkere rol speelde in zijn staf en zo langzamerhand ook in zijn privé leven… Zo had ze Trump goed geholpen toen een wel erg ambitieuze schoonzoon de macht wou grijpen in zijn Trump empirium zodat hij zelf geen zeggenschap meer zou hebben. Dit was uiteindelijk opgelost door hem af te kopen zonder dat dat tot een officiële scheiding leidde zodat de buitenwereld hier niks van had gemerkt maar dit had hem wel veel tijd gekost, hij haatte het wel met crisis management bezig te moeten zijn, liever was hij aan het bouwen..
Een van de eerste besluiten die Trump nam na zijn installatie tot President was het vaststellen van de zogenaamde “Trump doctrine” die uitgangspunt zou zijn voor zijn buitenlandse beleid onder aanvoering van voormalig Exxon Mobil baas Rex Tillerson. Kern daarvan was dat de wereld opnieuw zou worden ingedeeld in invloedssferen en dat niet langer één land het voor het zeggen had maar de wereld door de belangrijkste landen verdeeld zou worden in invloedssferen. Een andere belangrijke peiler van zijn nieuwe beleid was het inzetten van de nucleaire dreiging waarbij Trump de inzet van kernwapens waar ook op de wereld niet uitsloot. Om dit te regelen had hij de drie belangrijkste regeringsleiders bij elkaar geroepen: Poetin, Trump en Xi Jinping naar het voorbeeld van de Yalta conferentie in 1945, alleen deed deze keer Engeland niet mee mar China. De conferentie was georganiseerd in Honolulu op Hawaï omdat deze drie landen daar geografisch gezien aan elkaar grenzen maar ook wel een beetje om een plaagstootje uit te delen aan Barack Obama…
Na drie lange dagen onderhandelen hadden de grootmachten de wereld opnieuw verdeeld waarbij de geografische, militaire en economische grenzen opnieuw waren vastgelegd in invloedssferen met als mantra dat de conflicten binnen een bepaalde invloedssfeer door de desbetreffende grootmacht zelf opgelost zouden worden. Zowel bij Poetin, Trump en Xi Jinping stonden begrippen als “Democratie” en “Burgerrechten” niet hoog op de agenda en daarom waren ze het er al vrij snel over eens geworden dat pragmatisme de leidraad moest worden voor samenwerking en niet morele en ethische waarden. Rusland legde een claim op het Midden Oosten, China wilde Afrika en de US Zuid Amerika, Japan, Zuid Korea en Canada. In de periferie van de conferentie werd besloten dat Europa gewoon Europa bleef, daar viel immers niets te halen, met uitzondering van Groot Brittannië dat een aantal Commonwealth landen claimde waar ze al eeuwen een relatie mee hebben zoals bijvoorbeeld India, Australië en Nieuw Zeeland, daar had het trio geen probleem mee, een mooi resultaat voor Theresa May die midden in de Brexit onderhandelingen zat en wel een succesje kon gebruiken!
Het eerste wat er na deze conferentie gebeurde was dat China meteen een invasie pleegde op Taiwan en dat ging erg vlotjes. Formeel werd er à la Hong Kong een transitie regering geïnstalleerd maar al snel legden de Taiwanezen zich bij deze bezetting neer. Poetin op zijn beurt maakte een deal met Erdogan en in no time werden door beide partijen de problemen met ISIS in Irak en Syrië opgelost of beter gezegd weg gebombardeerd. Dit had een nieuwe stroom vluchtelingen naar Europa tot gevolg waardoor een grote hoeveelheid terroristen hun werkveld verlegden naar Europa. In het kort gezegd kwam het erop neer dat de grootmachten nu orde op zaken konden stellen in hun eigen territorium: iets dat ze al langer wilden doen maar vanwege de oude verhoudingen niet durfden. Dat dat soms gepaard ging met wat duw en trekwerk viel te verwachten maar deze nieuwe doctrine leverde ook veel mooie nieuwe dingen op, met name op economisch vlak. In no time sloten de drie grootmachten handelsverdragen met elkaar af waarbij het een beetje sneu was dat het Europa, vanwege de interne verdeeldheid, maar niet lukte zich hierbij aan te sluiten. Het najaar was dus een turbulente periode geweest voor Trump maar, zoals dat altijd gaat bij grote reorganisaties, moet je eerst door het zuur voordat je bij het zoet kan komen en economisch was zijn nieuwe beleid een doorslaand succes! Met name de relatie van de VS met Rusland was sterk verbeterd en Rex Tillerson was het gelukt een paar mooie deals af te sluiten met Russische oligarchen die hij nog kende uit zijn tijd bij Exxon Mobil.
In oktober, op het moment dat het Witte Huis werd gesloten en een bestemming als Museum kreeg, ontstond er plots een conflict tussen Pakistan en India over Kashmir. De problemen in Kashmir waren een jaar eerder ontstaan na het dood van Burhan Wani, die streed voor de onafhankelijkheid van Kashmir, hij was neergeschoten door Indiase ordetroepen. Gebruik makend van de chaos in Kashmir besloot Pakistan met India de strijd aan te gaan over gebieden die zij al lange tijd van elkaar betwisten. In korte tijd werden er steeds meer landen bij dit conflict betrokken waaronder China dat aan Kashmir grensde en dat al meer dan 70 jaar gebieden van Kashmir bezet hield.
Eigenlijk was dit conflict een goede stress test of de Trump Doctrine wel goed werkte. De gevechten tussen India en Pakistan werden steeds heviger en toen India versterking kreeg van Engeland zette Pakistan begin december een atoombom in met als gevolg meer dan 180.000 doden en 1,3 miljoen slachtoffers. Plots werd er voor het eerst sinds Hiroshima en Nagasaki weer een atoombom gebruikt en stonden er atoommachten tegenover elkaar (China & Pakistan vs. India) waardoor een escalatie dreigde terwijl de VS formeel en volgens haar eigen doctrine niet betrokken was bij dit conflict. Wel kwam er vanuit de UK een hulpvraag van Theresa May, Amerika’s langste en trouwste bondgenoot. Ondertussen was China bezig zijn troepen richting de grens met Kashmir te sturen en werden er ook troepenbewegingen gesignaleerd richting Tibet. Terwijl Premier Modi van India probeerde een oplossing te bedenken dreigde dit conflict flink uit de hand te lopen.
De dag ervoor had Trump over deze kwestie geprobeerd overleg te voeren met Poetin en Xi Jinping maar beide waren niet geïnteresseerd in een overleg: de VS had niets met dit conflict te maken want het behoorde niet tot zijn invloedssfeer. Rusland had al overleg gehad met China en China had een oplossing voor ogen die voornamelijk militair was: afgesproken was dat China de problemen daar zelf zou oplossen. Ondertussen nam In de VS de druk van de publieke opinie op Trump steeds meer toe om iets te doen aan deze humanitaire ramp. De media deden uitgebreid verslag van de ramp en drongen aan op ingrijpen. In de VS wonen veel mensen afkomstig uit Kashmir en Tibet en deze begonnen zich flink te roeren: hij moest wat doen besefte hij en de adviezen van de haviken in het Pentagon waren geen echte bijdrage tot een oplossing. Hij moest iemand zien te vinden die hem kon adviseren en die gezag had bij alle partijen die betrokken waren bij dit conflict en een grote staat van diens had. Wie kon hij in vertrouwen bellen en om advies vragen? Iemand met ervaring en die de betrokken regeringsleiders goed kende? In eigen gelederen kon hij zo snel niemand vinden…
Trump pakte zijn beveiligde telefoon en belde het nummer dat hij als eerste in zijn telefoon had geprogrammeerd toen hij deze van de CIA kreeg en dat hij nog nooit gebeld had. De telefoon ging twee keer over en werd toen opgenomen met een kort “Barack”. “Ik hoop niet dat ik je stoor” zei Trump, “Maar kan ik je even spreken, ik heb dringend je advies nodig”. “Natuurlijk” zei Barack, “Ik ga even hiernaast zitten, Michelle slaapt”. Het was even stil en toen zei Barack “Vertel me Donald, wat is er aan de hand, ik ben altijd beschikbaar als ik je ergens mee kan helpen”. Trump legde kort zijn dilemma uit: het verdrag met China en Rusland respecteren en niks doen of humanitair en militair ingrijpen in een conflict dat potentieel explosief is en de VS kon meeslepen in een jarenlang conflict met China en Rusland onder de dreiging van een nucleaire oorlog.
