Zorgpreventie
Deze week werd mijn 80 jarige zwager opgenomen in het OLVG in Amsterdam omdat hij al maanden last heeft van jicht en door de ontstekingen in zijn voeten moeilijk kan lopen. Na allerlei behandelingen die niets oplosten besloten de artsen daarom twee tenen bij hem te amputeren. Dinsdagmorgen melde hij zich op het afgesproken tijdstip, werd operatie klaar gemaakt en kreeg vlak voor de ingreep te horen dat de amputatie niet doorging omdat er een spoedgeval tussen was gekomen. Of meneer maar weer naar huis wilde gaan om zich de dag daarop weer te melden, standaardprocedure OLVG.
De volgend morgen volgde de operatie en die ging voorspoedig. Al snel na de operatie werd hem te verstaan gegeven dat hij op korte termijn weer naar huis zou moeten. De dag na de operatie werd hem gevraagd te gaan lopen met behulp van een rollator, daarop volgde een bloeding van de wond die ervoor zorgde dat deze opnieuw verzorgd moest worden. De druk van de verzorgers op de patiënt om hem weer op de been te krijgen was groter dan het hem gunnen van een helingsproces gebaseerd op rust en aandacht voor de persoonlijke situatie van de patiënt.
De dag daarop werd hem medegedeeld dat hij naar huis moest, het was inmiddels vrijdag en blijkbaar wilden ze voor het weekend zijn bed weer beschikbaar hebben. Wij hadden inmiddels vanaf de week daarop een verpleeghuis geregeld, inclusief de benodigde zorg, dus hoopten wij dat hij het weekend nog in het OLVG kon blijven. Dat bleek echter niet mogelijk.
Mijn dochter haalde hem daarom vrijdag op het eind van de middag op en bracht hem naar zijn appartement, drie hoog en een stuk lopen van de parkeerplaats. Aangekomen in de flat ging de wond weer bloeden als gevolg van het lopen met de voet met de net geamputeerde tenen. Mij dochter belde daarop de wijkverpleging en de opgetrommelde verpleger constateerde na binnenkomst dat hij de wond niet kon verzorgen en hij naar de spoedeisende hulp moest. Dus bracht mijn dochter hem daar met de auto waarna ze ruzie kreeg met het ambulance personeel omdat ze haar auto voor de spoedeisende hulp ingang had gezet. Van de parkeergarage naar de speedhulp is het een stuk lopen. Op de afdeling aangekomen moest hij twee uur wachten voor hij geholpen werd. Gelukkig kon hij na stevig aandringen van mijn dochter weer opgenomen worden, deze keer op de verpleegafdeling van het OLVG. Gelukkig werkten ze daar wel mee.
Al met al een absurde ervaring. De verpleegkundigen en artsen van de afdeling waar ze lag stelden steeds alles op alles hem uit het ziekenhuis weg te krijgen en toen wij wezen op de risico’s van een bloeding na zo’n ingrijpende operatie verwezen ze naar het ziekenhuisbeleid ten aanzien van dit soort gevallen: de thuiszorg is uitstekend in staat hem te verzorgen en op te treden in gave van calamiteiten. In praktijk bleek dat niet het geval. En rekening houden met de leeftijd, medische geschiedenis en de persoonlijke situatie van de patiënt is al helemaal iets dat niet voorkomt in het procedure handboek van het OLVG.
Al met al raakte mijn zwager door de druk die op hem werd uitgeoefend behoorlijk gestrest. Hopelijk krijgt hij nu wel de rust om te gaan herstellen en wordt hij niet weer van hot naar her gesleept. Ondanks alle programma’s blijft het in de zorg moeilijk de patiënt waarom het gaat centraal te stellen en hebben de zorgverleners zich te houden aan de regels en procedures die van boven af zijn opgelegd. Dat wist ik natuurlijk al maar als je dan van dichtbij de praktijk weer eens meemaakt is dat toch weer schokkend.
