Category: Traveling

Mijn QR code

Posted on by

Afgelopen dinsdag van mij huisarts mijn tweede AstraZeneca prik gehad en vier dagen later stonden de gegevens van deze vaccinatie inclusief het batchnummer keurig vermeld op de site van de RIVM en lukte het mij via de CoronaCheckApp op mijn mobiele telefoon op basis van deze gegevens een QR code te genereren zodat ik vanaf nu kan aantonen voldoende beschermd te zijn tegen Covid-19.

Bij de introductie van de CoronaCheckApp lag de nadruk op het feit dat deze app het mogelijk maakt voor iedereen die dat wil zo’n code aan te maken, immers, of je hebt corona gehad, of je bent gevaccineerd of je vraagt een coronatest aan en als je aan één van deze voorwaarden voldoet kan je een QR-code aanmaken die je toegang geeft tot evenementen of het mogelijk maakt naar het buitenland af te reizen. De eerste dag dat de CoronaCheckApp in Nederland in de lucht was hadden meer dan één miljoen mensen via deze app een QR-code aangemaakt.

Eerder had ik al de CoronaMelderApp geïnstalleerd die mij zou moeten waarschuwen als ik meer dan 15 minuten bij iemand in de buurt was geweest die aan de GGD had gemeld dat hij corona heeft – echter zonder ooit een melding te hebben ontvangen – en waarmee het mogelijk is een coronatest aan te vragen, iets dat ik he afgelopen jaar twee keer gedaan heb , met een negatief resultaat overigens. Voor deze app was het echter niet nodig je DigiD op te geven om toegang te krijgen en bij het aanvragen van de test vroeger ze aan de telefoon alleen mijn BSN nummer.

Na het installeren van de CoronaCheckApp was ik natuurlijk blij met de herwonnen vrijheid naar evenementen en het buitenland te kunnen gaan maar tegelijkertijd besefte ik dat ik met het installeren van deze app voor het eerst een app op mijn mobiele telefoon installeerde die niet 100% beveiligd is dat via mijn Burgerservicenummer en mijn DigiD mijn smartphone voortaan aan mij gekoppeld is en persoonlijk informatie over mijn gezondheid bevat. Tot nu toe heb ik bijvoorbeeld nog nooit een online betaalapp geïnstalleerd omdat ik dat met al die wifi’s en bluetooth’s om mijn heen niet veilig vindt maar ook omdat dat niet nodig is: ik kan mijn bankzaken immers ook via mijn PC thuis regelen en dat is volgens mij veiliger dan via een app op een smartphone.

Als je eenmaal als overheid een CoronaCheckApp hebt geïmplementeerd overschrijdt je een grens die moeilijk terug te draaien is en koppel je een communicatiemiddel voor de burgers via een app aan de persoonlijke gezondheidsgegevens van haar burgers die daardoor eigenlijk verplicht worden deze app te gebruiken omdat ze, als ze de app niet geïnstalleerd hebben, niet kunnen doen wat ze graag zouden willen doen. En dat is een onomkeerbaar proces omdat het terugdraaien hiervan erg lastig is, zeker omdat de beslissing deze app niet meer te gebruiken niet alleen een beslissing is van onze regering maar ook die van al onze buitenlanden die meestal heel anders omgaan met het begrip privacy. Hieronder een overzicht van de informatie op de app van de Chinese overheid in Hangzhou waarin met een QR-code dagelijks wordt bijgehouden of je je wel aan de door de overheid gestelde normen houdt. Wat in China in alle openheid gebeurt vindt bij ons natuurlijk ook al plaats maar dan door de Google’s en Facebooks van deze wereld die al deze informatie over ons verzamelen voor hun eigen commerciële doelstellingen en waar we, via hun leveringsvoorwaarden, zelf toestemming voor hebben gegeven.

Maar hier gaat het toch om onze overheid hoor ik Hugo de Jonge al zeggen. Wantdie staan toch garant dat er met de CoronaCheckApp niets mis kan gaan? Die garandeert toch immers dat onze gegevens in de App’s die ze produceert alleen voor jouw persoonlijke doeleinden gebruikt kunnen worden? Maar wat als er weer nieuwe variant van het HIV-virus de kop op steekt en daar een goed vaccin voor op de markt komt en de overheid besluit deze aan de informatie bij de RIVM toe te voegen? En een vliegtuigmaatschappij door een ander land gedwongen wordt deze QR-codes op te slaan en af te geven zodat deze landen kunnen besluiten mensen met dit virus de toegang te weigeren? En wat als bedrijven hun werknemers massaal gaan verplichten voortaan bij de ingang van hun bedrijf de QR-code te tonen? Of criminelen je QR-code weten te bemachtigen en daardoor informatie over jou kunnen opvragen? We weten het niet maar wat we wel weten is dat in het verleden er tal van voorbeelden zijn van inbreuken op onze privacy en dat dat nu ongetwijfeld opnieuw gaat gebeuren.

Moeten we dit soort apps daarom dan maar niet ontwikkelen? Zeker niet, de voordelen wegen zeker op tegen de nadelen maar ondertussen is de tijd van het zorgeloos met alleen maar een pasport de wereld over reizen voorbij en gaan we met deze app’s een geheel nieuwe fase in. Er is immers een nieuwe infrastructuur ontstaan die veel voordelen kan bieden maar ook risico’s met zich meebrengt en waarvan we nog niet weten welke dat zijn en hoe daarop te reageren.

9.000 km

Posted on by

Na op het strand van Scheveningen op een terras in de zon te hebben gezeten reden we rond acht uur terug naar Amersfoort en zag ik in de achteruitkijkspiegel van mijn auto een spectaculaire zonsondergang veroorzaakt door de 9.000 kilometer verderop in het westen van de US woedende branden die hier aan de andere kant van de oceaan hun impact hebben op onze atmosfeer waardoor ik weer eens besefte hoe kwetsbaar wij zijn en niet in staat iets te doen aan de teloorgang van ons klimaat waardoor deze zonsondergang ook iets onheilspellends kreeg.

Weg uit de stad

Posted on by

Dit weekend stond er in interview met Jaap van Dissel van het RIVM en voorzitter van het Outbreak Management Team (OMT) in de NRC waarin hij aangaf dat we het coronavirus niet op korte termijn kwijt zullen raken en dat het nog vaak terug zal komen, zeker in Nederland met zoveel internationale contacten. ‘We hebben de eerste fase opgevangen, nu gaat het erom hoe je dat voortzet.

In dat zelfde NRC stond een artikel over de internationale kunstmarkt, goed voor een omzet van ongeveer 58,6 miljard euro, die door de corona pandemie nagenoeg is stilgevallen. Als er één markt internationaal is dan is deze markt het wel en tot nu toe werden de meeste transacties op deze markt gedaan op de internationale kunstbeurzen in Basel, Parijs of New York en natuurlijk onze eigen Tefaf in Mastricht. Afgelopen maart, toen het coronavirus in China en Italië al om zich heen greep, vlogen de rijken der aarde met hun privé vliegtuigen op Maastricht Aachen Airport om deze beurs te bezoeken. Deze beurs was gestart op 5 maart terwijl overal elders in Europa grote publieksevenement werden gesloten en zes dagen later werd deze beurs vroegtijdig gesloten nadat een Italiaanse kunsthandelaar positief op corona was getest.

NRC redacteur Arjen Ribbens interviewde een aantal betrokkenen bij de internationale kunsthandel en kwam tot de conclusie dat er waarschijnlijk lage tijd geen internationale kunstbeurzen meer zullen zijn en dat het de vraag is of ze ooit weer gehouden zullen worden. ‘Kunstbeurzen zijn voor lange tijd dood, misschien wel voor altijd’, aldus de New Yorkse galeriehouder Magda Sawon eind april in een artikel op Artnet. Uit een onderzoek blijkt dar de galeriehouders dit jaar verwachten dat hun omzet met 72 % daalt en eenderde verwacht het niet te zullen overleven. Nanne Dekking van de Tefaf: ‘Een kunstbeurs met duizenden mensen uit vele landen op één plek bijeen, dat gaat voorlopig niet gebeuren. Nergens niet. Negentig procent van de bezoekers die de Tefaf Fall zouden bezoeken hebben de stad verlaten. Die zie je voorlopig niet.’

Een interessante case die kunstwereld omdat het aantoont dat de essentie van de corona crisis gelegen is in het feit dat de stad en het samenklonteren van mensen dicht op elkaar gevaar op besmetting met zich meebrengt en beter vermeden kan worden. De rijken hebben dat door en trekken zich bewust terug uit het maatschappelijk leven op hun buitenhuizen en privé jachten waar ze de kunsthandelaars en kunstenaars nu privé kunnen ontvangen en interessante kunst zonder de marktwerking van een beurs kunnen kopen.

Tevens toont de case aan dat de stad, als cultureel centrum, met het wegvallen van al die mooie voorzieningen als musea, theaters, restaurants en galerieën niet meer het zwaartepunt is van het maatschappelijke leven dat zich nu verplaatst naar de niet stedelijke omgeving waar je de massa kunt ontlopen en je minder risico’s op besmetting loopt. De stad is niet meer de stad van vóór de corona pandemie en als de voorspelling van Jaap van Dissel uitkomt zal het karakter van de stad de komende jaren drastisch gaan veranderen en het wel eens minder aantrekkelijker kunnen worden er te wonen, te werken en uit te gaan.

Het verdwijnen van winkels en de vele uitgaansmogelijkheden die we voor de crisis hadden maakt onze binnensteden niet meer zo aantrekkelijk als vroeger en roept vragen op als wat gaan we doen met de leegstand en hoe activeren we de stad weer als cultureel centrum als de anderhalve meter samenleving langere tijd de norm blijft? En waar liggen dan nieuwe kansen voor de stad? Hoe zou zo’n stad er dan uit moeten zien? Bij mij doet dan het beeld op van de steden in de US waar de binnensteden verpauperd zijn en iedereen in auto’s van de ene locatie naar de andere gaat voor het winkelen of een bezoek aan een bioscoop, restaurant of themapark, voor ons Europeanen niet echt een aantrekkelijk beeld.

Je een voorstelling maken van een alternatief is niet makkelijk omdat we nu eenmaal gewend zijn dat onze voorzieningen grootschalig zijn opgezet en we graag massaal voetbalwedstrijden en evenementen bezoeken, dat zit nu eenmaal in ons DNA en dat verander je niet zomaar. Noodgedwongen leren we nu genoegen te nemen met kleinschaligheid en het lokale aanbod. Afstand bewaren en massaliteit gaan nu eenmaal niet samen en met deze beperkingen zullen we de komende tijd moeten leren leven, wen er maar aan beste lezers!

Zelf dit weekend naar B&B De Oale School in Lattrop geweest om ideeën op te doen. Mijn vrouw en ik waren daar de enige bezoekers en we konden zelfs zonder problemen de grens met Duitsland overfietsen, Nederlandse automobilisten werden collectief de toegang geweigerd. Alle musea, restaurants en terrassen waren aan beide kanten van de grens dicht dus heb ik mij, onder het genot van een goed glas wijn, vermaakt met het lezen van ‘Dorpsleven’ van Amos Oz over de bewoners van Tel Ilan, een dorpje op het platteland van Israël waarin hij vertelt over de bewoners van deze kleine gemeenschap en hun onvervulde wensen en tegenslagen.

Om mij heen waren de boeren druk bezig op hun land en lagen de landerijen er prachtig bij hoewel de rust regelmatig verstoord werd door onze buren waar een kinderfeestje plaats vond dat uiteindelijk flink uit de hand liep en de buurman na afloop luid schreeuwend zijn vrouw stond uit te schelden. Net als Amoz OS in zijn boek beschrijft kunnen de emoties in zo’n kleine gemeenschap hoog oplopen…

Wat ik wel mooi vond aan zo’n lokale kleinschalige gemeenschap als Lattrop is dat iedereen er erg aardig is en alle tijd voor je heeft. Vanaf ons terras groette iedereen ons vriendelijk en de dorpsbakker en de fietsverhuurder namen alle tijd voor ons. Ook de twee dames die de B&B uitbaten waren uiterst vriendelijk en zorgden vanaf anderhalve meter goed voor ons en de desinfecterende middelen waren ruim voorradig. Een prima alternatief eigenlijk voor die Franse en Italiaanse hotels en restaurants die nooit echt hebben uitgeblonken in gastvrijheid en oog voor propere sanitaire voorzieningen.

Freeman

Posted on by

Vier jaar geleden bezocht ik Tanzania en een dag voordat we van Nairobi terug zouden vliegen naar Amsterdam liepen we langs de receptie van ons hotel in Arusha waar we die ochtend een taxi besteld hadden en daar vroeg de Engelse receptioniste ons of we onze reispapieren wel op orde hadden. Het bleek dat je een visum nodig had om de grens over te gaan van Tanzania naar Kenia en dat je dat minimaal 5 dagen van te voren digitaal moest aanvragen.

Daar hadden we als beginnende Afrika reizigers niet aan gedacht dus terug op mijn kamer gekomen probeerde ik via de krakkemikige internetverbinding er achter te komen of er niet een spoedprocedure was, ons vliegtuig stond immers de volgende dag gepland te vertrekken. Na een paar keer een start te hebben gemaakt met het invullen van een formulier, dat halverwege het invullen zonder te worden opgeslagen verdween, advies gevraagd bij de receptioniste en zij wist handig een officieel document uit te printen met al onze gegevens zodat we in ieder geval een officieel lijkend document hadden. Verder gaf ze het advies vooral te doen wat Freeman adviseerde, onze chauffeur de volgende dag.

De volgende ochtend stapten wij in zijn auto en al snel klikte het tussen ons en Freeman. Hij sprak goed Engels en vertelde dat hij in het verleden voor een Nederlandse mevrouw die voor het Internationale Ruanda tribunaal in Arusha had gewerkt en nog steeds contact met haar had. Toen we ons probleem van het visum hadden uitgelegd moest hij even bellen maar hij kwam al snel met een oplossing. Hij zou ons naar de grens brengen, overdragen aan een fixer die ons de grens over zou helpen en dan zou er aan de andere kant een Keniaanse taxi klaar staan om ons naar het vliegveld van Nairobi te brengen. En dat allemaal voor de al eerder afgesproken prijs.

Zo gezegd en zo gedaan. Onderweg naar de grens hadden we ruim de tijd bij te kletsen en zijn we ook nog even gestopt om de door het hotel meegegeven lunch te verorberen en het was erg gezellig. Hij vertelde trots over zijn kinderen en liet foto’s zien en wilde alles weten over onze kinderen, een echte familieman. Ondertussen werden we nog een paar keer aangehouden maar dat waren we al gewend en soepel schudde Freeman de politie van zich af.

Bij de grens, die eigenlijk geen grens was maar een verzameling gebouwtjes, stelde hij ons aan iemand voor die onze koffers overnam en ons van loket naar loket loodste, stempel(s) hier en stempel daar krijgend. En natuurlijk moesten we overal ons medisch pasport tonen terwijl mijn vrouw zich continu zorgen maakte over de hygiëne en ik continu mijn handen moest ontsmetten met ontsmettingsmiddel. Iets wat we nu gewoon zijn gaan vinden maar toen een interessante typisch Afrikaans exotisch reisverhaal opleverde.

En inderdaad kwamen we met het betalen van wat geld keurig door de douane waar een stukje verderop een chauffeur uit Nairobi ons stond op te wachten in een oud barrel dat naar diesel stonk en waarvan de raampjes niet dicht konden. Ook hij reed zonder veel problemen door alle wegblokkades van de politie heen en hij vertelde dat als Freeman hier gereden had hij als Tanzaniaans chauffeur waarschijnlijk de hoofdprijs moest betalen en de reis veel langer geduurd had. Op tijd bereikte we het vrij moderne vliegveld van Nairobi en voor het het wisten zaten we in het vliegtuig terug naar Amsterdam.

Ik had Freeman mijn kaartje gegeven en toen ik thuis was kreeg ik een Facebook uitnodiging van hem die ik accepteerde en zo bleef ik op de hoogte van wat er met hem gebeurde. Twee dagen geleden kreeg ik een berichtje van hem dat het niet zo goed ging. De hele tourisme sector in Arusha ligt stil omdat er nauwelijks toeristen meer zijn vanwege de Corona en dat heeft natuurlijk veel impact waardoor zijn inkomsten gedaald zijn tot nul. En hij is niet de enige, Oxfam Novib rapporteerde deze week dat door de Coronacrisis 500 miljoen mensen weer onder de armoedegrens van 1,90 per dag komen. Zware tijden dus voor Freeman die een gezin te onderhouden heeft in een land met nauwelijks sociale voorzieningen. Dan hebben zij het hier in Nederland maar goed met een overheid die met miljarden smijt om ons land overeind te houden alsof het niks is.

Laten we mensen zoals Freeman niet vergeten…

CO2 compensatie

Posted on by

Vorige week kwam ik op Facebook een bericht tegen van de Academie op Kreta die filosofie cursussen organiseert en de deelnemers vraagt extra geld over te maken naar Greenseat voor de milieu compensatie vanwege de vlucht naar Heraklion. Op een reis van Amsterdam naar Kreta zou het gaan om 0,51 ton CO2 voor een retourvlucht naar Heraklion en dat kan gecompenseerd worden door € 5,09 naar Greenseat over te maken.

Wat weinig, dacht ik. Hoe kan € 5,09 een halve ton CO2 compenseren? Dat komt neer op € 8,24 per ton. Zo’n laag bedrag zet toch geen rem op het vliegen en staat in geen verhouding tot de prijs van het vliegen, de meest vervuilende vorm van vervoer. Op het Internet kwam ik een interessant artikel tegen over de prijs van CO2 van Will Tucker ‘Debunked: Eight Myths About Carbon Offsetting’, waarin hij stelt dat de prijs die organisatie als Greenseat hanteren veel lager ligt dan de interne verrekenprijzen van bedrijven, die rekenen al gauw 4 keer zo veel. Als je de verrekenprijs neemt die bijvoorbeeld de Wereldbank hanteert gaat het niet om 5 euro maar om € 20 per ton, nog steeds betaalbaar voor een bezoeker aan Kreta lijkt me.

Maar wat doet Greenseat met die € 5 en hoe draagt dat bij aan de reductie van de CO2 uitstoot? Op hun site vermeld Greenseat dat dit bedrag wordt besteed aan 3 projecten: 2 in Afrika en 1 in India. In Afrika worden gezinnen voorzien van een efficiënter kooksysteem en in gebieden waar geen gas en elektriciteit is worden kleinschalige biogas installaties geïnstalleerd. En in India steunt Greenseat projecten rond windenergie.

Dit systeem van CO2 compensatie wordt overigens door veel meer organisaties gebruikt om een duurzaam imago te krijgen, marketing technisch een slimme manier om een positief imago te krijgen. Zo las ik vandaag een advertentie in de krant van het reisbureau Koning Aap, ‘de meest duurzame reisorganisatie van Nederland’ met als motto ‘Alleen thuisblijven is duurzamer’, want ‘Je wil de wereld toch met eigen zintuigen ervaren?’. Een mooie filosofische vraag overigens voor de filosofen op Kreta. Zij compenseren de CO2 uitstoot voor hun klanten met 125 procent zodat een reis naar Kreta voor € 1 meer gecompenseerd wordt, waarschijnlijk kost hun media campagne meer…

Niks op tegen natuurlijk maar maar ik vraag me af of dit wel de juiste methode is om CO2 te compenseren. Het doet me denken aan de manier waarop katholieke vroeger aflaten kochten in plaats van boete te doen als ze iets zondigs gedaan hadden. Als je voor een luttel bedrag je CO2 kan compenseren hoef je je immers niet meer schuldig te voelen over de milieu effecten van je gedrag en kan je na betaling met een gerust hart op reis zonder dat je het klimaat belast.

Daarbij komt dat zo’n uitruilsysteem voor CO2 compensatie op afstand de suggestie wekt dat een complex milieu probleem tot achter de komma gemanaged kan worden. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor de recente doorrekening van de gevolgen van het klimaatakkoord voor de energierekening van de burger door het Centraal Planbureau. Dit jaar neemt de energiebelasting volgens het CPB met gemiddeld 130 euro toe en volgend jaar daalt die zelfs met 100 euro om in 2021 weer te stijgen. Op termijn gaat een gemiddeld gezin er vanwege het klimaat akkoord er in 2030 1 procent op achteruit, eerder was 1,5 procent voorspeld. Ook dat klinkt geruststellend.

De suggestie wordt zo gewekt dat we het CO2 probleem goed onder controle hebben en dat het allemaal wel meevalt met het klimaat, de impact is immers marginaal. De opwarming van de aarde en de stijging van de zeespiegel gaan echter gewoon door, vrees ik. En daarvoor zijn drastische maatregelen nodig dan 5 euro opslag op een vlucht naar Kreta of 1 procent minder koopkracht in 2035 zoals bijvoorbeeld maximaal 100 km per uur gaan rijden en vliegen op korte afstand naar bijv. Londen, Parijs of Berlijn flink duurder maken. De kop in het zand steken noem ik dat want de natuur is nu eenmaal onvoorspelbaar en denken haar te kunnen mennen hoogmoed.

In de trein

Posted on by

In de trein onderweg naar huis van Utrecht naar Amersfoort zat ik tegenover twee dames uit Leeuwarden die qua leeftijd waarschijnlijker jonger waren dan ik en qua uiterlijk tot de categorie ‘gek oud wijf’ behoorden: kort haar, gekke bril en kleurige sjaal over de ruim vallende jurk. Druk broodjes etend waren ze met elkaar in gesprek en het onderling grondig eens over rampzalige gevolgen van de snel stijgende huur, de te hoge energiekosten ‘terwijl de energietransitie nog moet beginnen’ en de lakse houding van de overheid ten opzichte van de echte problemen die zij ondervonden. Zo had er één al jaren last van een lekkage in haar woning en wilde de woningbouwvereniging dit maar niet repareren met alle gevolgen van dien voor haar toch al broze gezondheid… 

Op een gegeven moment vielen ze even stil en keek een van de twee naar de files buiten op de snelweg en zuchtte: ‘Ik moet er niet aan denken elke dag voor mijn werk vroeg op te moeten opstaan en in een file aan te schuiven’ waarna ze hun gesprek vervolgden met het jaloers laag inschatten van de kans dat de nieuwe relatie van een vriendin stand zou houden. De dames vonden elkaar in hun somber perspectief op het leven en namen flink de tijd om te roddelen en te mopperen, gelukkig duurde de eis naar Leeuwarden nog lang en hadden ze ruim de tijd het met elkaar eens te zijn. 

Ergens in hun leven moet iets mis zijn gegaan, dacht ik toen ik in Amersfoort uit de trein stapte, en waren ze in plaats van deelnemers aan de maatschappij toeschouwers geworden die zich schikten in hun lot en geen ambities meer hadden. Of ben ik het, dacht ik even later op de fiets naar huis, die vol vooroordelen zit en hebben zij, door zich deze rol aan te meten, een bij hen passende manier gevonden zich staande te houden in onze maatschappij die mensen die jong en mooi zijn, hoogopgeleid en randstedelijk de beste garantie geven op een succesvol bestaan. 

Wellicht word ik hier geconfronteerd met mijn eigen angst oud te worden en er niet meer toe te doen, concludeerde ik, binnenkort maar eens een nieuwe kekke bril aanschaffen….

De liftster

Posted on by

Gehandicapt vanwege het ontbreken van een navigatiesysteem en omdat de Grieken de meeste wegwijzers voor de niet Grieken onleesbaar hebben gemaakt, vonden we na wat zoeken dan toch eindelijk de weg door de Kourtaliotiko canyon die ons naar het vliegveld van Hiraklion zou brengen. Aan het begin van de canyon stond een vrouw te liften die onderweg was naar Rethimnon en omdat we daar toch langs kwamen besloten we haar mee te nemen.

De liftster vertelde ons dat ze onderweg was naar de dierenarts in Rethimnon omdat haar kat de dag daarvoor als gevolg van kanker bij de dierenarts was overleden, ze was nu onderweg om hem op te halen en te kunnen begraven bij haar onderkomen in de canyon. Ze vertelde dat ze uit Duitsland kwam en, na jaren over de hele wereld te hebben gezworven, zo’n 10 jaar geleden had besloten op Kreta in een natuurgebied te gaan wonen, dit omdat dit een van de weinige plekken is in Europa waar dat nog kan. Ze woonde eerst in een hut bij de Kourtaliotiko rivier maar verhuisde dit voorjaar noodgedwongen, vanwege de zware overstromingen die haar onderkomen volledig hadden weggevaagd, naar de naast de canyon liggende berg Kouroupa, een beschermd natuurgebied. Gelukkig had ze nog wat spullen kunnen redden maar haar buurman was toen alles kwijt geraakt en bezat na de overstroming alleen nog maar het paar sokken dat hij aanhad, een grote hoeveelheid water was plots door de canyon naar beneden gekomen en had onderweg alles vernietigd.

Kourtaliotiko canyon before the flooding spring 2019

De liftster is dus niet de enige die in de mooie natuur van Kreta op een afgelegen plek een teruggetrokken leven leidt. Op mijn vraag waar ze van leeft vertelde ze dat ze voedsel verzamelt in de natuur om haar heen of door naar een stad of dorp te gaan om bij de bakker oud brood of bij restaurants restafval te vragen, de Westerse toeristen gooien erg veel weg. Kleding en andere spullen die ze nodig heeft om te overleven haalt ze uit de afvalcontainers langs de weg, je ziet inderdaad als je daar bent veel mensen in de afvalcontainers langs de kant van de weg snuffelen. Ook vertelde ze dat er kerkelijke organisaties zijn waar je gratis kleren kunt krijgen. Eén keer per jaar komt de politie langs en wordt ze meegenomen voor verhoor maar omdat ze Duitse is en ingezetene van de EU en niets verkeerds heeft gedaan kunnen ze haar niet lang vasthouden.

Ze zag er niet goed uit, was erg mager, had een slecht gebit en moest regelmatig hoesten. Ik vroeg haar daarom hoe het met haar gezondheid was. Ze vertelde niet zo lang geleden bij een arts te zijn geweest en die had gezegd dat ze waarschijnlijk een allergie had of psychische problemen maar dat hij haar vanwege het gebrek aan urgentie niet meteen kon helpen. Ze kon wel een nieuwe afspraak maken voor over een half jaar. Met haar ouders, die in Duitsland wonen had ze al jaren geen contact meer gehad, haar moeder had haar jaren gelden nog wel eens opgezocht maar haar vader nooit. Inmiddels waren beide te oud om haar te kunnen bezoeken en met haar andere familie had ze geen contact. Ze stond er dus alleen voor met als enige gezelschap haar katten.

Crete hippies living in the creeks and along the river at the Kourtaliotiko Gorge before the flooding spring 2019

De kat die net was overleden was sinds het begin van haar bestaan in Kreta, dus al meer dan 10 jaar, bij haar geweest en volgens haar een heel bijzondere kat: een kruising tussen een straatkat en een siamees en daarnaast ook nog eens vegetariër. De kat beschermde haar ‘s nachts tegen bijvoorbeeld slangen, haar kat had op een gegeven moment een slang van wel twee meter aangevallen en gedood. Alle andere wilde katers die daar woonden waren verliefd op haar, meestal had har kat dan ook meerdere ‘lovers’. Zij niet, ze was altijd alleen en had slechts sporadisch contact met haar buren en daartussen, vertelde ze, zaten helaas ook minder aardige mensen, een buurman had zelfs een tijd terug een van haar katten vergiftigd! Maar gelukkig had ze voor haar persoonlijke veiligheid nooit bang hoeven zijn.

En dan was ze nu onderweg om haar dode kat op te halen. Ze had een tas bij zich om haar mee te nemen en was van plan deze met de lokale bus terug te vervoeren en dicht bij haar woonplek te begraven. In Rethimnon hebben we haar afgezet bij de dierenarts en haar veel sterkte gewenst. Nadat ze uitgestapt was bleef er in de auto een vreemde geur hangen die me deed denken aan de indringende geur die ik steeds rook als ik in India was en die de hele tijd in je neus blijft hangen net als een liedje dat maar niet uit je hoofd wil verdwijnen.

Hippie living on Kouroupa mountain, not the one described in this story…

Trying to escape Earth

Posted on by

While hundreds of humans are trying to escape Earth by climbing the Mount Everest, SpaceX’s Falcon 9 launched 60 Starlink satellites to orbit with the ambition to have 12.000 satellites in orbit next year for continuous coverage and controle of the most populated areas on Earth, others companies have similar plans to prevent space from becoming to crowded by humans.

Meanwhile, the Tesla Roadster, which was send to space by the owner of the Space X programme Elon Musk, one of the richest persons on Earth worth 18.1 billion USD. On February 6th 2018 the Roadster was 326,978,460 km (18.18 light minutes) from Earth moving toward Earth at a speed of 24,858 km/h and 218,747,154 km (12.16 light minutes) from Mars, moving toward the planet at a speed of 42,756 km/h. No news received on the physical and mental health of the Tesla Roadster driver Starman who is now almost 16 months in orbit driving his car around the sun.

At the same time the American diver Victor Vescovo, an American private equity investor, broke the record for deepest submarine dive ever, he traveled seven miles down to the deepest part of the ocean, Mariana Trench in the Pacific and found a plastic bag at the bottom of the ocean. Victor served 20 years in the U.S. Navy Reserve, retiring in 2014 as a Commander (O-5). In 2017, Victor Vescovo earlier became the 12th American to complete the “Explorer’s Grand Slam” which requires climbing the highest peak on all seven of the world’s continents including the Mount Everest, and skiing at least 100 kilometers to both the North and South Poles. He is also an instrument-rated, multi-engine jet and helicopter pilot.

Gérard La Lune – May 26th 2019 – Space reporter

De EU top over migratie

Posted on by

In mijn studietijd raakte ik bevriend met een leeftijdgenoot uit Ethiopië die net als ik in Groningen Economie ging sturen en toevallig op dezelfde dag geboren was. Via een ingewikkelde route was hij uit Ethiopië via Moskou in Groningen terecht gekomen en had hij een tijdelijke status gekregen waardoor hij hier kon studeren. Hij had zich het Nederlands in een half jaar goed eigen gemaakt en kon goed meedoen in onze studiegroep, als hij een woord niet kende pakte hij meteen een woordenboek en zocht hij het woord op. Zijn studie werd gefinancierd door de UAF, een Stichting die vluchtelingen helpt met hun studie en het vinden van werk.

Hij woonde op een  kleine kamer vlak bij de Universiteit en bleef daar tijdens zijn studie wonen hoewel studentenhuisvesting hem meerdere keren een betere kamer had aangeboden en daar had hij een goede reden voor. Zijn moeder woonde in Ethiopië en het lukte hem af en toe via de telefoon contact met haar te hebben. Hij had met haar afgesproken dat hij elke avond om 22:00 stipt op zijn kamer zou zijn zodat ze hem kon bellen, we hebben het over het pre-mobiele tijdperk. Dat lukte maar zelden maar dat was voor hem reden waneer wij in de stad waren tussendoor snel naar huis te fietsen en bij de telefoon te gaan zitten wachten. Dan luisterde hij ondertussen naar de BBC Worldservice omdat dat toen de enige nieuwsbron was die af en toe nieuws over Ethiopië bracht. Daarna fietste hij weer terug en sloot hij zich weer bij ons aan in de kroeg, vroeg naar huis gaan deden we daar niet in Groningen…

De status van politiek vluchteling wilde hij niet hebben omdat hij zichzelf meer als een economisch vluchteling zag en zijn ambitie niet in het Westen lag maar in Afrika, daar wilde hij naar toe en daar wilde hij gaan werken aan het oplossen van de problemen daar. Dat is hem ook gelukt, hij is zich gaan specialiseren in de landbouw economie en werkt nog steeds voor de Verenigde Naties, momenteel is hij gestationeerd in Swaziland.

Ik moest daar aan denken toen ik deze week met een studente afkomstig uit Mosul sprak en ze vertelde over haar ambities terug te gaan naar Irak om daar mee te helpen het land weer op te bouwen. Ze had al een plan in haar hoofd hoe ze dat wilde gaan doen maar liep tegen allerlei barrières op die dat niet makkelijk maken. Zo zien haar ouders het niet zitten dat ze terug gaat en moet ze nog een lange weg afleggen door onderwijsland voor ze haar plan tot uitvoering kan brengen. Ondanks de verschrikkelijke dingen die ze in Mosul en tijdens de vlucht hier naartoe heeft meegemaakt en de problemen die ze nu ondervindt straalde ze een en al positiviteit uit, ik kan daar alleen maar bewondering voor hebben.

Dit weekend is er een extra Europese top over migratie waarbij het gaat over het plan van de Europese Unie om migranten op te vangen aan de randen van de EU. Dit plan wil vluchtelingen van buiten de EU opvangen in speciale kampen aan de grenzen van de EU in landen als Tunesië Albanië en daar ‘echte’ vluchtelingen gaan scheiden van economische vluchtelingen. Een volkomen onterecht onderscheid volgens mij, vluchtelingen vertrekken niet voor niets uit oorlogsgebieden of uit streken waar honger en armoede heerst vanwege mondiaal veranderende klimatologische omstandigheden. Daar kan je een stempel ‘politiek’ of ‘economisch’ op zetten maar beide redenen zijn wat mij betreft even geldig en genoeg reden ons voor deze mensen in te spannen.

De verkeersregelaar

Posted on by

Onderweg naar huis op een natte, warme herfstmiddag waarbij het een beetje miezerde reed ik mijn auto het laatste stukje van de berg af naar beneden. Al in de verte zag ik iemand met een feloranje regenpak staan die de weg voor mij versperde. Ik nam gas terug terwijl de man hevig gebarend voor me stond en besloot te stoppen en mijn portierraam te openen. Er was verder niets te zien qua verkeersborden dus ik vroeg me af wat er aan de hand was, verkeersongeluk, gaslek, ramp, wegwerkzaamheden?

‘Gaat u nu naar rechts of naar links’, vroeg de man geagiteerd. ‘Dat hangt van uw antwoord af’, reageerde ik ‘U blokkeert immers de weg en ik wil graag weten waarom’. ‘Als u in de auto rijdt en u komt bij een kruising dan dient u richting aan te geven. Als u hier naar rechts gaat is dat geen probleem, gaat u naar links dan moet u even wachten en mijn aanwijzingen afwachten’.

De man zag er slim uit en onmiddellijk ging de gedachte door me heen dat dit waarschijnlijk iemand is die verplicht dit soort werk moet doen en probeert er nog een beetje intellectuele uitdaging in te leggen. Als ik daar zou staan, in de regen in een oranje regenpak, zou ik er ook wat van maken en elke auto is dan weer een uitdaging. Hij begon een heel verhaal over de wegenverkeerswet en de verplichting richting aan te geven en het gevaar dat ik opleverde voor mijn medeweggebruikers. ‘Weet u wel dat u in overtreding bent en u een bon kan geven?’ Hij had er duidelijk plezier in, op zijn pak zag ik in grote letters ‘Verkeersregelaar’ staan. Ik had die dag al een verkeersboete in de brievenbus gekregen wegens te snel rijden dus daar zat ik nou ook weer niet op te wachten…

‘Maar wat is er nu eigenlijk aan de hand hier?’ vroeg ik. ‘Deze weg is tijdelijk eenrichtingsverkeer omdat op de andere weghelft werkzaamheden worden verricht’. Ik keek naar links en zag niks. “Een collega van mij houdt het verkeer aan de andere kant op dus er kan via deze baan vanuit de verkeerde richting verkeer aan komen’ reageerde hij, ‘en u wilt toch niet op elkaar knallen?

Iets in mijn hoofd zei me maar niet meer verder met deze man te communiceren want dit was er een die op zijn strepen ging staan. Ik deed mijn portierraam dicht en zette de richtingaanwijzer op links en wachtte af wat er ging gebeuren. De verkeersregelaar staarde geconcentreerd naar de verte. Na verloop van tijd gaf hij met veel gebaar aan dat ik door mocht rijden en dat deed ik dan maar, wel voorzichtig natuurlijk…

De weg waarop ik naar huis reed was verder totaal verlaten, niemand te zien, geen auto, geen verkeersregelaar, geen ongeluk of wegwerkzaamheden en terwijl ik in mijn achteruitkijkspiegel  keek zag ik de verkeersregelaar ook niet meer. Was ik mezelf tegengekomen?

Fotografie en Privacy

Posted on by

Recent een paar keer trammelant gehad nadat ik in het openbaar een foto had gemaakt. Zo stond ik een tijdje geleden in een provinciestad een foto te maken van een historisch gebouw en op de voorgrond stond een man met een ijscokar die kwaad naar me toe kwam nadat ik een foto had gemaakt: hij wilde dat ik de gemaakte foto onmiddelijk uit mijn camera zou verwijderen.

En vanmorgen hetzelfde verhaal bij de Starbucks op Station Sloterdijk alwaar het personeel bezwaar maakte tegen het feit dat ik een foto maakte waarop ook personeel van de Starbucks te zien zou zijn. Toen ik hen vroeg waar stond dat je geen foto’s mocht maken werd mij verwezen naar een verbod op fotografie door de NS voor het hele station, dus ook in de Starbucks die haar ruimte van de NS huurt.

Ik heb dit natuurlijk niet gedaan, we leven immers in een vrij land en mensen verbieden in het openbaar foto’s te maken doen ze maar in dictaturen en ondemocratisch landen. Ik was niet bezig een portret  van iemand te maken maar een foto van het interieur van de Starbucks. En op de Starbucks en  het station zelf stond bij de ingang geen enkele vermelding dat je niet mag fotograferen. Wel het tegenovergestelde: de NS houdt cameratoezicht in de treinen ‘Voor onze eigen veiligheid’. Op de site van Starbucks is daarover overigens niets te vinden terwijl op de site van de NS duidelijk omschreven staat:

In een tijd dat iedereen met een smartphone rondloopt lijkt het me erg moeilijk fotograferen te verbieden, je weet immers niet wat iemand precies met zijn telefoon aan het doen is, hij kan ook bezig zijn met een selfie… Internet is tegenwoordig overal en er worden enorme hoeveelheden foto’s en video’s gemaakt dus hoe wil je dat nu gaan verbieden? Overigens organiseert Starbucks zelf een selfie wedstrijd dus waar hebben we het eigenlijk over?

Je kan toch niet elke keer als je een foto maakt in het publieke domein aan iedereen die er toevallig voorloopt van te voren of achteraf om toestemming gaan vragen? Dat is anders als het om commerciële doeleinden gaat of het bijvoorbeeld gaat om een een interview voor een omroep, dan hoor je je te houden aan de regels van die beroepsgroep. Nog een aantal sites bezocht over de regelgeving hieromtrent maar die komen allemaal met deze conclusie:

Ik heb dit de laatste tijd een paar keer meegemaakt en dat is best vreemd, denk dat dit te maken heeft met het snel veranderende sociale klimaat in Nederland waarin mensen steeds sneller geïrriteerd zijn en zich behoorlijk kunnen opwinden over van alles en nog wat zoals je bijvoorbeeld ook goed kan zien in het verkeer en bij programma’s als ‘de Rijdende Rechter’. Een kleine ergenis die vroeger door mensen onderling opgelost werd kan tegenwoordig snel escaleren en iets groots worden…

Dit vandaag met mijn studenten besproken en zij kwamen met de suggestie dat het wellicht ook aan mijzelf kan liggen: zouden de dames en heren bij de Starbucks in mij wellicht een belastinginspecteur of sociaal rechercheur hebben vermoed? Verklaart dat wellicht hun opwinding? Qua uiterlijk plaatsen ze mij dus in de categorie dienstklopper, nog nooit aan deze carrière switch gedacht overigens…

Tja, heb ik ze toch wat geleerd tijdens al die lessen denk ik dan maar…

Mobiel gestolen!

Posted on by

Er zat vanmorgen een beetje vreemde man tegenover me in de trein met een baardje, een fietspomp en een hoop spullen om zich heen zodat ik mijn Cappuccino nergens kwijt kon. Iets later kwam er een vrouw naast me zitten terwijl ik op mijn Apple bezig was, niks aan de hand dus. Wat me wel opviel is dat ze plots iets tegen elkaar zeiden en toen dacht ik: gek die twee kennen elkaar, waarom begroeten ze elkaar niet of gaan ze niet naast elkaar zitten?

Vlak voor we Amsterdam CS binnenreden begon de man met me praten over mijn laptop en hoe handig WIFI in de trein wel is, ondertussen stond zij op en liep weg, daarna stapte hij apart van haar uit. Toen ik bij Sloterdijk mijn spullen in mijn tas deed bleek mijn smartphone plots verdwenen, stom…ns-wifi

Moraal: kijk dus uit voor mannen met een baardje en een fietspomp!

P.s.: ben dus even een paar dagen niet mobiel bereikbaar…

John Magufuli van Tanzania

Posted on by

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

De afgelopen drie weken samen met mijn vrouw een bezoek gebracht aan Tanzania en het daar erg naar onze zin gehad. Tanzania is een prachtig land waar meer dan 50 miljoen mensen vreedzaam samenleven dit in tegenstelling tot zowat alle omringende landen waar het continu onrustig is. En dat terwijl 70 % van de bevolking van minder dan 2 dollar per dag moet zien rond te komen, er 120 verschillende stammen wonen waarbij geen van allen een meerderheid heeft en er eveneens geen dominante religie is: circa 1/3 is moslim, 1/3 christelijk en 1/3 hangt de aan hun stam verbonden levensovertuiging aan. Het gaat wonderbaarlijk goed daar in Tanzania en we hebben er dan ook een mooie tijd gehad: een voorbeeld voor menig ander Afrikaans en Westers land waar het maar niet wil lukken de welvaart voor iedereen te vergroten.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Vanaf het moment dat we het vliegtuig uitstapten hebben we alleen maar aardige mensen ontmoet en met verbazing om ons heen gekeken en genoten van de cultuur en de mooie natuur. We hebben op vijf verschillende plekken gebivakkeerd en drie Nationale parken bezocht waar we giraffen, olifanten, zebra’s, flamingo’s etc. hebben gezien tijdens de safari van Ajabu Adventures met de Tanzaniaanse gids Joachim die ons met enthousiasme veel kon vertellen over de dieren die we tegen kwamen. Opvallend is wel het grote contrast tussen de welvaart van de gemiddelde Tanzaniaan en de luxe van de lodges en safari’s waar met name de westerlingen zitten die zich dit kunnen veroorloven. Als je ooit naar Tanzania gaat zou ik je dan ook aanraden ook deze andere wereld te bezoeken omdat je anders een te eenzijdig beeld van het land krijgt.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Omdat ik me van te voren wilde verdiepen in Tanzania had ik in Amersfoort en Utrecht de betere boekhandel bezocht om te kijken of er en goed boek over Afrika of Tanzania te vinden was om me een beetje voor te bereiden. Het bleek dat er haast niets over Afrika te vinden was! Wel zijn er planken vol te vinden over de Islam en IS, het Midden Oosten en de Arabische revolutie maar over het Afrika van beneden de Sahel en boven Zuid Afrika is er weinig te vinden en als je wat tegenkomt is het boek door Westerse journalisten geschreven, niet door de Afrikanen zelf. Ik heb het dus moeten doen met de ‘Lonely Planet’, de plaatselijk krant en de ‘The Looting Machine’ van Tom Burgis, een onderzoeksjournalist van de New York Times. Overigens schrijft hij haast niks over Tanzania en alleen over de landen in Afrika waar het slecht gaat, een gemis want het lijkt me eigenlijk des te interessanter om te kijken waar het goed gaat en wat we daar van kunnen leren…

Tom Burgis

Tom Burgis beschrijft in zijn boek de ongelovelijke rijkdom aan grondstoffen in Afrika en de mechanismes die er voor zorgen dat de opbrengsten van de natuurlijke rijkdom niet ten goede komen van de bevolking maar aan de politieke elite van die landen die, vaak geholpen door Westerse consultants die schimmige fiscale constructies adviseren, primair bezig zijn zich te verrijken en erop uit zo lang mogelijke aan de macht te blijven. Tevens beschrijft hij de toenemende invloed van China op Afrika: momenteel investeert China vier keer zo veel in Afrika dan er aan Westere hulp naar Afrika gaat. Daarbij is het het verschil dat de Westerse hulp voornamelijk bestaat uit bestrijding van de armoede en verbeteren van de zorg en onderwijs terwijl de Chinezen druk bezig zijn met de uitvoering van grote infrastructurele projecten (wegen, treinverbindingen, gebouwen), je ziet overal langs de kant van de weg bij deze projecten Chinese uitvoerders en toezichthouders staan terwijl de Westerse hulpverleners in hun mooie jeeps langs scheuren. En dat natuurlijk allemaal in ruil voor toegang tot de natuurlijke grondstoffen als onderpand voor de investeringen. In dit kader was het interessant een verslag in een Tanzaniaans kant te lezen van een Chinees – Afrikaanse conferentie die tot doel had business opportunities te creëren voor beide landen en waar een hoge Chinese ambtenaar tijdens een speech zich had afgezet tegen de kritische journalistiek en Tanzaniaanse journalisten opriep alleen positief over de relatie China Tanzania te berichten. Dat zegt wel iets over de verhoudingen. In de toenemende invloed van China zit het gevaar van het overnemen van het Chinese model en de vraag is of de Tanzanianen dat wel willen…

John Magufuli

Een goed voorbeeld hoe het mis kan gaan in Afrika is  Zimbabwe waar Robert Mugabe sinds 1987 aan de macht is. Zimbabwe zit momenteel financieel zwaar in de problemen: Zimbabwe moet deze maand (september) 1,1 miljard dollar terug betalen aan de World Bank alvorens ze door de IMF van een nieuw steunprogramma kunnen worden voorzien. De huidige Zimbabwaanse Minsiter van Financiën Patrick Chinamasa probeert al een tijdje vergeefs dit bedrag te lenen bij internationale banken en financiële instellingen, de tijd dringt. Het vreemde daaraan is is dat Zimbabwe tot de rijkste landen van Afrika behoort en zo’n schuld eigenlijk zelf makkelijk zou kunnen aflossen. Robert Mugabe heeft in maart nog gezegd dat er in Zimbabwe voor 15 miljard aan diamanten is gewonnen en daarvan maar 2 miljard in de staatskas is terecht gekomen, de rest is simpelweg gestolen. Robert Mugabe heeft zich zelf overigens een salaris gegeven van 33,8 miljoen dollar alleen al voor reiskosten en zijn vermogen wordt geschat op drie miljard dollar dus hij zou deze schuld zelf in één keer kunnen aflossen. Niet voor niks steunt Mugabe dan ook Donald Trump zoals uit een recent interview bleek.

africanminerals

Niks van dit alles in Tanzania! Hoewel er natuurlijk ook problemen zijn (zoals bijvoorbeeld corruptie) heeft Tanzania het geluk een aantal charismatische leiders te hebben gehad die niet voor het eigenbelang gingen maar voor het algemeen belang gaan. Hun grote voorbeeld was natuurlijk Julius Nyerere die na de onafhankelijkheid van Engeland van 1964 tot 1985 regeerde en wiens portret nog overal hangt, niet alleen in overheidsgebouwen maar ook in winkels. Sinds amper een jaar is daar een nieuwe leider bij gekomen: de vorig jaar oktober gekozen president John Magufuli wiens portret we eveneens veelvuldig tegenkwamen en waarover alle Tanzanianen die we spraken erg positief zijn. Magufully staat er om bekend  niet vatbaar te zijn voor corruptie, hij was voor hij president werd verantwoordelijk voor een groot aantal infrastructurele projecten en nog nooit betrapt op een faux pas.

Neyere Airport

Andere zaken die hem sinds zijn aantreden erg populair hebben gemaakt zijn het opstarten van een programma’s om stroom onderbrekingen te voorkomen, het onverwacht bezoeken en controleren van overheidsinstellingen (hierboven een onverwacht bezoek aan het vliegveld Julius Nyerere van Dar Es Salaam waar de pasport controle machines niet bleken te werken en hij de verantwoordelijke ambtenaren ontsloeg), het zelf de straat op gaan om de straat schoon te maken, het daadwerkelijke verplaatsen van de regering van Dar Es Salaam naar Dodoma (we zijn in beide steden geweest en dit wordt nu ook daadwerkelijk gedaan) en het afschaffen van een aantal van de vele feestdagen.

Modi Magufuli

Wat dat betreft heeft de leiderschapsstijl van John Magufuli veel weg van die van Narendra Modi, de premier van India die een zelfde soort maatregelen heeft genomen (zie foto hierboven). India en Tanzania hebben dan ook qua structuur en samenstelling veel gemeen en werken nauw samen. Het is jammer dat het westen Tanzania zo weinig steunt en China te veel ruimte geeft haar invloed daar uit te breiden. De meeste Tanzanianen die we spraken waren helemaal niet zo blij met de autoritaire stijl van leiding geven van de Chinezen op de grote projecten en waren bang te afhankelijk van hen te worden: al die investering moeten in de toekomst terug betaald worden waardoor China toegang krijgt tot de exploitatie van de overvloedig aanwezige bodemschatten.

B&B’s en zorgboerderijen

Posted on by

Net terug van een vierdaagse wandeling van Usquert via de waddenkust naar Pieterburen en daarna het Pieterpad volgend via Groningen door naar Rolde in Drenthe. Mooie tocht, lekker weer, de wind in de rug en de zon in het gezicht: wat wil een mens nog meer. Lopend kom je op plekken waar de auto of fiets niet kan komen en loop je rustig van het ene Pieterpad paaltje naar het andere af en toe andere wandelaars tegenkomend waar je dan even een praatje mee maakt. Meestal 60 plussers overigens en niet zelden gevlucht uit de randstad. Als je onderweg twijfelt over de route pak je je Pieterpad boekje en voordat je het opgeslagen hebt roept er geheid een langsfietsende lokalo ‘LInksaf”, ze zijn daar erg behulpzaam in het Noorden!

Overnachten langs de route is geen probleem want er zijn tegenwoordig op de meest vreemde plekken B&B’s waar je voor een prikkie een mooie kamer kunt krijgen incl. ontbijt en voorzien van alle gemakken, je kan ze onderweg via bookings.com simpel boeken en er is altijd plek in dit seizoen. En voor het eten is er thuisbezorgd.nl, voordat je het weet komt de bolide aanrijden om de bestelling af te leveren, ondernemend zijn ze daar wel en het lijkt wel of ze dit voor hun plezier doen!

De tweede avond was bijzonder, toen sliep ik in een huifkar. Bij aankomst rond zes uur was er niemand aanwezig. Nadat ik gebeld had kwam de eigenaresse snel aanrijden en de sleutels en wat bier brengen, ze weten daar wat je nodig hebt. Ik was die avond de enige gast dus ik had het rijk alleen. Pizza en fles wijn besteld op thuisbezord.nl en een half uur later zat ik prinsheerlijk aan de dis tussen de schapen, konijnen, kippen, paarden en kanaries en naar de ondergaande zon  en de langsrijdende treinen van Arriva te kijken. Wel vroeg ik me af wie er eigenlijk allemaal voor deze beesten zorgt op deze verder verlaten boerderij. Heerlijk geslapen in de huifkar en ‘s morgens vroeg wakker gemaakt door de vogels bovenop de huifkar, helaas zonder mijn mammalou…

Rond acht uur kwamen er plots allerlei auto’s aanrijden die jongelui afleverden die buiten bleven wachten tot om half negen de eigenaresse arriveerde. Ik kreeg een geweldig ontbijt van haar en terwijl ik aan tafel zat  ging zij aan de slag met de jongeren. Het bleek dat ik op een zogenaamde borgboerderij verbleef, zo te zien in combinatie met een B&B, een lucratieve aangelegenheid en mooie combinatie. Ze was lief voor de jongeren en had een hoop geduld, geen makkelijke werk lijkt me!

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Al met al een ondernemend volk daar in het noorden en van stilzitten houden ze daar niet! Dat was ook wel goed te horen en gelijk het enige minpuntje van de tocht.  Continu waren boeren op het land bezig met grote tractoren en zowel in Groningen en Drenthe bleef dat de hele dag maar door gaan, zal wel met het jaargetijde te maken hebben. Daarbij werden ze bijgestaan door talloze pensionado’s die hun heg aan het snoeien waren of aan het klussen met de cirkelzaag. Je  kwam maar weinig plekken tegen die echt stil waren. Ook in het natuurgebied Ballooërveen, wat toch aardig omvangrijk is, bleef het bij  mijn doortocht niet stil. Ik kwam zelfs een  wandelaar tegen die om de reden gehoorbeschermers op had. Afijn, teruggekomen in Amersfoort werd er ook bij mij in de buurt weer flink geklust en ik moet inderdaad dit weekend nodig de heg weer eens doen…

Thuis gekomen toch maar eens gewogen hoe zwaar mijn rugzak eigelijk was en dat bleek acht kilo te zijn, beetje te veel meegenomen achteraf: zo’n rugzak voelt gaandeweg steeds zwaarder aan. Verder is dat wandelen goed bevallen, ga dit zeker vaker doen! En de volgende tocht heeft mijn eega beloofd mee te lopen omdat de tocht dan geheel door Drenthe gaat, ze komt zelf namelijk uit Hoogeveen.

Wakker worden in een woud

Posted on by

Calais

Toen ik wakker werd was ik in een woud, om me heen zag ik de meest vreemde bouwsels, haastig gemaakt door passanten die hier, net als ik, niet waren om te blijven. Tussen de kale bomen was alles grauw, grijs, vochtig en een puinhoop door de achtergelaten spullen die overal in de modder verspreid lagen. Vage schimmen sjokten zwaar door de zompige klei en verdwenen tussen de hoge bomen of in de zelf gefabriceerde, rook en regen lekkende hutten en uitgeleefde tenten. De donkerte tussen de bomen deed mij verlangen naar de hemel vol sterren die ik gewend was te zien voordat ik vertrok.

Het had de hele nacht geregend, zelfs wanneer het niet regende bleven de druppels van de bomen naar beneden komen. Het was me niet gelukt in het donker in deze chaos een slaapplek te vinden. Uiteindelijk was ik onder een stuk plastic gaan liggen en pas na uren in slaap gevallen. Nu ik wakker werd voelde ik de kou, met name in mijn voeten die onder het plastic uitstaken. Dof dreunde het in mijn hoofd op het ritme van mijn hart en ik voelde overal spierpijn; de reis hiernaartoe had zijn sporen achtergelaten.

Zoals elke dag bij het wakker worden maakte een mengeling van angst, paniek, verdriet en boosheid zich van mij meester en moest ik denken aan mijn familie die ik achter had moeten laten en waarom God ons zo straft. Ik ben altijd een gelovig man geweest en heb altijd gedaan wat ons werd voorgeschreven en in vrede geleefd in het land waar mijn familie generaties lang heeft gewoond en dat nu niet mee bestaat en door anderen een nieuwe naam is gegeven. 

Mijn adem werd bij het aanraken van de buitenlucht omgezet in damp die zich vermengde met de nevel die over het woud hing en die op haar beurt weer werd gevoed door de rook van de vele vuurtjes die werden gestookt om het warm te krijgen. Alles wat brandbaar was werd gebruikt waardoor het penetrant stonk. Ik pakte mijn spullen bij elkaar en liep naar het dichtstbijzijnde vuur en sloot me aan bij de groep mensen die zich hier aan het warmen waren en die net als ik allemaal op weg waren naar de overkant. Niemand zei iets, niemand kende elkaar en en niemand wilde elkaar leren kennen, ik ook niet. Hier was het ieder voor zich in dit woud vol verworpenen der aarde onder een hemel waar niets aan af te lezen is.

Geschreven naar aanleiding van een opdracht van Wim Brands tijdens een schrijfcursus die ik volgde bij de Schrijversvakschool in Amsterdam. De opdracht was een verhaal te schijven dat begon met de woorden: ‘Toen ik wakker werd was ik in een woud’ het begin van het gedicht ‘Trillium’ van Louise Glück die in oktober 2020 de Nobelprijs voor de literatuur kreeg.

%d bloggers like this: