Mark Rothko

Marina Abramović ‘Walk Through Walls’

Posted on 2 March 20177 November 2017 by Gerard Geerlings

Two weeks ago I visited the Stedelijk Museum in Amsterdam and bought Marina Abramović’s book ‘Walk through walls’ in the museum shop. I just read an interview with her in the Dutch newspaper NRC and was curious about her memoirs written by ghost writer James Kaplan who listened to Marina’s story and helped putting it all on paper.

I was a bit surprised she wrote her memoirs, I always thought of Marina as a conceptual artist challenging her audience with her performances and stimulating their imagination while experiencing her work and even sometimes letting het audience participate themselves. The number of performances she has done is impressive and her work speaks for itself, her work has been seen by a lot of people and gives inspiration to a lot of people, when you search the internet you can find a lot. So why writing memoires?

Marina is by far the most famous performance artist at this moment. When I followed a writing course last year in Amsterdam all three art students who were participating named Marina Abramović as their hero and example. This weekend I saw La Grande Bellezza from Paolo Sorrentino again in Spain and saw Marina Abramovic scene in which there is a performance done inspired on ‘Expansion in Space’ with she performed with her former partner Ulay. They both run into a heavy wooden column, Ulay did not finish this, Marina did. In “Walk through walls” Marina writes this performance was a turning point for both her work and the relation with Ulay. In La Grande Bellezza the performer runs into a stone column and when asked afterwards why she did this she replies: ‘I’m an artist, I don’t have to explain jack shit’. Having read the book I would say this is not true, Marina makes very clear what she wanted to say with her work in ‘Walk through walls’.

Before I read ‘Walk through walls’ I only knew Marina’s performances from photo’s and video’s, know that I have read the book I always will think about what I have read about these performances in her memoirs. In an interview with BBC Newsnight in June 2014 she complains about a painting of Francis Bacon which was just sold for 146 million, the highest price paid for a painting at that moment: ‘How can you see possibly ever this painting again without seeing money in the front, the essence of the painting is now lost’. With writing this book she is exactly doing the same, should her work not speak for itself? Why does she wants to give us a chronological overview of her life and work and explain the who, what, where and how of her performances? I was curious and bought her book and started reading it.

In the first chapter of ‘Walk through walls’ Marina tells she was lying on the grass one day while she was young staring at a cloudless sky and saw twelve military yets flying over leaving behind white trails in the sky which disappeared after some time. At that moment she was already painting and thought, when looking at this, that art could also be multidimensional and temporary just like what she just saw. She went to the military base in Belgrado and asked if they could sent planes up and fly in a pattern she created. The first idea for a performance was born: multidimensional, temporary and constructed by herself before with a predicted outcome.

Another thing important in her work was pushing her limits and investigating how far she can go with her performances and, which sometimes were very violent when she started which created a lot of attention to her work, nowadays they are more about spiritual enlightenment. Marina is only interested in investigating ideas in her performances which make her afraid and challenge her deepest fears and emotions: a performance is, according to her, a construction where you go from your lower self to your higher becoming more conscious when you challenge yourself and the public around you. And in case of Marina she and her performances have becomes the object of her art and become one.

Another important explanation for her success is her large network. First in Yugoslavia, then Amsterdam and now in New York she has always been surrounded with others artists, collectors, curators, gallery owners etc. which inspired her and helped her become successful. When reading her memoirs it made me think about Mark Rothko, both came from Eastern Europe to New York, were a long time earning their money as art teachers and both tried to educate their audience and learn how to experience their work. And both were constantly developing themselves while other artists around them were repeating their work over and over again once they were successful.

When Marina started with her first performances in the sixties other conceptual artist were already busy with this new genre and Marina had become over the years the symbol of this performance art for two reasons: first she kept developing herself where most others stopped and second she tried to define a methodology around performances structuring the performance process itself leaving no room for unstructured performances. She founded the Independent Performance Group (IPG) and trained art students from all over the world in her performance methodology. Marina Abramović developed this methodology performances to make performances repeatable and independent from the artist. She herself did performances constructed by others taking care the original artist got paid, a difficult think to realise. Later in her carreer she broadened het scope to her whole public tried to involve her public in the performance itself and founded the Marina Abramović Institute which gave trainings in performance art open for all.

I liked reading Marina’s book, it gave a good overview of Marina’s life and work and there is a lot in it which it interesting to read about. What I don’t like is the constant flirting with her spiritual qualities like being able to predict things and read someone else’s mind. I believe a performance can give you insight in your unconsciense which can help you better understand yourself and the world around you. And Marina’s performance art can give you new insights just like a therapy from a psychiater or a training from a mental coach. But maybe, as being male, I first need to break through my mental ceiling before I can open up for these vibrations just like women first need to break through a glass ceiling before they can have influence in the rational world. And of course Marina is doing it her own different horizontal way walking through walls…

Posted on 20 August 20156 May 2018 by Gerard Geerlings

Toen Winston Churchill in 1961 voor het eerst na de Tweede Wereldoorlog de VS bezocht was dat aan boord van de Christina van de Griekse miljardair Aristotle Onassis die hem over de Hudson naar New York bracht. De Christina was eigenlijk een Canadees oorlogsschip omgebouwd door Onassis en door hem vol gehangen met Europese, met name Franse, impressionisten, toen erg populair onder ‘The Rich and Famous’. Boris Johnson beschrijft in zijn boek ‘The Churchill factor’ hoe Churchill in 1895 voor het eerst New York bezocht: New York was toen qua grootte vergelijkbaar met Manchester of Liverpool maar had zeker niet de omvang van Londen, het centrum van het Britse rijk. Zo zag de skyline van New York er in 1895 uit:Tijdens zijn bezoek aan New York In 1961 was Churchill zwaar onder de indruk van de transformatie die VS en in het bijzonder New York, had ondergaan: terwijl ‘Britain’ nog steeds zwaar te leiden had onder de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog en qua invloed steeds minder te vertellen had waren de Verenigde Staten booming en was New York uitgegroeid tot het politiek en evonomische centrum van de wereld. Dit wat goed te zien aan Skyline van New York met zijn imponerende wolkenkrabbers die Churchill vanaf de Cristina goed kon zien. De Tweede Wereldoorlog was een belangrijke stimulans geweest voor de groei van de Amerikaanse economie terwijl het Verenigd Koninkrijk op dat moment langlopende leningen aan de VS had uitstaan en haar rijk sinds de Eerste Wereldoorlog had zien instorten en haar invloed op de wereldpolitiek zien afnemen.Het was ook in 1961 dat Mark Rothko zijn opdracht terug gaf voor het maken van exclusieve schilderijen voor het ‘Four Seasons’ restaurant in de ‘Seagram Building’ aan in New York van de beroemde architecten van der Rohe en Johnson. Het nieuwe restaurant mocht van de opdrachtgevers vierenhalf miljoen dollar kosten en de doelgroep van het restaurant was eveneens ‘The Rich and Famous’ dus het mocht wat kosten. Voor de kunst aan de muur in het restaurant werd door de eigenaar bewust gekozen voor een opdracht aan een Amerikaanse moderne kunstenaar en niet een Europese. Mark Rothko, toen een van de vooraanstaandste New Yorkse kunstenaars kreeg de opdracht en ging aan het werk, dit worden ook wel de ‘Seagram Murals’ genoemd. Twee jaar later had hij een aantal panelen af maar besloot hij met de opdracht te stoppen, de ‘Seagram Murals’ zijn nu op verschillende plaatsen afzonderlijk te bezichtigen.Ik heb deze zomer de biografie van Annie Cohen-Solal over Rothko gelezen en de Rothko tententoonstelling in het Haags gemeentemuseum gezien, met name de biografie is erg boeiend. In dit boek