Je suis là
Tijdens mijn vakantie in Frankrijk was er veel commotie rond de zaak Vincent Lambert die in 2008 een motor ongeluk kreeg en sindsdien in vegetatieve staat verpleegd wordt in Reims. Twee jaar geleden besloot de medische staf in overleg met zijn vrouw tot euthanasie door middel van het stoppen van het geven van water en voedsel. Daar waren zijn ouders het niet mee eens, zij besloten een proces aan te spannen tegen het ziekenhuis.
Sindsdien lopen er rechtszaken tussen de familie en het ziekenhuis waarbij de ouders en twee broers kiezen voor behoud van leven en de medische staf, Vincent’s vrouw Rachel en zijn zes broers voor levensbeëindiging: een langlopende en complexe zaak dus met een verdeelde familie als gevolg en een patiënt die ondertussen als een kasplantje blijft leven en geen stem heeft. Op onderstaande foto zie je Rachel, de vrouw van Vincent, het gerechtsgebouw na de zoveelste zitting verlaten terwijl een tegenstander een foto van Vincent omhoog houdt.
In dit kader is het interessant het boek ‘Je suis là’ van de Franse schrijfster Clélie Avit te lezen dat ik aantrof in een Franse boekhandel. Dit boek is in mei verschenen en haar debuut en heeft onlangs de ‘Prix Noveau Talent’ gewonnen, dus dat maakt nieuwsgierig. Overigens is Clélie Avit in meerdere opzichten een opvallend talent: 29 jaar, schrijfster, dichter, musicus en professor ‘de physique-chimie’ bij een dans instituut in Nice.
Met het boek ‘Je suis la’ neemt Clélie Avit stelling in de Franse euthanasie discussie. Het boek gaat over Elsa die in coma raakt na een ski ongeluk en Thibault, op bezoek bij zijn broer die ook in het ziekenhuis ligt: de veroorzaker van een auto ongeluk waarbij twee slachtoffers vallen. Bij toeval komt hij op de kamer van Elsa terecht en begint hij zijn verhaal tegen Elsa te vertellen veronderstellend dat ze niets kan horen. Dat is echter wel het geval, hoewel Elsa in coma ligt en niet kan reageren is ze, na vijf maanden totaal buiten bewustzijn te zijn geweest, plots zich weer bewust van wat er om haar heen gebeurt. Het verhaal van Elsa en Thibault en wordt vanuit hun verschillende perspectieven verteld en, zonder dat de twee met elkaar direct kunnen communiceren, ontstaat er een emotionele band tussen Elsa en Thibault. Aan het eind van het boek wordt Thibault geconfronteerd met de familie van Elsa, die hem nog nooit hebben gezien. Hij neemt het op voor Elsa en probeert hen er van te overtuigen dat Elsa zich bewust is van alles om zich heen.
Een moeilijk onderwerp dat Clélie Avit in haar boek aan de orde stelt en het roept veel vragen op, met name wat zou je willen dat er gebeurd als je zelf in zo’n situatie terecht komt? De zaak Vincent Lambert laat zien hoe hoog de emoties kunnen oplopen en dat het ondoenlijk is een medische procedure voor dit soort gevallen te bedenken die op alle situaties past. Ik ben er zelf een voorstander van dat informatie over hoe te handelen in dit soort situaties mede wordt opgenomen op een codicil zoals dat al bestaat voor donorschap van organen: dan is in ieder geval de eigen wens duidelijk! Je zou ook kunnen opnemen wie er voor jou mag beslissen als je in zo’n situatie terecht komt want dat is vaak de bron van veel problemen.
Clélie Avit liet mij via Facebook Messenger weten dat haar boek wordt vertaald in het Nederlands onder de titel ‘Ik ben er’ en waarschijnlijk verschijnt in oktober, een aanrader wat mij betreft!