“Lastig dilemma” zei Barack, “Maar waarom militair ingrijpen, dat werkt toch alleen maar escalerend? Waarom niet het voortouw nemen met humanitair ingrijpen, dan creëer je draagvlak en krijg je de mensen mee. Ga praten met Modi van India want die heeft gezag in de regio en goede contacten met zowel Rusland en China begin samen met hem en Engeland de hulpverlening op te zetten. En als dat eenmaal loopt zou ik met China contact opnemen en ze vragen de hulpverlening niet te dwarsbomen, dan win je tijd voor het vinden van een oplossing, ik denk niet dat China erg geïnteresseerd is in een nucleair avontuur aan haar landsgrenzen maar als je met China gaat praten moet je wel wisselgeld hebben, wat levert ze het op als ze niet ingrijpen? Belangrijk in deze is dat Pakistan de agressor is en dat India geen belang heeft bij een conflict met China.”
“Klinkt goed”, dacht Trump, hij had in het afgelopen jaar steeds meer respect gekregen voor Obama, toch maar 8 jaar president geweest zonder affaires, schandalen en immens populair bij zijn eigen achterban en in het buitenland, met name Europa. Jammer dat hij tijdens Barack’s Presidentschap geen contact met hem had kunnen maken, elke poging van zijn kant om een ontvangst te krijgen op het Witte Huis was mislukt en vanuit deze frustratie was hij destijds zelfs de politiek ingestapt.
“Dank je wel Barack, hier heb ik wat aan, is het goed als ik je af en toe bel? Kan je advies erg waarderen, wil je deze communicatie overigens tussen ons houden? Dat ligt gevoelig bij mijn achterban…”. Barack moest lachen, “Natuurlijk doe ik dat Donald, ik kan echter niks garanderen want zoals je weet luistert de NSA ook mee… Als het kan graag overdag bellen, ben er juist aan gewend geraakt ’s nachts door te slapen!”. “OK”, zei Trump “en nog een prettige kerstdagen”. Trump legde de hoorn naast zich neer en staarde weer naar buiten.
De stad zag er verlaten uit, over een paar uren zou New York ontwaken voor de eerste kerst onder zijn Presidentschap. Eén jaar gelden zat Barack Obama nog in het Witte Huis, Trump had toen niet kunnen bedenken dat hij in deze kerstnacht met Barack aan de telefoon zou hangen voor advies. “Jammer dat Barack voor de verkeerde partij heeft gekozen” dacht hij, “Hij zou een goede CEO kunnen zijn voor een van mijn bedrijven”.
Eerst hadden we advocaat Peter Plasman die met de Partij voor de Niet-Stemmers aan de Tweede Kamerverkiezingen deel wil nemen, zijn belangrijkste belofte aan zijn kiezers: ‘In het parlement zullen wij nooit stemmen’. Plasman’s partij richt zich op de circa 25% niet stemmers die hij in het parlement een gezicht wil geven door via de verkiezingen wel zetels te behalen maar daar geen invloed me uit te oefenen op de politieke besluitvorming (de meerderheid wordt dan als al die 25% zouden stemmen 150 -/- 25% = 100, met 51 zetels heb je dan de meerderheid).
En gisteren kwam Jan Dijkgraaf in samenwerking met GeenStijl met de nieuwe partij GeenPeil, deze partij komt met een soort gelijk voorstel tot democratische vernieuwing onder het mom een systeem van ‘directe democratie’ waarbij de leden elke week, voor iedere stemming’ en bij alle voorstellen het standpunt van de partij bepalen. Ook hier is er geen geen partijprogramma en zijn er geen standpunten: bij GeenPeil bepalen de leden de standpunten elke week opnieuw en voor iedere stemming.
Twee initiatieven die getuigen van een goed gevoel voor politieke marketing in een land waar de machtelozen geen stem hebben, zich niet vertegenwoordigd voelen door de politieke elite maar zich wel steeds luider laten horen. Dit soort partijen knagen aan de grondvesten van ons politieke democratische systeem en dagen de traditionele politieke partijen uit na te denken over democratische vernieuwing in een wereld waar de burger steeds meer middelen heeft om zijn mening of onvrede te uiten. De cyclus van eens in de vier jaar te stemmen werkt niet meer in deze snel veranderende wereld en de burger wil meer invloed op het beleid.
Afgelopen zondag boog de bevlogen vrije denker David van Reybrouck in Buitenhof zich over dit onderwerp. David is al jaren een vurig pleitbezorger voor het zoeken naar nieuwe middelen om de democratie te versterken zoals bijvoorbeeld het G1000 initiatief. In Buitenhof pleitte hij voor het introduceren van een tussenvorm tussen verkiezingen en een referendum waarbij de vraagstelling tot debat moet uitlokken en er meerdere opties mogelijk zijn (een multiple choice referendum dus) . Goed voor het debat lijkt me maar lastig ten aanzien van de besluitvorming. Alleen al het bepalen van de vraagstelling lijkt me lastig, wie zou dat moeten doen? De politiek of een burger initiatief? En wat doe je als de politiek de uitkomst niet respecteert zoals nu met het Oekraïne referendum? Dat geeft alleen nog maar meer onvrede.
Interessant is het daarom eens goed te kijken naar het G1000 initiatief zoals dat inmiddels ook in mijn woonplaats Amersfoort is opgepakt. Dit project loopt nu vanaf 2014 en heeft als doel “om een groep burgers en vertegenwoordigers van de stad een plek te geven waar zij samen bepalen wat ze belangrijk vinden voor Amersfoort” met als resultaat “10 plannen waar de stad zelf me aan de slag kan”. Dit plaatje komt van hun website en legt het basisprincipe uit:
De deelname aan de G1000 is gebaseerd op loting aangevuld door werkgevers en politici en ambtenaren en de categorie ‘Vrije denkers”, niet voor niets rood in het plaatje want elke stad heeft tegenwoordig wel zijn eigen “freischwebenden Intelligenz” (naar Karl Mannheim), vaak “betrokken burgers”, goed gebekt en flink actief op social media. Deze ‘Vrije denkers” weten al hoe de wereld in elkaar zou moeten zitten maar willen zelf geen verantwoordelijkheid dragen door bijvoorbeeld politiek actief te worden: ze staan liever aan de zijlijn de politici, ambtenaren en weggevers te beïnvloeden. Aangezien ik tot geen van de “niet burger” partijen behoor zal het dus nog wel even duren voordat ik ingeloot wordt. Een debat gebaseerd op loting lijkt me een slecht idee, zeker omdat het de twee keer dat deze G1000 in Amersfoort is georganiseerd niet gelukt is de 10.000 ingelote burgers ook daadwerkelijk naar de bijeenkomst te krijgen, volgens de site hebben in 2016 500 mensen deelgenomen en dat is dan incl. de “niet burger” groepen, de organisatie en de journalisten: de aantallen per categorie zijn overigens moeilijk op de website te vinden.
Een leuk initiatief maar niet iets waar ik erg warm voor loop dus, als je een breed maatschappelijke draagvlak wil voor politieke beslissingen moet je wel alle burgers bij de discussie bereiken: de kleinste eenheid in een democratie is nu eenmaal de burger met stemrecht en het probleem is nu juist dat die tegenwoordig vindt dat zijn stem niet gehoord wordt. Ik voel daarom veel meer voor het institutionaliseren van het “brede maatschappelijk debat” (BMD) zoals bijvoorbeeld destijds over de kernenergie dat tussen 1981 tot 1983 werd gevoerd. Dit initiatief zou waarbij informeren, discussiëren, meningsvorming en besluitvorming centraal staan zou weer eens uit de ijskast moeten worden gehaald. Het eerste initiatief voor de BMD over de kernenergie kwam van de toenmalige minister van Economische Zaken Jan Terlouw, dezelfde die deze week bij DWDD een pleidooi hield voor een duurzame wereld waarin de mensen elkaar weer vertrouwen. De uitkomst van deze eerste BMD heeft overigens wel gezorgd voor een mortuarium op het bouwen van nieuwe kerncentrales dat nu nog steeds overeind staat.
Volgens mij moeten politiek en debat weer bij elkaar gaan horen en dat is tegenwoordig steeds minder het geval. Bij de recente verkiezingen ging het niet om de inhoud maar op de personen en niet om de feiten maar om de emotie: door het debat breng je dit weer bij elkaar. En we hebben tegenwoordig met de komst van het Internet en social media veel meer middelen om dit te doen dan het organiseren van discussies in achteraf zaaltjes waar de vergadertijgers te vinden zijn, de doelgroep waar de traditionele partijen hun kader uit rekruteren. Daarbij past het niet burgers uit te sluiten bij deze discussie of een elite meer invloed te geven op het dabat dan de gewone burgers: daar komt juist veel onvrede over het huidige politiek systeem van vandaan (de achterkamertjes).
Wat mij betreft zou de volgende brede maatschappelijke discussie over de toekomst van Europa moeten gaan, daar kunnen we niet onderuit. Graag dit allemaal in jullie verkiezingsprogramma’s opnemen want als we dat niet doen zal de afkeer tegen Europa alleen maar toenemen.
Ian West, VP Analytics & Information Management at Cognizant, published below picture on LinkedIn about how things have changed over the last 50 years in IT and got more than a thousand like in the last 10 days. In this blog some comments on this.
As lecturer information management, I’m always interested in pictures like this which could help explaining IT, there is so much going on in IT that an overview like this could help. The newest generation students has grown up in this century and are very good at working with smartphones and tablets but understanding the difference between data and information is already a big challenge for them… What would I tell them when showing this picture?
I would tell them I agree with the phases when looking back although I miss one big development which had a big influence on IT: the availability of large data centers which made both the cloud, social media, big data and the IoT possible. And these big databases have become the backbone for the internet where only a view companies have the technical and financial capabilities to build and maintain these. On this market, only around 7 big service providers are active and the prediction is that in three years 3 or 4 will be the key players worldwide: seize and innovative capability cost money and starting a new datacenter company wil become almost impossible. Datacenters have their own datacenter management software and developing this costs a lot of the money and building a datacenter is very expensive: impossible for a startup to do this on their own. You can see the same development with social media and market platforms where in a view years only a view will remain, a big reconciliation is this market is expected the next three years.
This trend is also visible in the new Internet of Things phase where we suddenly see old names like Texas Instruments, Cisco and Honeywell come up as IoT leaders, all old tech companies: 50 years ago I had already a calculator from Texas Instruments. In all past phases in the picture new companies come up which become IT leaders, with the Internet of Things phase this is changing. Probably these old companies are good in mass production of the necessary devices and machines which make the IoT work, although the production itself is probably outsourced to low wage countries (note: in the coming Trump area, this could change…).
What the picture also shows is that all leaders mentioned in this picture are US companies except for SAP. Is there really nothing innovative happening in the rest of the world? What for instance about Alibaba which is bigger than Ebay? It will not take long and all these highly educated IT guys form China and India will come up with companies who also become world players, certainly when the US becomes more protective and only wants their own people to profit from new technology developments…
Toen ik vijftien was bezocht Ik voor het eerst het Musée Rodin in Parijs en was ik erg onder de indruk van zijn werk. Bij zijn beelden gaat het niet om een klomp brons maar om iets wat groter is dan het materiaal alleen en mij als aanschouwer in vervoering brengt. “Dat is dus kunst” ontdekte ik toen. Net als deze blog meer is dan de som van de woorden en beelden die ik gebruik. Ik wou dat ik een beeld van hem had, dacht ik toen, wel een beetje kostbaar waarschijnlijk dus eerst maar eens wat geld verdienen…
Tot ik zo’n veertig jaar later en acht jaar geleden met mijn vrouw een trip door Yorkshire, Wales en Engeland maakte door de countryside. Vast onderdeel van ons programma is, naast ‘Tea and scones’ en een bezoek aan de lokale pub, het bezoeken van antiekwinkels: een hobby die wij beide delen. En er zijn veel van dit soort winkels in Engeland, dat is het nadeel van het winnen van twee wereldoorlogen: je blijft met veel troep zitten omdat niks kapot gaat en daar moet je dan weer wat mee: vandaar al die antiekwinkels en TV programma’s over antiek en veilingen in Engeland.
Ik weet niet meer precies waar het was maar plots stonden we in een winkel met vitrines vol servies en bestek, schilderijen, sieraden en beelden en vlak bij de ingang stond mijn Rodin! Eerst zag ik niet dat het een Rodin was maar vond ik het een interessant beeld maar bij nadere bestudering was het er een en de eigenaar vertelde er meteen bij dat het geen origineel was maar een kopie maar wel een verdomd goede kopie. Dondert niet, dacht ik, het gaat niet om het geld maar om iets moois dat je graag wil hebben. Maar aangezien het om een relatief groot bedrag ging (600 pond) besloten we er nog even over na te denken.
Eerst maar eens thee met scones dus en het dorpje nader bekeken. Maar als een magneet trok de Rodin mij toch weer naar de winkel. De eigenaar wist een koper te hebben toen we voor de tweede keer naar binnen gingen. Mijn eega vond het een beetje duur en wilde eerst nog onderhandelen over de prijs. Afijn, uiteindelijk verlieten we de zaak met het beeld en een mooi antiek visbestek voor dezelfde prijs, best een duur bestek dus maar we maken er nog steeds met plezier gebruik van als we gasten hebben.
De volgende dag liepen we een paar dorpen verder langs alweer een antiekshop, het was zondag en de winkels waren dicht. Plots zagen we in de etalage een zelfde kopie van Rodin’s L’Age d’Airain staan, deze keer met een prijskaartje eraan: 450 pond! Blijkbaar was er een hele partij kopieën aan de plaatselijke antiekhandelaren aangeboden! “Verdorie, we hadden beter moeten onderhandelen!” zei mij eega. Ik heb later begrepen dat Rodin vele afgietsels van zijn beelden liet maken in veel verschillende materialen, dat naast het feit dat daar ook weer veel kopieën van zijn: in die zin was hij een van de eerste die aan massaproductie van kunst deed.
Afijn, het beeld staat nog steeds in onze huiskamer en af en toe aai ik hem over zijn hoofd, “mijn eigen Rodin” denk ik dan trots. Mijn eega heeft al een aantal keren geprobeerd me over te halen het beeld te verkopen maar dit is mijn Rodin en er zit ook nog een verhaal aan vast en voor mij was het die prijs wel waard!
Ik was dan ook blij verrast vanmorgen een artikel in de Volkskrant aan te treffen over een aanstaande Rodin tentoonstelling in het Groninger museum. Conservator Suzanne Rus heeft het voor elkaar gekregen vijf versies van L’Age d’Airain, ofwel in het Nederlands Het Bronzen Tijdperk, bij elkaar te krijgen als onderdeel voor de Rodin tentoonstelling die deze week van start gaat. Haar natuurlijk meteen een mailtje gestuurd met het aanbod ook mijn beeld in te brengen voor 450 pond, kopen kan ook maar dan wordt het 600 pond… In ieder geval ga ik natuurlijk binnenkort naar de Rodin tentoonstelling in Groningen!
Aanvullende reactie van mijn eega via Facebook:
“Aan ons beeld van Rodin zit nóg een verhaal vast. Onze buurman heet Rody, een geweldige man met een mooie kijk op het leven. Wij zijn erg dol op hem. Het beeld heet bij ons thuis dus “de Rody”, die we in ‘t voorbijgaan vaak even over het hoofd aaien.”
Naschrift n.a.v. bezoek aan de tentoonstelling in het Groninger Museum begin 2017:
En daar heb je ze dan, de vijf kopieën, netjes bij elkaar in het Groninger museum, een maatje groter dan mijn kopie en qua kleur en afwerking allemaal verschillend. Bij deze tentoonstelling in Groningen staan de werkwijze en productie methode van Rodin centraal, interessant maar het leidt wel af ten aanzien van het oorspronkelijke doel van Rodin met betrekking tot de beelden: mooie beelden maken en zorgen dat zoveel mogelijk mensen ervan kunnen genieten.
Tevens in het Groninger Museum de mooie foto’s bekeken van Erwin Olaf die zich door Rodin liet inspireren: Rodin maakte overigens in zijn tijd ook al van fotografie gebruik maar dan als hulpmiddel voor het maken van zijn beelden. Helaas gebruikt Olaf L’Age d’Airain niet als voorbeeld maar deze lijkt er een beetje op!
Sinds de Tweede Wereldoorlog trokken de Westerse landen jaren samen op en daar lijkt nu een einde aan te zijn gekomen nu het Verenigd Koninkrijk na de Brexit deze zomer en de US na de verkiezing van Trump deze week een onafhankelijker koers gaan varen. En dat heeft een enorme impact voor ons in Europa die hier niet voor gekozen hebben maar wel met de gevolgen hiervan geconfronteerd worden.
Onzekere tijden breken aan. Wat gaat er de komende tijd gebeuren op het gebied van de vrijhandel, het vrije verkeer van personen en defensie? En wat is de impact daarvan voor ons in het Europa van na de Brexit? We weten het nog niet exact maar dit zijn wel de thema’s die zowel Trump als Farage hebben aangekaart en die Donald Trump nu voortvarend wil gaan aanpakken, Theresa May doet er waarschijnlijk ets langer over en heeft dezelfde speerpunten als Trump. De eerste ontmoeting tussen die twee kan wel eens interessant worden want als die twee een gemeenschappelijke agenda gaan opstellen valt het Westen uiteen in twee blokken en delven wij het onderspit. Waarom bepalen we overigens niet zelf deze agenda? Europa is getalsmatig nog steeds groter dan de US en UK qua aantal inwoners (EU 450, US plus UK 317) hoewel het BNP van die twee samen wel weer groter is (UK en VS 20,7 miljard versus EU 16,6 miljard dollar), in onze markt zit dus nog wat groei!
Daarbij is er een belangrijk geopolitiek verschil tussen de EU en de twee andere machtsblokken: als er een kans op een conflict op korte termijn is dan is dat in het Midden Oosten of in de relatie met Rusland en dan wordt dat in Europa uitgevochten, niet in de US of de UK. Waar deze twee landen de vrijhandel en het vrij verkeer van personen uit eigen belang op de korrel nemen zou onze prioriteit moeten liggen op defensie en de geluiden uit zowel de US als de UK om niet automatisch het NATO verdrag in werking te stellen (een aanval op één NAVO land is een aanval op ons allemaal) klinken steeds luider. Laten we hopen dat het het komende half jaar een beetje rustig blijft en Donald Trump zijn spierballen nog even niet hoeft te laten zien…
En ondertussen blijven wij passief in Europa en zetten we daar geen eigen beleid tegenover. Gespannen wachten we op de verkiezingen die er aan komen bij ons en in Frankrijk en hoe Geert Wilders en Martine Le Pen het gaan doen. Niet voor niets waren dit de eerste politici in Europa die Trump feliciteerden. En de rest van Europa wacht af en trekt zich terug in haar schulp. We hebben geen goede analyse, visie en leiderschap en reageren momenteel alleen maar op wat er om ons heen gebeurd!
Wat mij bijvoorbeeld opvalt aan de visie van Trump en May is het gebrek aan toekomstvisie, ze weten heel goed wat ze niet willen maar niet waar ze op termijn naar toe willen. Trump heeft het in zijn 100 dagen plan alleen maar over het afschaffen van wetten en korte termijn oplossingen, geen woord bijvoorbeeld over innovatie waardoor de VS zich zou moeten onderscheiden van de rest van de wereld. Dat mag de volgende Amerikaanse president blijkbaar weer gaan doen als zij de rotzooi die Trump heeft achtergelaten heeft opgeruimd.
Leiderschap en een visie, dat is wat we nodig hebben en het liefst samenvallend in één persoon. Een nieuwe Winston Churchill of Helmut Schmidt die in staat is een nieuwe lijn voor Europa uit te zetten en die een visie op de toekomst heeft. Waar bij de US en de UK de vrijhandel, het vrije verkeer van personen en defensie op de korrel worden genomen zou ik voor de EU het liefst op de agenda willen zetten:
de bescherming van de vrijhandel en de vrijheid van het individu (daardoor zijn we groot geworden)
zo snel mogelijk een eigen militaire organisatie oprichten die zich niet alleen richt of defensie maar ook op vredes- en humanitaire missies (daar zijn we immers goed in)
ons gaan richten op technologische innovatie (want dat laten de anderen liggen).
Nu alleen nog iemand zoeken die dit kan gaan uitdragen maar dat is helaas wat moeilijker, overigens ben ik wel beschikbaar…
Naschrift 18 maart 2017:
Gewoon onbeschoft, de manier waarop Donald Trump Angela Merkel, bondskanselier van Duitsland, gisteren op het Witte Huis ontving. Duitsland is een van de trouwste bondgenoten van de VS en drijvende kracht achter de politieke en economische stabiliteit in Europa en je zou toch zeggen dat het handig is met haar te gaan samenwerken maar niks van dat ales. Trump ziet Merkel blijkbaar als concurrent en niet als partner, zijn hele body language laat zien dat hij haar minacht. Dat heeft wellicht ook te maken met haar presentatie, Trump laat zich graag omringen met dames die er leuk uitzien, kijk maar naar zijn entourage. Hiermee beledigt Trump niet alleen Angela Merkel maar Duitsland, alle vrouwen en alle Europeanen die, net als Angela Merkel, op een vreedzame manier werken aan de grote problemen van deze tijd.
Deze vernedering van Merkel door Trump staat niet op zichzelf: May, Erdogan en Poetin kunnen er ook wat van en laten het niet alleen bij woorden maar ook bij daden en daar zullen we toch een antwoord op moeten formuleren. Onder druk is soms ineens veel mogelijk wat daarvoor onwaarschijnlijk werd geacht. We zitten in een transitie waarin we tot nu toe niet in de lead zijn maar deze vernederingen kunnen we ons niet laten welgevallen, tijd dus voor een Europees reveille! En wellicht kan Angela Merkel als moreel leider van Europa hierbij het voortouw nemen.
Ik woonde vroeger in Den Haag in het Statenkwartier op de Johan van Oldenbarneveltlaan en achter in de tuin van onze buren stond een tuinhuisje waarin destijds Helga Ruebsamen woonde en waar zich ‘s nachts de meest vreemde taferelen afspeelden. Vanuit mijn jongenskamer openbaarde zich voor mij een interessante wereld van kunstenaars, dronkaards en topless zonnende dames en regelmatig ging het daar achter in die tuin luidruchtig aan toe. Het kwam af en toe voor dat er in het pad achter ons huis ‘s morgens iemand zijn roes lag uit te slapen en daar moest ik me dan met mijn fiets langs laveren: het kunstenaarsmilieu trok me toen al aan…
Helga moet toen rond 1970 achter in de dertig geweest zijn en de buurt had het niet zo op haar. Het huisje wat ze bewoonde was eigenlijk een tuinhuisje en niet geschikt voor bewoning. Het lag niet aan de straat en je moest weten hoe je er via een ingang aan de Frankenslag achter de tuinen langs kon komen. Toch wisten velen die weg te vinden want ze had veel bezoek. Ik weet dat een aantal buren haar daar weg wilde hebben waaronder een arts en een hoge pief die bij Justitie werkte. Ik vond dat leven in de brouwerij in deze stijve buurt juist wel leuk!
Ik had een van haar boeken op mijn leeslijst voor het eindexamen gezet en ik weet nog goed dat mijn docent Nederlands speciaal voor mij dit boek moest lezen omdat hij haar werk niet kende – ze had toen al vier boeken geschreven. Hij vond het maar niks: “slecht geschreven, ronduit waardeloos” zei hij nadat ik uitgelegd wat ik er van haar werk vond. Ik had tevens Leonard Cohen op mijn leeslijst gezet en daar was hij wel enthousiast over. Gelukkig kwam er later meer waardering voor haar werk zoals blijkt uit het interview met Adriaan van Dis, een bijzondere Haagse vrouw die veel meegemaakt heeft en alles uit het leven gehaald heeft!
Sinds ik een nieuwe smartphone heb is het mij al een paar keer overkomen dat dit apparaat plots met mij ging praten. Gisteren nog, toen ik mijn studenten college gaf, klonk het plots “Zei u iets meneer Geerlings?” en “Als u wat heeft gezegd dan heb ik dat niet verstaan”. Daar waar ik tot nu toe gewend ben dat computers alleen iets doen als je het vraagt blijkt er plots leven in het apparaat te zitten en reageert het blijkbaar op wat je zegt. Zonder het te beseffen zijn we een nieuw tijdperk ingegaan en beginnen computers menselijke trekjes te krijgen en worden ze onze beste vriend. Gisteren en vandaag stonden er twee interessante berichten in de Wetenschapssectie van De Volkskrant die deze trend versterken en wat mij betreft een nieuwe licht werpen op onze verhouding met de techniek.
Het artikel van gisteren ging over een onderzoek onder 12 miljoen gebruikers van Facebook waaruit bleek dat mensen die Facebook gebruiken gelukkiger en gezonder zijn dat niet gebruikers en zelfs een hogere levensverwachting hebben. Van belang daarbij is de definitie die Facebook geeft van een actief sociaal leven: je bent het meest actief als je niet alleen berichten schrijft (zoals ik) maar Facebook vooral gebruikt om foto’s te plaatsen van vrienden en bekenden. Tevens blijkt dat mensen die voornamelijk uitgenodigd worden vriend te worden door anderen gelukkiger zijn dan mensen die meer verzoeken versturen dan ontvangen, dat lijkt me dan weer logisch! Toch vind ik dit wel gek. Wat ik om me heen zie, is juist dat mensen die veel met hun smartphone bezig zijn nauwelijks oog hebben voor de mensen om hen heen en dat dat vaak juist tot asociaal gedrag leidt, zo zie je vaak in restaurants mensen alleen maar met hun smartphone bezig en niet met elkaar communiceren. Tevens had ik de indruk dat de mensen die erg veel op social media zitten een beetje zielig zijn omdat ze schijnbaar niks anders te doen hebben. Ik heb dit aan mijn studenten voorgelegd maar die waren het helemaal met het onderzoek eens: ‘Facebook maakt je gelukkiger en wanneer je een tijdje zonder moet krijg je juist last van afkickverschijnselen’. Op doktersrecept dan allemaal maar op Facebook zou ik zeggen!
Dan het interview vanmorgen met de Britse expert David Levy over kunstmatige intelligentie. Dat gaat nog een stukje verder. Zijn belangrijkst vraag is ‘Kunnen we met computers relaties onderhouden’ en zijn antwoord daarop is ‘ja’. Dat mijn smartphone in ene ongevraagd met mij kan praten is maar een eerste stap, we zullen op niet al te lange termijn met ze kunnen converseren net als met mensen. Sterker, volgens David Levy zal het op niet al te lange termijn zelfs mogelijk worden seks met ze te hebben: de seksindustrie is al bezig robots hiervoor te ontwikkelen. In het interview legt Levy eveneens een relatie met eenzaamheid ‘Beter seks met een robot dan helemaal geen seks’. Volgens hem zijn robots geen substituut voor een menselijke relatie maar aanvullend. Maar wat als de robot zover doorontwikkeld wordt dat het fijner is bij je robot dan met je eigen vrouw? Wellicht gaan vrijen met de robot van mijn vrouw dan maar?
Er zat vanmorgen een beetje vreemde man tegenover me in de trein met een baardje, een fietspomp en een hoop spullen om zich heen zodat ik mijn Cappuccino nergens kwijt kon. Iets later kwam er een vrouw naast me zitten terwijl ik op mijn Apple bezig was, niks aan de hand dus. Wat me wel opviel is dat ze plots iets tegen elkaar zeiden en toen dacht ik: gek die twee kennen elkaar, waarom begroeten ze elkaar niet of gaan ze niet naast elkaar zitten?
Vlak voor we Amsterdam CS binnenreden begon de man met me praten over mijn laptop en hoe handig WIFI in de trein wel is, ondertussen stond zij op en liep weg, daarna stapte hij apart van haar uit. Toen ik bij Sloterdijk mijn spullen in mijn tas deed bleek mijn smartphone plots verdwenen, stom…
Moraal: kijk dus uit voor mannen met een baardje en een fietspomp!
P.s.: ben dus even een paar dagen niet mobiel bereikbaar…
Gelukkig, we hebben het laatste verkiezingsdebat gehad in de Verenigde Staten, een historisch dieptepunt in “The land of the Free and the Home of the Brave” dat altijd trots is geweest op haar democratische traditie en lichtend voorbeeld was voor andere landen.
Deze verkiezingscampagne is van dieptepunt naar dieptepunt gegaan waarbij het steeds weer is gelukt nog verder weg te zakken in het moeras van leugens en beschuldigen over en weer. Steeds als je dacht dat het niveau niet lager kon zakken lukte het weer iets uit de kast te halen wat nog schokkender was. Hierdoor is het negatief campagne voeren tot grote hoogte gestegen en heeft campagne voeren op basis van de inhoud slechts marginaal plaats gevonden waarbij het verdraaien van de waarheid tot standaard methode is verheven. Nu er nog een kleine drie weken te gaan is en er geen rechtstreekse debatten meer zijn is de kans groot dat Donald Trump helemaal los zal gaan op social media om zijn achterstand op Hillary Clinton weg te werken.
Wat het meest schokkend en tegelijkertijd gevaarlijk is dat in het laatste debat Donald Trump het democratische basis principe waarop de democratie gebaseerd is, namelijke het verkiezingsproces zelf, ter discussie stelt. Trump is gewend zijn legertje advocaten en fiscalisten in te zetten als hij zijn zin niet krijgt en blijkbaar is hij dat ook nu weer van plan: dat wordt nog wat na 8 november in het geval hij zou verliezen. Stel dat dit stelselmatig bij verkiezingen zou gebeuren dan mag je als kandidaat, voordat je je verkiesbaar stelt, alvast geld gaan reserveren in het geval je tegenstanders de uitslag gaan betwisten. Zo’n drempel is niet goed voor de democratie en zorgt er alleen maar voor dat mensen met een substantieel vermogen zich kandidaat stellen, zoals overigens de facto nu al het geval is in de US. Je kandideren voor een politieke functie kan dan bij zowel winst als verlies een positieve business case opleveren, het wordt dan gewoon een investering net als elke andere. Overigens stelde Eric Trump na het debat vannacht dat het Presidentschap voor zijn vader een stapje terug betekende in diens carrière.. Inderdaad, politici verdienen niet zoveel als Donald Trump gewend is dus wellicht verliezen financieel wel een veel beter optie…
Volgens Wouter Bos gisteren in Pauw gaan we alles wat in de VS gebeurd over een tijdje ook in Nederland meemaken, nog een klein half jaar en dan hebben we hier ook verkiezingen, pffff…
Deze week gebeld door een vriendelijke dame van de SNS die mij vroeg of ik haar email had ontvangen, ze wilde graag met me praten over een nieuw financieel product. Ik legde haar uit dat ik emails van banken altijd direct weg gooi vanwege het gevaar van spam en phishing en dat de meeste banken een mailbox hebben als onderdeel van het internet bankieren waarmee ze met hun klanten communiceren.
Tevens vertelde ik haar dat ik net bezig ben afscheid van SNS te nemen wegens de gebrekkige dienstverlening. Zo heb ik recent geprobeerd 1.700€ cash bij de SNS op te halen maar dat bleek een schier onmogelijke opgave ondanks het feit dat er voldoende saldo op de rekening stond. Eerst netjes gebeld en als antwoord gekregen dat we onze opname limiet voor één dag konden verhogen via SNS internet bankieren, dit keurig gedaan. Daarna gingen we naar het dichtstbijzijnde SNS vestiging aan de Leusderweg maar daar bleek geen geld aanwezig en eveneens geen pinautomaat (geen vergunning), de SNS medewerker vertelde dat dit geen filiaal maar en winkel is en verwees ons door naar de andere filialen in Amersfoort met wel een pinautomaat. Toen maar in de auto gestapt en de eerste poging gewaagd bij het filiaal aan de Noorderwierweg, daar kon ik max. 500 pinnen, schijnbaar was de limiet verhoging niet doorgewerkt in de systemen. Omdat ik het zat was maar naar de RABO gereden en daar het bedrag met mijn RABO pas zonder probleem in één keer kunnen pinnen, tja… We hebben ook met andere zaken dezelfde ervaring dat de klantvriendelijkheid van SNS flink te wensen over laat (aanvragen Credit Card: SNS: aanvraag indienen via Internet, Rabo: over twee dagen in de brievenbus….).
Wat is dat toch met banken dat ze hun primaire functie niet goed uitvoeren? Een bank waar je geen geld kunt krijgen, het moet niet gekker worden! En dat voor een bank dievolledig in handen is van de Staat, haar netto winst de afgelopen jaren gestadig heeft zien toenemen en de ambitie heeft om mensgericht, maatschappelijk en duurzaam te zijn. Het moederbedrijf van de SNS heeft sinds kort haar naam veranderd in De Volksbank. De Volksbank wil zijn organisatie veranderen van een productgerichte organisatie naar een organisatie die vanuit klantbehoefte is gestructureerd. Brand en werkelijkheid liggen vanuit mijn perceptie erg uit elkaar: SNS komt bij mij over als een Online Bank en zeker niet als klantvriendelijk. Een hoop te doen dus voor de organisatie adviseurs daar!
Wat me eveneens stoort is dat de meeste banken gewoon winst maken en tegelijkertijd hun klant, de mensen die hun geld aan een bank toevertrouwen, niet laten meedelen in hun winst maar nog steeds, zoals de dame van SNS die mij belde, probeert allerlei nieuwe producten via het internet in de markt te zetten waarvan het maar de vraag is wat het de klant uiteindelijk oplevert. Zou het niet een veel beter idee zijn zich te beperken tot de kerntaken en die goed uit te voeren en de behaalde winst te investeren in een hogere rente voor de klant en meer klantvriendelijkheid? Dan komen de klanten vanzelf!
“Liever een hogere rente dan meer ICT” zou een mooie slogan zijn voor een bank om mij als klant te lokken, primair gaat het mij als klant er toch om een mooie rente te krijgen en niet te worden bestookt met allerlei mooie aanbiedingen die geld kosten.
“If I had a world of my own, everything would be nonsense. Nothing would be what it is, because everything would be what it isn’t. And contrary wise, what is, it wouldn’t be. And what it wouldn’t be, it would. You see?”
In 1954 Aldous Huxley published an essay called ‘The Doors of Perception’ followed two years later by ‘Heaven and Hell” in which he described his visionary experiences as user of mescaline, an ancient Mexican drug. He expected it to produce a different mode of consciousness but found out it resulted in an extraordinary heightened visual awareness which gave him ‘a sacramental vision on reality’. By experimenting with this drug Huxley explores ‘an unexplored New World of the mind, the antipodes of his normal conscious living, whose properties have a heightened significant pure intrinsic value. This world can have the characteristics of the Paradise or Fairyland of religion, but also negative emotions like fear, anger, hatred or malice which will turn this heaven into hell’.While Aldous Huxley is using drugs he experiences a new world and finds it difficult to describe what he experiences because ‘sensations, feelings, insights, fancies are all private and, except through symbols and second hand, incommunicable. We can pool information about experiences, but never the experiences themselves. From family to nation, every human being is a society of island universes.’ This explains why we, living in the normal conscious world, can not understand what someone using drugs is experiencing, our communication tools are to limited to be able to describe and understand what a drugs user is experiencing. But somehow we are able to survive and communicate with each other using language, symbols and media which gives us a common ground for understanding the world around this.
With the introduction of social media the way we communicate with each other has changed significantly. We have created a new world next to our ‘Physical world’ and ‘Fantasy World’ which I call the ‘Online World’ which is always available for you when you want. Not having an internet connection is a real problem for a lot of people nowadays, deprived from a smartphone a lot of people become nervous and anxious having the same symptoms as drug addicts as described by Huxley. With the introduction of virtual reality and augmented reality, new tools will become available soon even impacting the way we communicate with our environment even more and enabling everybody to create his/her own world and communicate only with those he/she allows in his/her private space excluding people they don’t like.
IT companies developing social media tools should have more focus on the social impact of new technology they introduce, they are not only developing and introducing new technology but also influencing the way we communicate and society functions as a whole. The awareness of the negative impact on society off social media is now very low because this is a new development and everybody likes using this and being smart. But once in a while I also meet people who have turned off their device and start having a normal conversation with me, closing some doors of perception can also broaden your perspective on the world…
Ik ben eigenlijk best wel jaloers op al die mensen met een dubbel passport, als het zou kunnen zou ik zelf graag de Amerikaanse nationaliteit er bij willen hebben: kan ik in november ook stemmen met de Amerikaanse verkiezingen. Daarom begreep ik de discussie vorige week, door Mark Rutte aangekaart in Zomergasten, over het cafetaria model niet zo goed. Het liefst zou ik een wereld passport willen hebben omdat ik me in eerste instantie wereldburger voel en graag overal naar toe zou kunnen gaan zonder al dat gedoe met passporten, stempels, visa en lokale databases met mijn pasfoto’s, vingerafdrukken en biometrische gegevens.
Vorige maand bezocht ik Afrika en bij de douane had dat heel wat voeten in de aarde. Voor we in Dar es Salaam het benodigde visa stempeltje in ons passport hadden moesten we eerst naar een loket om het visum aan te vragen (incl. vingerafdrukken en pasfoto), dan in de rij om te betalen (50 $ p.p., betalen in de Tanzaniaans Shilling was niet mogelijk) en daarna wachten tot een ambtenaar dor een van de deuren naar buiten kwam met jouw passport en je naam riep. Een systeem viel er aan deze uitgifte niet te ontdekken en we hebben dan ook zo’n 2,5 uur op een snikheet vliegveld zitten wachten tot we eindelijk Tanzania in konden. Blijven lachen was het advies van onze lotgenoten en ondertussen: welkom in Afrika! Later bij de grensovergang naar Kenia was het nog rampzaliger omdat daar niemand Engels sprak en je niet precies wist waar je naar welk loket toe moest, gelukkig heeft onze Tanzaniaans chauffeur Freeman ons hier efficient doorheen kunnen loodsen. Afijn, voor werkgelegenheid zorgt het wel!
Interessant was het dan ook tijdens ons bezoek in een Afrikaanse krant het bericht te lezen dat de African Union, een samenwerkingsverband van Afrikaanse landen, een lange termijn plan heeft opgesteld genaamd “Agenda 2063” waarbij het een van de doelstellingen is om binnen Afrika alle grenzen af te schaffen en tot de introductie van één Afrikaans passport te komen. Rwanda en Mauritius hebben al concrete plannen om dit te gaan implementeren en met nog zo’n 40 jaar te gaan moet dat makkelijk kunnen lukken. Waar we in Europa en de VS bezig zijn alles op slot gooien en muren te bouwen kiest Afrika dus voor een meer open koers, mooi is dat.
Er zal nog wel eens een moment komen dat we helemaal geen passport meer nodig hebben. Onze gegevens zitten immers zolangzamerhand in heel wat databases en het identificeren van iemand aan de hand van vingerafdrukken, foto’s en biometrie kan ook zonder papieren versie van het passport. Momenteel hebben alle lokale overheden een eigen database maar, zou het niet veel handiger zijn, met één grote internationale database te werken? Dan kan je overal van dezelfde basis registratie uitgaan en daar je eigen gegevens aan toe voegen, dat scheelt een hoop dubbel werk…
Eigenlijk hebben we al zo’n wereldwijde database met persoonlijke gegevens, jammer genoeg is die in particuliere handen: Facebook. Met 1,2 miljard vrienden heeft Facebook momenteel de grootse database met persoonsgegevens en is Facebook de monopolist bij uitstek met betrekking tot het vastleggen van onze persoonlijke gegevens en belangrijkste bron voor informatie voor velen. Koud kunstje om daar vingerafdrukken en biometrische data aan toe te voegen en we hebben een mooie basis voor het wereldwijde passport! De vraag is natuurlijk of we dat eigenlijk zouden moeten willen, de content beheerders van Facebook dienen met name het commerciële belang van Facebook en hebben zo hun eigen criteria om te bepalen of iets goed of fout is, zie de discussie deze week rond het verwijderen van de foto van het Vietnamese napalmmeisje van Facebook waar veel commotie over was.
Is het wellicht geen goed idee om de Facebook database te laten overnemen door de VN? Dan zouden we een mooie basis hebben voor een centrale wereldburger database op basis waarvan we de identiteit van iemand kunnen vaststellen! Hierdoor zouden we in één klap een hoop problemen kunnen oplossen met betrekking tot terrorisme, identiteitsfraude en fiscale ontwijkingsconstructies! Er zijn nu al heel veel koppelingen tussen overheidsinstanties nationaal en internationaal waar wij als burger geen zicht op hebben, laat staan dat er een instantie is die daar toezicht op houdt. En er gebeurt veel in het geniep zoals al een aantal keer is gebleken (zie bijv. WikiLeaks). Een internationale toezichthouder die de belangen van de burger behartigt met betrekking tot de kwaliteit van de data en de privacy is broodnodig lijkt me!
De afgelopen drie weken samen met mijn vrouw een bezoek gebracht aan Tanzania en het daar erg naar onze zin gehad. Tanzania is een prachtig land waar meer dan 50 miljoen mensen vreedzaam samenleven dit in tegenstelling tot zowat alle omringende landen waar het continu onrustig is. En dat terwijl 70 % van de bevolking van minder dan 2 dollar per dag moet zien rond te komen, er 120 verschillende stammen wonen waarbij geen van allen een meerderheid heeft en er eveneens geen dominante religie is: circa 1/3 is moslim, 1/3 christelijk en 1/3 hangt de aan hun stam verbonden levensovertuiging aan. Het gaat wonderbaarlijk goed daar in Tanzania en we hebben er dan ook een mooie tijd gehad: een voorbeeld voor menig ander Afrikaans en Westers land waar het maar niet wil lukken de welvaart voor iedereen te vergroten.
Vanaf het moment dat we het vliegtuig uitstapten hebben we alleen maar aardige mensen ontmoet en met verbazing om ons heen gekeken en genoten van de cultuur en de mooie natuur. We hebben op vijf verschillende plekken gebivakkeerd en drie Nationale parken bezocht waar we giraffen, olifanten, zebra’s, flamingo’s etc. hebben gezien tijdens de safari van Ajabu Adventures met de Tanzaniaanse gids Joachim die ons met enthousiasme veel kon vertellen over de dieren die we tegen kwamen. Opvallend is wel het grote contrast tussen de welvaart van de gemiddelde Tanzaniaan en de luxe van de lodges en safari’s waar met name de westerlingen zitten die zich dit kunnen veroorloven. Als je ooit naar Tanzania gaat zou ik je dan ook aanraden ook deze andere wereld te bezoeken omdat je anders een te eenzijdig beeld van het land krijgt.
Omdat ik me van te voren wilde verdiepen in Tanzania had ik in Amersfoort en Utrecht de betere boekhandel bezocht om te kijken of er en goed boek over Afrika of Tanzania te vinden was om me een beetje voor te bereiden. Het bleek dat er haast niets over Afrika te vinden was! Wel zijn er planken vol te vinden over de Islam en IS, het Midden Oosten en de Arabische revolutie maar over het Afrika van beneden de Sahel en boven Zuid Afrika is er weinig te vinden en als je wat tegenkomt is het boek door Westerse journalisten geschreven, niet door de Afrikanen zelf. Ik heb het dus moeten doen met de ‘Lonely Planet’, de plaatselijk krant en de ‘The Looting Machine’ van Tom Burgis, een onderzoeksjournalist van de New York Times. Overigens schrijft hij haast niks over Tanzania en alleen over de landen in Afrika waar het slecht gaat, een gemis want het lijkt me eigenlijk des te interessanter om te kijken waar het goed gaat en wat we daar van kunnen leren…
Tom Burgis beschrijft in zijn boek de ongelovelijke rijkdom aan grondstoffen in Afrika en de mechanismes die er voor zorgen dat de opbrengsten van de natuurlijke rijkdom niet ten goede komen van de bevolking maar aan de politieke elite van die landen die, vaak geholpen door Westerse consultants die schimmige fiscale constructies adviseren, primair bezig zijn zich te verrijken en erop uit zo lang mogelijke aan de macht te blijven. Tevens beschrijft hij de toenemende invloed van China op Afrika: momenteel investeert China vier keer zo veel in Afrika dan er aan Westere hulp naar Afrika gaat. Daarbij is het het verschil dat de Westerse hulp voornamelijk bestaat uit bestrijding van de armoede en verbeteren van de zorg en onderwijs terwijl de Chinezen druk bezig zijn met de uitvoering van grote infrastructurele projecten (wegen, treinverbindingen, gebouwen), je ziet overal langs de kant van de weg bij deze projecten Chinese uitvoerders en toezichthouders staan terwijl de Westerse hulpverleners in hun mooie jeeps langs scheuren. En dat natuurlijk allemaal in ruil voor toegang tot de natuurlijke grondstoffen als onderpand voor de investeringen. In dit kader was het interessant een verslag in een Tanzaniaans kant te lezen van een Chinees – Afrikaanse conferentie die tot doel had business opportunities te creëren voor beide landen en waar een hoge Chinese ambtenaar tijdens een speech zich had afgezet tegen de kritische journalistiek en Tanzaniaanse journalisten opriep alleen positief over de relatie China Tanzania te berichten. Dat zegt wel iets over de verhoudingen. In de toenemende invloed van China zit het gevaar van het overnemen van het Chinese model en de vraag is of de Tanzanianen dat wel willen…
Een goed voorbeeld hoe het mis kan gaan in Afrika is Zimbabwe waar Robert Mugabe sinds 1987 aan de macht is. Zimbabwe zit momenteel financieel zwaar in de problemen: Zimbabwe moet deze maand (september) 1,1 miljard dollar terug betalen aan de World Bank alvorens ze door de IMF van een nieuw steunprogramma kunnen worden voorzien. De huidige Zimbabwaanse Minsiter van Financiën Patrick Chinamasa probeert al een tijdje vergeefs dit bedrag te lenen bij internationale banken en financiële instellingen, de tijd dringt. Het vreemde daaraan is is dat Zimbabwe tot de rijkste landen van Afrika behoort en zo’n schuld eigenlijk zelf makkelijk zou kunnen aflossen. Robert Mugabe heeft in maart nog gezegd dat er in Zimbabwe voor 15 miljard aan diamanten is gewonnen en daarvan maar 2 miljard in de staatskas is terecht gekomen, de rest is simpelweg gestolen. Robert Mugabe heeft zich zelf overigens een salaris gegeven van 33,8 miljoen dollar alleen al voor reiskosten en zijn vermogen wordt geschat op drie miljard dollar dus hij zou deze schuld zelf in één keer kunnen aflossen. Niet voor niks steunt Mugabe dan ook Donald Trump zoals uit een recent interview bleek.
Niks van dit alles in Tanzania! Hoewel er natuurlijk ook problemen zijn (zoals bijvoorbeeld corruptie) heeft Tanzania het geluk een aantal charismatische leiders te hebben gehad die niet voor het eigenbelang gingen maar voor het algemeen belang gaan. Hun grote voorbeeld was natuurlijk Julius Nyerere die na de onafhankelijkheid van Engeland van 1964 tot 1985 regeerde en wiens portret nog overal hangt, niet alleen in overheidsgebouwen maar ook in winkels. Sinds amper een jaar is daar een nieuwe leider bij gekomen: de vorig jaar oktober gekozen president John Magufuli wiens portret we eveneens veelvuldig tegenkwamen en waarover alle Tanzanianen die we spraken erg positief zijn. Magufully staat er om bekend niet vatbaar te zijn voor corruptie, hij was voor hij president werd verantwoordelijk voor een groot aantal infrastructurele projecten en nog nooit betrapt op een faux pas.
Andere zaken die hem sinds zijn aantreden erg populair hebben gemaakt zijn het opstarten van een programma’s om stroom onderbrekingen te voorkomen, het onverwacht bezoeken en controleren van overheidsinstellingen (hierboven een onverwacht bezoek aan het vliegveld Julius Nyerere van Dar Es Salaam waar de pasport controle machines niet bleken te werken en hij de verantwoordelijke ambtenaren ontsloeg), het zelf de straat op gaan om de straat schoon te maken, het daadwerkelijke verplaatsen van de regering van Dar Es Salaam naar Dodoma (we zijn in beide steden geweest en dit wordt nu ook daadwerkelijk gedaan) en het afschaffen van een aantal van de vele feestdagen.
Wat dat betreft heeft de leiderschapsstijl van John Magufuli veel weg van die van Narendra Modi, de premier van India die een zelfde soort maatregelen heeft genomen (zie foto hierboven). India en Tanzania hebben dan ook qua structuur en samenstelling veel gemeen en werken nauw samen. Het is jammer dat het westen Tanzania zo weinig steunt en China te veel ruimte geeft haar invloed daar uit te breiden. De meeste Tanzanianen die we spraken waren helemaal niet zo blij met de autoritaire stijl van leiding geven van de Chinezen op de grote projecten en waren bang te afhankelijk van hen te worden: al die investering moeten in de toekomst terug betaald worden waardoor China toegang krijgt tot de exploitatie van de overvloedig aanwezige bodemschatten.
Afgelopen weekeind naar zomergasten gekeken met Abou Jahjah en geprobeerd erachter te komen waar hij nu eigenlijk voor staat. Niet makkelijk want zijn betoog wordt doorspekt met begrippen waar hij steeds, naar gelang de context, een andere betekenis aan geeft. Van een Politicoloog zou je meer consistentie in het hanteren van begrippen verwachten.
Mij vielen zijn volgende standpunten op:
Veel van de problemen die wij nu hebben in Europa zijn het gevolg van het Westers kolonialisme, veel staten in het Midden Oosten en Afrika zijn ingericht door de oude koloniale machten en nog steeds zich bezig aan de toen opgelegde structuren te ontworstelen.
Met enig leedvermaak vindt Abou Jahjah het een goede zaak dat wij in Europa nu ook eens geconfronteerd worden met de gevolgen van de conflicten daar, zie bijvoorbeeld zijn vreugde na de aanslagen op de Twin Towers, met andere woorden: de globalisering van het leed in de wereld.
Abou Jahjah heeft sympathie voor vrijheidsstrijders zoals bijvoorbeeld in Algerije en zegt meer waardering te hebben voor een terrorist die zijn slachtoffers in de ogen kijkt voordat hij ze vermoord dan iemand die in een bunker in Arizona een drone bestuurt en luchtaanvallen uitvoert op anonieme burgers.
Globalisering ziet hij als de oplossing voor veel problemen en Brussel is volgens hem de stad die hierin vooroploopt, hier leven vele culturen en nationaliteiten samen. Daarbij moeten de instituties zich aanpassen aan deze nieuwe samenleving en niet andersom. De Belgische politie is volgens hem te soft en moet zich harder opstellen omdat ze anders niet serieus worden genomen.
Dit proces is onomkeerbaar, we kunnen niet terug naar de oude tijden en iedereen zal zich moeten aanpassen aan de nieuwe globale samenleving en dat zal voor sommige ook een stap terug betekenen. Het zwarte piet debat is daar een goed voorbeeld van.
Er zijn vele Abou Jahjah’s in Europa die tussen twee culturen leven en hier noodgedwongen hun bestaan proberen op te bouwen. Abou Jahjah zou liever in Libanon wonen maar kiest vanwege de veiligheid van zijn gezin voor België, tegelijkertijd verfoeit hij de instituties die deze veiligheid borgen. Zijn ratio zit hier en zijn emotie zit in Libanon, iets waar vele immigranten last van hebben. Daar kan ik me overigens alles bij voorstellen, zeker als het vertrek hier naartoe niet vrijwillig was maar ingegeven door politieke of economische redenen. Een bijkomend probleem op dit moment is dat bijvoorbeeld Turkije maar ook Saoedi Arabië burgers die buiten de landsgrenzen wonen proberen te beïnvloeden wat de problematiek van de loyaliteit aan het moederland alleen maar groter maakt.
Blijft de vraag of globalisering de oplossing is, mensen willen nu eenmaal ergens bij horen waarin ze zich herkennen en verbonden voelen. En hoe bouw je een multiculturele samenleving op die tegemoetkomt aan een ieders normen en waarden? Kortom, hoe kunnen we vreedzaam samenleven in een zich globaliserende wereld met behoud van onze eigen identiteit. Volgens mij is daar maar een oplossing voor: door mee te doen en niet aan de zijlijn te gaan staan en met oplossingen te komen zoals bijvoorbeeld Ahmed Aboutaleb doet in Rotterdam die in eerste instantie Burgemeester van Rotterdam is en de grootstedelijke problemen daar echt aanpakt. Rotterdam lijkt me daarom een beter voorbeeld dan Brussel als het gaat om een multiculturele samenleving, de problemen die daar zijn worden benoemd en aangepakt. Het probleem van Brussel is juist dat de problemen daar nooit zijn opgepakt door de politiek waardoor er in wijken als Molenbeek en Schaarbeek een soort niemandsland is ontstaan waar de autoriteiten geen greep op hebben, als dat je ideaal is ben je niet goed snik.
While Aldous Huxley is using drugs he experiences a new world and finds it difficult to describe what he experiences because ‘sensations, feelings, insights, fancies are all private and, except through symbols and second hand, incommunicable. We can pool information about experiences, but never the experiences themselves. From family to nation, every human being is a society of island universes.’ This explains why we, living in the normal conscious world, can not understand what someone using drugs is experiencing, our communication tools are to limited to be able to describe and understand what a drugs user is experiencing. But somehow we are able to survive and communicate with each other using language, symbols and media which gives us a common ground for understanding the world around this.