beschrijft Annie Cohen-Solal niet alleen het werk van Rothko maar de hele nieuwe generatie moderne kunstenaars die na de Tweede Wereldoorlog in dit optimistische economische klimaat ontstond en bestond uit kunstenaars als Pollock, Gottlieb, Newman, De Kooning en natuurlijk Rothko. In 1949 verzamelde zich in New York in East Village een groep kustenaars, veel van hen overigens oorspronkelijk afkomstig uit Europa, die samen een club vormden met een gemeenschappelijk doel: het op de kaart zetten van de Amerikaanse moderne kunst. Op dat moment was er geen aandacht voor de eigen kunstenaars en was de Amerikaanse kunstmarkt erg gefocust op de Europese kunstenaars, met name de Franse impressionisten, vandaar dat Onassis ze ook aan de wand van de Cristina had hangen. Het waren niet alleen schilders die deel uit maakten van deze ‘De Club’ maar ook musici en schrijvers, critici die over hen gingen schrijven, galeriehouders die hun werk gingen exposeren en op een gegeven moment ook rijke verzamelaars die hun werk gingen kopen. En met succes, momenteel worden de werken van de schilders van deze groep voor grote bedragen verkocht met prijzen voor een Jackson Pollock van 140 miljoen een Willem de Kooning van 137,5 miljoen en een Rothko voor 72,7 miljoen dollar.Wat maakt Rothko nu zo bijzonder? Allereerst dat hij eigenlijk van oorsprong geen schilder pur sang maar ontwikkelde hij zich als schilder vanwege de interesse in de techniek van het schilderen en het concept achter een schilderij. Rothko was niet voor niks een groot gedeelte van zijn carrière naast schilder ook kunst onderwijzer en het hoe en waarom van zijn schilderijen was erg belangrijk voor hem. In de biografie van Annie Cohen-Solal wordt maar heel even ingegaan op zijn techniek en het feit dat Rothko daar niet veel over kwijt wilde. Wel dat hij continu experimenteerde met kleur en zijn assistenten opdracht gaf een schilderij laag voor laag op te zetten volgens zijn instructies: hij deed dus niet alles zelf zoals veel moderne kunstenaars nu doen (Koens, Hirst, Ai WeiWei besteden het maken ook meestal uit). Daarin liep hij dus voorop. Daarnaast had hij een missie met zijn schilderijen die voor hem niet over vorm of kleur gingen maar bedoelt zijn om vanuit het schilderij een rechtstreeks connectie te maken en een emotie teweeg te brengen bij de toeschouwer. Tevens zag hij zijn werk als eindpunt van de kunst, hij kon zich niet voorstellen dat iemand na zijn werk nog eens stap verder kon zetten in zijn zoektocht naar het uitbeelden van de ultieme emotie. Dat hij zijn schilderijen niet in het restaurant het ‘Seagram Building’ wilde heeft daar veel mee te maken: zijn kunst vraagt de totale aandacht en daar moet je niet onverschillige restaurantbezoekers onder laten eten. Dat er in de jaren zestig een nieuwe generatie schilders opkwam die veel aandacht kreeg vond hij dan ook onverteerbaar. Eind jaren zestig krijgt hij lichamelijke klachten en uiteindelijk pleegt hij in 1970 zelfmoord.Om eerlijk te zijn was ik niet erg onder de indruk van zijn werk tijdens mijn bezoek aan de tentoonstelling in het Haags Gemeentemuseum. Heb er een tijdje naar zitten staren maar het maken van een spirituele connectie bleef uit, helaas. Schijnbaar zit ik nog in het primitieve kleur en vorm stadium en heb ik nog niet de staat van verlichting bereikt zoals de vele kunstpausen zoals Joost Zwagerman die lyrisch zijn over zijn werk. De biografie van Annie Cohen-Solal vind ik veel interessanter, met name omdat het een goed beeld geeft van de opkomst van de moderne Amerikaanse kunst na de Tweede Wereldoorlog, aanrader!