Month: September 2019

In de trein

Posted on by

In de trein onderweg naar huis van Utrecht naar Amersfoort zat ik tegenover twee dames uit Leeuwarden die qua leeftijd waarschijnlijker jonger waren dan ik en qua uiterlijk tot de categorie ‘gek oud wijf’ behoorden: kort haar, gekke bril en kleurige sjaal over de ruim vallende jurk. Druk broodjes etend waren ze met elkaar in gesprek en het onderling grondig eens over rampzalige gevolgen van de snel stijgende huur, de te hoge energiekosten ‘terwijl de energietransitie nog moet beginnen’ en de lakse houding van de overheid ten opzichte van de echte problemen die zij ondervonden. Zo had er één al jaren last van een lekkage in haar woning en wilde de woningbouwvereniging dit maar niet repareren met alle gevolgen van dien voor haar toch al broze gezondheid… 

Op een gegeven moment vielen ze even stil en keek een van de twee naar de files buiten op de snelweg en zuchtte: ‘Ik moet er niet aan denken elke dag voor mijn werk vroeg op te moeten opstaan en in een file aan te schuiven’ waarna ze hun gesprek vervolgden met het jaloers laag inschatten van de kans dat de nieuwe relatie van een vriendin stand zou houden. De dames vonden elkaar in hun somber perspectief op het leven en namen flink de tijd om te roddelen en te mopperen, gelukkig duurde de eis naar Leeuwarden nog lang en hadden ze ruim de tijd het met elkaar eens te zijn. 

Ergens in hun leven moet iets mis zijn gegaan, dacht ik toen ik in Amersfoort uit de trein stapte, en waren ze in plaats van deelnemers aan de maatschappij toeschouwers geworden die zich schikten in hun lot en geen ambities meer hadden. Of ben ik het, dacht ik even later op de fiets naar huis, die vol vooroordelen zit en hebben zij, door zich deze rol aan te meten, een bij hen passende manier gevonden zich staande te houden in onze maatschappij die mensen die jong en mooi zijn, hoogopgeleid en randstedelijk de beste garantie geven op een succesvol bestaan. 

Wellicht word ik hier geconfronteerd met mijn eigen angst oud te worden en er niet meer toe te doen, concludeerde ik, binnenkort maar eens een nieuwe kekke bril aanschaffen….

Olie en drones

Posted on by

Terwijl de president van de Europese Commissie Jean-Claude Juncker in Luxemburg Boris Johnson als een kwajongen een draai om zijn oren gaf en de UK afstevent op een harde Brexit met alle gevolgen van dien, stijgen wereldwijd de olieprijzen naar aanleiding van de spectaculaire aanval met drones op het grootste oliecomplex in Saoudi Arabië. Een aanslag waardoor de olieproductie van Saoudi Arabië gehalveerd is.

Vrijwel gelijktijdig wordt bekendgemaakt dat wij Nederlanders in 2018 121,4 miljard kilometer met onze auto’s hebben afgelegd, 1,2 procent meer dan in 2017. Ondanks alle inspanningen om ons met het openbaar vervoer te laten reizen blijkt er nog steeds groei in het aantal benzineauto’s te zitten terwijl de impact van elektrische auto’s relatief beperkt blijft. Het aandeel van dieselauto’s gaat gelukkig wel naar beneden.

Een forse stijging van de olieprijs kan een enorme impact hebben op onze economie en vooral de Europeanen zouden zich daar zorgen over moeten maken omdat wij nog steeds in hoge mate afhankelijk zijn van de olie uit het Midden Oosten. En, zoals uit bovenstaand overzicht blijkt, hebben de Britten een veel lagere afhankelijkheid dan de andere EU lidstaten. Wellicht hadden we er beter aan gedaan onze inspanning te richten op het ons minder afhankelijk maken van olie en gas van buiten de EU dan het focussen op alternatief vormen van energie.

De Amerikanen hoeven zich daar minder zorgen over te maken aangezien zij al onder president Obama maatregelen hebben genomen om minder afhankelijk te zijn van de import van olie en gas, zie bovenstaande grafiek. Hoewel de US en UK dus minder afhankelijk zijn van de olie uit Saoudi Arabië wil dat nog niet zeggen dat er geen wederzijdse belangen zijn. Zo heeft de US recent voor 12,5 miljard aan contracten afgesloten op het terrein van de wapenindustrie afgesloten met Saoudi Arabië, de UK in totaal 5.28 miljard sinds de oorlog met Yemen begon in 2015 begon.

Ondanks al die investering in militaire middelen lukt het Saoudi Arabië niet drones te weren uit het luchtruim rond zijn belangrijkste olie-installaties en dat is verontrustend, temeer daar iedereen tegenwoordig eenvoudig drones kan kopen en ombouwen tot wapens. Alleen al de aanwezigheid van drones kan grote gevolgen hebben, zo hebben drones vorig jaar tot twee maal toe al het vliegtuigverkeer rond Heathrow stilgelegd. Juist de kleinschaligheid van deze techniek en de anonimiteit van de bestuurder maken het lastig hier iets tegen te doen.

Tijdens de openingceremonie van de winterspelen in Zuid Korea in 2018 vormden 1.218 drones een spectaculaire lichtshow op waarbij ze mooi synchroon vliegend de olympische ringen vormden. Ik kreeg toen wel een vreemd gevoel en dacht, wat als dat nu een leger van drones is die is uitgerust met gezichtsherkenning en de opdracht heeft tegenstanders uit te schakelen? De techniek is er, het is alleen een kwestie van toepassen…

Laatst zat een buurvrouw van mij in de tuin en kwam er plots een drone boven haar hangen zonder dat ze wist waar die vandaag kwam. Via de buurtapp bleek dat kinderen van buren verderop met zo’n apparaat aan het spelen waren. Maar wat als het een inbreker was geweest die wilde weten of iemand thuis is en aan het controleren is of er wat te halen is? Best griezelig allemaal deze inbreuk op je privacy.

Boris Johnson is inmiddels weer thuis en ik vraag me af wat zijn achterliggende strategie is. Waar de samenwerking met de EU is vastgelopen en de datum van 31 oktober samenvalt met de wisseling van het leiderschap binnen de EU is de verhouding tussen Boris Johnson en Donald Trump uitstekend. Het zou me dan ook niet verbazen als we de komende weken een nauwe militaire samenwerking tussen de US met de UK gaan zien bij het vergelden van de aanval op de olie-installaties in Saoudi Arabië. In tijden van crisis gaat het volk altijd achter haar leider staan en zowel Johnson (harde Brexit) als Trump (aanstaande verkiezingen) kunnen dat momenteel goed gebruiken.

Ondertussen

Posted on by

Terwijl Erik stond te wachten op de lift zag hij aan de overkant van de straat op dezelfde verdieping mensen achter beeldschermen zitten. Niemand keek naar elkaar, niemand communiceerde met een ander en de werkvloer aan de overkant leek wel een exacte kopie van de afdelingen die hij net achter zich had gelaten. Werk bestaat tegenwoordig uit het reageren op wat er op het scherm gebeurt, dacht hij, en of je nou voor het ene bedrijf werkt of het andere, de computer is de spil waar alles om draait. De lift bracht hem naar de parkeerverdieping, zijn auto en de snelweg die zich voor hem uitrolde. 

Erik woonde ongeveer een half uur rijden van zijn werk en dat was een van de weinige momenten op de dag dat hij even alleen was en geen andere mensen om zich heen had. Zo gauw hij thuis zou zijn zouden zijn vrouw en kinderen weer al zijn aandacht opeisen. Onderweg stopte hij bij het tankstation, vulde bij en kocht een saucijzenbroodje, iets dat hij wel vaker deed. Hij wist wel dat dat niet goed voor hem was maar een hap tussendoor gaf hem een verzadigd gevoel zodat hij thuis niet meteen op de koelkast hoefde af te lopen om zijn honger te stillen. 

Thuis aangekomen kleedde hij zich boven om, pakte de krant en ging in zijn stoel zitten. Zijn vrouw was aan het koken terwijl zij aan het bellen was met haar moeder en de kinderen zaten op hun laptops naar een serie op Netflix te kijken, een ritueel dat zich dagelijks herhaalde. ‘Wil je een glas wijn’, riep zijn vrouw Nina uit de keuken. “Wat eten we dan?’, riep hij terug. ‘Pasta’, riep zij terug waarop hij ‘OK’ terugriep. Zijn vrouw kwam met een glas rode wijn uit de keuken aanzetten, zette dat bij hem neer, en liep meteen weer terug naar de keuken. Ze had haar werk-outfit nog aan, een saaie grijze jurk waarvan ze meerder versies had.

Erik kwam op pagina twee van het NRC een bericht tegen dat zijn aandacht trok. Het ging over de AIVD die een cyberaanval had gedaan op een Iraanse nucleaire installatie door een AIVD-agent die een USB-stick met een virus naar binnen wist smokkelen. Bij deze aanval had de AIVD samengewerkt met de Amerikanen en de Britten. Dat verbaasde hem niets. Hij had zelf meegemaakt dat partijen in het Midden-Oosten geen zaken wilden doen met de VS of de Britten maar Nederland als partner nog wel aanvaardbaar vonden terwijl het project daadwerkelijk op Amerikaanse of Britse bodem werd uitgevoerd. Daar stond voor de Nederlandse bedrijven dan een mooie vergoeding tegenover en Nederlandse accountmanagers en projectmanagers verdienden er een mooie boterham aan.

Zijn vrouw kwam aanzetten met en het bord pasta, blijkbaar werd er vandaag niet aan tafel gegeten. Aan de ene kant was dat wel makkelijk maar andere kant vond hij het jammer dat dit steeds vaker gebeurde, zo sprak hij zijn kinderen steeds minder. Dit soort routines slopen er langzaam in en weken af van wat ze destijds toen ze kinderen kregen hadden afgesproken, samen aan tafel eten als middel om in ieder geval één maal per dag echt met elkaar te communiiceren. Zijn vrouw kwam terug uit de keuken en ging naast hem zitten en zette de televisie aan. ‘Zin in een serie?’, vroeg ze? ‘Daar gaan we weer’, dacht hij.

%d bloggers like this: