Tag: Marina Abramović

Marina Abramović ‘Walk Through Walls’

Posted on by

Two weeks ago I visited the Stedelijk Museum in Amsterdam and bought Marina Abramović’s book ‘Walk through walls’ in the museum shop. I just read an interview with her in the Dutch newspaper NRC and was curious about her memoirs written by ghost writer James Kaplan who listened to Marina’s story and helped putting it all on paper.

I was a bit surprised she wrote her memoirs, I always thought of Marina as a conceptual artist challenging her audience with her performances and stimulating their imagination while experiencing her work and even sometimes letting het audience participate themselves. The number of performances she has done is impressive and her work speaks for itself, her work has been seen by a lot of people and gives inspiration to a lot of people, when you search the internet you can find a lot. So why writing memoires?

Marina is by far the most famous performance artist at this moment. When I followed a writing course last year in Amsterdam all three art students who were participating named Marina Abramović as their hero and example. This weekend I saw La Grande Bellezza from Paolo Sorrentino again in Spain and saw Marina Abramovic scene in which there is a performance done inspired on ‘Expansion in Space’ with she performed with her former partner Ulay. They both run into a heavy wooden column, Ulay did not finish this, Marina did. In “Walk through walls” Marina writes this performance was a turning point for both her work and the relation with Ulay. In La Grande Bellezza the performer runs into a stone column and when asked afterwards why she did this she replies: ‘I’m an artist, I don’t have to explain jack shit’. Having read the book I would say this is not true, Marina makes very clear what she wanted to say with her work in ‘Walk through walls’.

Before I read ‘Walk through walls’  I only knew Marina’s performances from photo’s and video’s, know that I have read the book I always will think about what I have read about these performances in her memoirs. In an interview with BBC Newsnight in June 2014 she complains about a painting of Francis Bacon which was just sold for 146 million, the highest price paid for a painting at that moment: ‘How can you see possibly ever this painting again without seeing money in the front, the essence of the painting is now lost’. With writing this book she is exactly doing the same, should her work not speak for itself? Why does she wants to give us a chronological overview of her life and work and explain the who, what, where and how of her performances? I was curious and bought her book and started reading it.

In the first chapter of ‘Walk through walls’ Marina tells she was lying on the grass one day while she was young staring at a cloudless sky and saw twelve military yets flying over leaving behind white trails in the sky which disappeared after some time. At that moment she was already painting and thought, when looking at this, that art could also be multidimensional and temporary just like what she just saw. She went to the military base in Belgrado and asked if they could sent planes up and fly in a pattern she created. The first idea for a performance was born: multidimensional, temporary and constructed by herself before with a predicted outcome.

Another thing important in her work was pushing her limits and investigating how far she can go with her performances and, which sometimes were very violent when she started which created a lot of attention to her work, nowadays they are more about spiritual enlightenment. Marina is only interested in investigating ideas in her performances which make her afraid and challenge her deepest fears and emotions: a performance is, according to her, a construction where you go from your lower self to your higher becoming more conscious when you challenge yourself and the public around you. And in case of Marina she and her performances have becomes the object of her art and become one.

Another important explanation for her success is her large network. First in Yugoslavia, then Amsterdam and now in New York she has always been surrounded with others artists, collectors, curators, gallery owners etc. which inspired her and helped her become successful. When reading her memoirs  it made me think about Mark Rothko, both came from Eastern Europe to New York, were a long time earning their money as art teachers and both tried to educate their audience and learn how to experience their work. And both were constantly developing themselves while other artists around them were repeating their work over and over again once they were successful.

When Marina started with her first performances in the sixties other conceptual artist were already busy with this new genre and Marina had become over the years the symbol of this performance art for two reasons: first she kept developing herself where most others stopped and second she tried to define a methodology around performances structuring the performance process itself leaving no room for unstructured performances.  She founded the Independent Performance Group (IPG) and trained art students from all over the world in her performance methodology. Marina Abramović developed this methodology performances to make performances repeatable and independent from the artist. She herself did performances constructed by others taking care the original artist got paid, a difficult think to realise. Later in her carreer she broadened het scope to her whole public tried to involve her public in the performance itself and founded the Marina Abramović Institute which gave trainings in performance art open for all.

I liked reading Marina’s book, it gave a good overview of Marina’s life and work and there is a lot in it which it interesting to read about. What I don’t like is the constant flirting with her spiritual qualities like being able to predict things and read someone else’s mind. I believe a performance can give you insight in your unconsciense which can help you better understand yourself and the world around you. And Marina’s performance art can give you new insights just like a therapy from a psychiater or a training from a mental coach.  But maybe, as being male, I first need to break through my mental ceiling before I can open up for these vibrations just like women first need to break through a glass ceiling before they can have influence in the rational world. And of course Marina is doing it her own different horizontal way walking through walls…

The Communication Paradox

Posted on by

Victor’s communication paradox was about the problem that, while IT has developed more and more channels of communication for us (WhatsApp, Facebook etc.), growing up has become more and more difficult four young people nowadays and that they experience a lot of stress and problems while developing themselves. Victor called this the Information Paradox which he further explained to me.

The last decade we have created a new world next to the real ‘Physical world’ and ‘Fantasy World’ which can be called the ‘Online’ world and which is always available when you have access to a device with Internet connection. And, when going ‘Online’, you can influence your ‘User Experience’ and create your own environment and manage your content. You can, for example, only invite the friends you like on your Facebook or WhatsApp account or filter the information you like on your screen creating your own virtual world. This world also enables you to watch movies, play games and listen to music on your own and forget the world around you, it’s your unique and individual experience.

The current generation of students are the first-generation students who have grown up with constant access to the Internet. It’s not possible to explaining IT to them without considering their ‘Online’ perspective. And the funny thing is that most teachers have grown up without ICT and learned to use it at a later age. Our students don’t know how the none-connected world looked like 25 years ago before Internet was invented so you could better explain them how communication was done those days than explain how it works now.

You can compare being online with freedom: it doesn’t mean anything to those who have it but once taken away you know what it is! Of course, the new generation has experienced what it is to have no Internet connectivity. For most students this is a threat and creates stress, not an opportunity to relax. The way we communicate has changed, for example: when you take the train everybody is staring at their smartphone, in schools students check their smartphones between lessons instead of talking to each other and at home WhatsApp has replaced picking up the phone.

To investigate how young people use social media Victor asked a group of students two questions: 1) how many posts did you create yourself last week and 2) how many times did you respond to post posted by someone else. Regarding the first question most of them posted rarely something new: on average, only once a week a new post. But replying and sharing is done multiple times per day. Summarizing his findings: young people don’t create content themselves but are busy responding and having an opinion on what others publish online building their online identity.

Direct one to one communication is replaced by this new way of communication and the big difference with the old way is that in the past, when you were talking directly with someone, only the people around you were involved. Nowadays potentially the whole world can read your post which can go viral and become a hype before you know it. So doing something wrong online can have more impact now.

Our whole communication has changed significant and this makes especially young people, who are by nature very unsure, vulnerable for stress and psychological problems. And because your ‘Online World’, which you created yourself, is always available: you can escape from the ‘Real World’ to this ‘Online World’ . And the old ‘Fantasy World’ has become less important and is now underdeveloped at the expense of developing your own creativity. Direct communication is becoming difficult and even has become art like Marina Abramović performance in the MoMA in New York where she is only watching visitors in their eyes: direct none verbal communication reduced to object of art.

The only way to solve this is was developing training courses for young people in old fashioned communication skills and that’s why he was in Sedona to investigate if this course we did could be used. He concluded this was not the case, the format was to old fashioned and would not appeal young people. We did not have much more time to discuss this but we agreed we would in a few weeks and further discuss this, London after all was not so far from Amsterdam.

During my flight back home I had time to think back on what happened since New Years Eve, now two week ago. Next week I had to start working again, boring…

Debuterende schrijvers en de communicatie paradox

Posted on by

Dit jaar was het erg warm in Frankrijk tijdens mijn vakantie, niet alleen in de Provence maar ook in de rest van het land. En wat doe je dan, zittend voor je tent aan de rand van een rivier, terwijl iedereen druk bezig is met het managen van zijn caravan of camper?

Lezen!

De eerste drie boeken die ik heb gelezen zijn van drie deelnemers aan de laatste debutanten wedstrijd, het leek me interessant te onderzoeken of deze debuutromans de moeite waard zijn, wat hun thematiek is en of er een overkoepelend thema te ontdekken is bij de nieuwe generatie schrijvers. Het gaat om de volgende boeken:

  1. ‘Birk’ van Jaap Robben – 31 jaar
  2. ‘De consequenties’ van Niña Weijers – 28 jaar
  3. ‘We zullen niet te pletter slaan’ van Nina Polak – 29 jaar

image

Allereerst de terechte winnaar van de Dioraphte Literatour Publieksprijs 2015: Jaap Robben met zijn debuut Birk. Dit boek gaat over een gezin dat op een eiland in de Noordzee woont met slechts één medebewoner, een buurman die visser is. In het begin van het boek verdwijnt de vader Birk en blijft zijn zoon Mikael met zijn moeder en deze visser op het eiland achter. De kern van het verhaal is de band tussen de opgroeiende zoon en de dominante moeder die haar zoon geen ruimte geeft zich te ontwikkelen en hem het liefst ziet in de rol van de vader. Dit ontaardt in een psychologische strijd waarbij er geen winnaar is. Mikael is voortdurend op zoek naar erkenning als zoon en wil een zelfstandig leven leiden maar wordt tegen gewerkt door zijn moeder, haar motieven blijven echter onduidelijk waardoor een vreemde gespannen sfeer ontstaat. Door de desolate entourage van een eiland worden de problemen van Michaal uitvergroot wat een prachtig en tot het laatst spannend boek oplevert. Het volgende boek van Jaap Robben ga ik meteen kopen, geweldige schrijver!

image

Het debut van Niña Weijers gaat overeen jonge vrouw, Minnie Panis, die in Amsterdam op de kunstacademie heeft gezeten, en na haar afstuderen erg succesvol is in de internationale kunstscene. Minnie heeft zichzelf tot het centrale thema gemaakt van haar kunst en alles gaat in het boek over Minnie want Minnie is apart in tegenstelling tot de buitenwereld, dat moge duidelijk zijn. Er komen in het boek geen normale mensen voor, iedereen is kunstenaar of heeft op zijn minst mee gedaan aan boer zoekt vrouw. Contact met familie is er niet, alleen de moeder van Minnie komt in het boek voor, maar zij speelt slechts een bijrol. Kunst maken is niet alleen een creatief proces maar belangrijker is het conceptuele, de marketing, het omgaan met je manager en jezelf goed kunnen verlopen. Hoewel we heel veel over Minnie Panis te weten komen leren we haar niet echt kennen. De hoofdpersoon streeft naar erkenning als kunstenaar en gaat daarbij zover dat ze er zelfs naar streeft als persoon niet meer te bestaan doormiddel van zelfmoord als ultieme kunstvorm. Een bij vlagen goed geschreven boek maar het had ook in wat minder bladzijden geschreven kunnen worden, soms is het te veel een kunstcollege dat geen relatie meer heeft met de verhaallijn. Tevens geeft ze aan het eind van het boek aan stukken van anderen te hebben overgenomen, zonder precies aan te geven wat, zodat je niet altijd weet wat door wie wat is geschreven, jammer!

image

Het derde debuut van Nina Polak speelt zich ook af in Amsterdam en gaat ook over een gezin waarin Schard en Anna opgroeien. Ze zijn omringd door volwassenen die zich zelf het centrum der dingen wanen en erg met zich zelf bezig zijn waardoor broer en zus in een chaotische gezinssituatie opgroeien en erg veel moeit hebben zich hiervan los te maken en een zelfstandig leven te gaan leiden. In tegenstelling tot Minnie Panis, die geen familiebanden heeft, hebben Schard en Anna er velen en wordt dit door hen als beklemmend ervaren. Het boek speelt zich, net als het boek van Niña Weijers af in de Amsterdamse kunstwereld maar wordt wel vanuit een ander perspectief geschreven. Voor Minnie is de omgeving entourage terwijl dit voor Schard en Anna beklemming betekent waaruit ze zich willen bevrijden. Tot aan het eind van dit boek ontwikkelen broer en zus zich nauwelijks, durven ze geen relaties met anderen aan te knopen en zijn ze onzeker over zich zelf. Het boek eindigt dan ook met broer en zus die samen bij hun moeder een kop thee gaan drinken, je kan als kind beter geen ouders hebben die in de jaren zestig zijn opgegroeit! Hoewel er weinig spanning in het boek zit wel goed geschreven, van deze schrijfster gaan we vast meer horen.

Wat deze drie boeken die ik van deze debutanten gelezen heb gemeenschappelijk hebben is dat ze allemaal gaan over opgroeiende jongeren die streven naar erkenning als persoon en het zich willen los maken van hun ouders, wat een moeizaam proces is en een hoop stress veroorzaakt. De verhalen spelen zich af in de eigen micro-omgeving, centraal staat de zelfontplooiing van de hoofdpersoon die zich opgesloten voelt en wil bevrijden uit de beknellende omgeving van zijn opvoeding, het onvermogen te communiceren met de zelfbewuste oudere generatie speelt daarbij een belangrijke rol.

image

Niet voor niets hebben zowel Niña Weijers als Nina Polak Marina Abramović als held, de performance kunstenares die in het MoMA in New York zwijgzaam bezoekers in haar ogen liet kijken, het ‘niet communiceren’ gereduceerd tot ultieme vorm van kunst in een tijd dat er juist zo veel aandacht is voor communicatie. Hoe kan het dat in onze informatiesamenleving, waarbij er door de sociale media nieuwe communicatie vormen bijkomen en die het makkelijker zouden moeten maken te communiceren (WhatsApp, Facebook), het juist voor opgroeiende kinderen steeds moeilijker wordt zich te ontwikkelen? Ik zou dit de communicatie paradox willen noemen.

Wat mij tevens opviel bij al deze debutanten is de afwezigheid van de grote thema’s als terrorisme, de islam, het milieu, de economische crisis en werkloosheid of de opkomst van het internet. Het gaat bij deze debutanten steeds om het aangaan van relaties, de invloed vaan het gezin waaruit je voorkomt, het loskomen van je ouders etc.: de eeuwige steeds terugkomende thema’s in de literatuur!

Leuk deze boeken te lezen van deze debutanten!

%d bloggers like this: