Waarom mannen overdag graag een harinkje lusten
Sinds de tijd tegenwoordig alom aanwezig is draag ik nooit meer een horloge terwijl ik toch een aantal mooie exemplaren in mijn bezit heb. Als ik wil weten hoe laat het is voldoet het stellen van de vraag en onmiddellijk haalt iedereen om me heen zijn smartphone te voorschijn, blij weer een reden te hebben zijn apparaat te kunnen raadplegen. Vroeger, toen ik nog rookte, vroeg ik altijd om een vuurtje maar tegenwoordig is het effectiever de digibeet te spelen, een leuke manier om contact met anderen te maken, hoewel het ook wel vaak voorkomt dat de aangesprokene na mijn vraag niet meer van zijn scherm is weg te slaan omdat er blijkbaar online spannender dingen te beleven zijn.
Ik werd op het idee gebracht me af en toe voor te doen als digibeet toen ik een tijdje geleden in de trein in een volle, doodstille coupé zat terwijl het niet eens een stiltecoupé was. Iedereen om me heen was druk in de weer met zijn smartphone en had weinig aandacht voor elkaar. Naast me zat een oude man als enige zonder zo’n apparaat en plots vroeg hij aan de mensen om zich heen naar welk perron hij in Amersfoort moest zijn voor het overstappen naar Zwolle, of iemand dat even voor hem kon opzoeken. Onmiddellijk begon iedereen om ons heen zijn smartphone te raadplegen en werd het een wedstrijd wie het eerste het goede antwoord kon geven. Het werd een gezellige boel en iedereen vulde elkaar aan met details: overstappen naar perron 4a, drie minuten overstaptijd, zoals het ernaar uitziet rijden de treinen op tijd, etc… Iedereen was bereid deze man te helpen en dat gaf een gevoel van saamhorigheid in onze coupé die niet meer stil zou worden. Toen hij wist wat hij wilde weten pakte hij zijn i-phone uit zijn binnenzak en belde iemand om te zeggen dat hij op tijd aan zou komen, verbaasd zat iedereen naar hem te kijken. Dingen zijn soms anders dan ze lijken, dacht ik toen, en ik moest er erg om lachen.
Aangezien ik binnenkort op vakantie ga en de tijd dan soms in ene verdwenen kan zijn en het dan soms handig kan zijn deze te kunnen opzoeken zocht ik mijn ouderwetse opwindbare horloge op, helaas bleek het horlogebandje kapot te zijn. Ik ermee naar mijn lokale juwelier en toen ik daar binnenkwam bleek de eigenaar net bezig een bejaarde meneer uit te leggen hoe hij de instellingen van zijn digitale horloge kan veranderen: ‘het linkerknopje iets langer ingedrukt houden en daarna het rechterknopje twee keer indrukken meneer, het staat in de gebruiksaanwijzing!’. Wat een geduld heeft die man dacht ik terwijl hij de mopperende klant hielp. Toen de juwelier uiteindelijk klaar was verliet de oude man zonder te hoeven betalen de juwelierszaak, ‘service van de zaak!’ zei de juwelier.
Nu was ik aan de beurt en ik liet hem mijn horloge zien dat ik overigens niet bij hem maar online bij de Bijenkorf heb gekocht. Hij vertelde me dat een origineel bandje voor dit horloge zo’n 90 euro zou gaan kosten en dat hij dat zou moeten bestellen. Ik had eigenlijk al besloten dit te doen toen hij zei dat dat wel even zou duren en dat dit niet voor mijn vakantie geleverd kon worden maar hij zou het waarschijnlijk zelf wel voor me kunnen repareren. Hij kende iemand bij een importeur van horloges en van hem kreeg hij regelmatig de kapotte bandjes die terug kwamen van klanten die hij goed kon gebruiken voor reparaties. Ik ging met zijn voorstel akkoord en hij verdween naar zijn werkplaats achter zijn winkel en ik bleef alleen achter in de winkel. Een kwartier later kwam hij terug en trots liet hij mij het resultaat zien, het bandje zag er weer pico bello uit! Ik vroeg hem naar de kosten en glimlachend zei hij dat hij dit gratis voor me deed, ‘service van de zaak!’ zei hij weer. Dit is niet de eerste keer dat ik in deze winkel voor een kleine reparatie niet heb hoeven te betalen, als er iets moet gebeuren doet hij dat meestal gratis hoewel hij daar best wat voor kan vragen.
Dit voorval deed me denken aan mijn opa, ook een middenstander met een klantvriendelijke instelling. Hij had vroeger de kruidenierszaak G.C. van den Hondel aan de Walestraat in Gouda en ik ging toen ik jong was in de zomervakanties graag bij hem logeren om hem in zijn winkel te helpen. Het leukst was het met hem de boodschappen, die zijn klanten de avond ervoor telefonisch bij hem besteld hadden, met zijn imposante bestelwagen bij hen thuis af te leveren. Als een klant iets bestelde dat hij niet in zijn winkel verkocht durfde hij geen ‘nee’ te verkopen. Zo had hij geen drankvergunning waardoor hij geen sterke drank mocht verkopen maar als een klant een fles jenever bestelde, zorgde hij ervoor dat de jenever toch bij de boodschappen zat. Bij een aantal, voornamelijk vrouwelijke klanten, dronk hij dan een kopje koffie. Daar hij in Gouda voor de KVP in de gemeenteraad zat ging het gesprek meestal over de gemeentepolitiek waarbij er af en toe ook nog wel eens een borreltje uit de juist gekochte jeneverfles op tafel kwam. Onderweg terug naar de zaak reden we dan meestal langs een haringkar om de dranklucht weg te werken zodat mijn oma niks zou ruiken als hij aan tafel voor de lunch aanschoof. Zo heb ik destijds een hoop van mijn opa geleerd en weet ik nu ook waarom mannen overdag graag een harinkje lusten…
