Afgelopen weekend stond er een interessant interview met de Burgemeester van Keulen Henriette Reker in de Volkskrant, partijloos en onafhankelijk burgemeester. Henriette kwam recent in het nieuws vanwege de aanslag op haar tijdens de verkiezingen voor het burgemeesterschap en de rellen met oudejaarsavond in Keulen. Eén passage in het interview viel me bijzonder op:
“Westerse landen zullen met nieuwe feiten moeten leren leven. We komen er nu achter dat we een deel van onze welvaart moeten afstaan. Die welvaart hebben we verworven door in de hele wereld goede zaken te doen, zonder acht te slaan op de negatieve gevolgen voor lokale bevolkingen. Nu komen die mensen hierheen en zullen we een deel moeten teruggeven.(…) Maar we hoeven onze welvaart niet op te geven, onze welvaart is zo groot. Kijk naar de Duitse hereniging, die werd voor een groot deel gefinancierd door een solidariteitsheffing.”
Eindelijk weer eens een politicus met een heldere visie en een positief toekomstbeeld dacht ik toen ik dit las! Dat hebben we broodnodig in deze tijd waarin de populisten het publieke debat domineren en de talkshows bevolken. Des te gekker en extremer het standpunt, des te meer aandacht in de media. Het kijken naar een politiek debat of een talkshow wordt daardoor een treurig stemmende zaak waardoor veel mensen afhaken en zich tegen de politiek keren.
De huidige problemen in Europa hebben primair te maken met de herverdeling van welvaart, de migratie van grote groepen mensen vanuit oorlogsgebieden en arme landen onze kant op is daar een gevolg van en dat veroorzaakt frictie en spanningen. Als je in een andere cultuur bent opgegroeid heb je nu eenmaal andere normen en waarden en je aanpassen aan een nieuwe omgeving vraagt nu eenmaal tijd. Zo zit dat. En samenleven is nu eenmaal tweerichtingsverkeer, dus wij moeten zelf ook open staan voor verandering. Daar moeten we mee om leren gaan en het is de taak van onze leiders er voor te zorgen dat perspectief wordt geboden voor iedereen in onze samenleving, dus ook voor de nieuwkomers in onze samenleving.
Henriette Reker komt in het interview met een frisse nieuwe invalshoek om naar de huidige problemen in Europa te kijken en zet het tevens in historische perspectief. Als onafhankelijke kandidaat kan ze zich ook makkelijker uitspreken dan wanneer ze dit zou moeten doen namens een politieke partij met veel ideologische balast. Ik ben dan ook een groot voorstander van meer onafhankelijke kandidaten voor functies in het openbaar bestuur die niet denken vanuit oude ideologische dogma’s en bestuurlijk cynisme.
In zijn laatste column voor de Volkskrant stelt Wouter Bos vandaag dat ‘New kid on the block’ Jesse Klaver van Groen Links de grootste partij op links wil maken. Volgens Wouter Bos is regeringsverantwoordelijkheid dragen het beste recept om vervolgens weer snel de kleinste partij op links te worden. “Wie hem (Jesse) zijn verhaal hoort vertellen hoort Diederik Samsom of Frans Timmermans zonder regeringsperikelen en de last van het compromis” aldus Wouter. Of ligt het misschien aan een gebrek aan visie en het te veel vast houden aan de macht als je in de ogen van je kiezers in de peilingen zo laag scoort?
Niet voor niks verwijst Henriette Reker in het interview naar haar collega burgemeester de PvdA’er Ahmed Aboutaleb van Rotterdam die eveneens problemen bespreekbaar maakt, aanpakt en daar veel waardering voor krijgt. Het kan dus wel Wouter Bos, bestuurlijke verantwoordelijkheid nemen en een visie op de toekomst hebben waarin we kunnen geloven en die je ook nog aan het publiek kan uitleggen…
Het is mij ook wel eens overkomen. Je bent druk aan het werk en stuurt email na email uit en plots maak je een vergissing en selecteer je niet Hans van Daalen maar Hans van Baalen. Soms heb je dat niet eens door en merk je het pas als je een mailtje terug krijgt dat er iets fout is gegaan en soms hoor je er nooit meer wat van of merk je het niet eens. Het omgekeerde, dat je onjuist geadresseerde mail krijgt, komt natuurlijk ook wel eens voor. En dan is het logisch dat, als je de afzender kent en het niet om spam gaat, je de afzender een mailtje terug stuurt: probleem opgelost en weer een blije vriend of tevreden relatie!
Deze week was er tumult in mijn stad Amersfoort over een datalek waarbij een ambtenaar per ongeluk een mail had gestuurd met privacy gevoelige informatie naar een verkeerd email adres. Stom, had niet moeten gebeuren, maar ook stom dat de ontvanger er alles aan deed van deze foute adressering een probleem te maken. Volgens de betrokken wethouder gaat het om een zakelijke relatie van de gemeente. Er zijn dus blijkbaar zakelijke relaties van onze gemeente die in het geval van onjuiste adressering niet reageren op een verzoek een onterecht ontvangen mail te verwijderen zodat de Gemeente genoodzaakt is dit officieel te melden en een advocaat in te schakelen. En er zijn advocaten die een zaak ruiken en actief benadeelden gaan werven voor een juridische procedure, je weet maar nooit of er wat te verdienen valt aan iemands anders fout.Sinds 1 januari 2016 geldt de meldplicht datalekken, organisaties zijn sindsdien verplicht direct een melding moeten doen bij de Autoriteit Persoonsgegevens zodra zij een datalek hebben en ze zijn eveneens verplicht de gedupeerden van wie de persoonsgegevens zijn gelekt te informeren op straffe van best wel hoge bedragen (max. 820.000€) naast de eventuele schadevergoeding waar de betrokkenen wellicht recht op hebben. Big Business dacht Mr. Jan Visscher van 3 Advocaten die dan ook snel een website www.3advocaten.nl/datalek-amersfoort, een Facebook pagina en een Twitter account (@datalekadvocaat) ging aanmaken met als doel: “3 Advocaten biedt in deze gecompliceerde kwestie juridische bijstand. Als eerste moet de gemeente Amersfoort duidelijkheid geven en antwoord op een aantal cruciale vragen. Daarna zullen wij de gemeente aansprakelijk stellen voor de geleden schade, en een vergoeding hiervoor aan de gemeente verzoeken.”
Net als bij de WOB zal je zien dat er een explosie zal zijn van dit soort zaken, begin april waren er al meer dan 1.000 meldingen bij het meldpunt datalekken dus de Mr. Jan Visscher kan voorlopig aan de bak. Hij hoeft alleen maar het register bij de Autoriteit Persoonsgegevens te raadplegen om nieuwe klanten voor zijn juridisch advies te vinden: zoeken op mijn postcode 3818 levert al meer dan 50 meldingen op incl. de naam van de organisatie en aard van de melding, werk aan de winkel Jan!
En wat zal uiteindelijk de impact zijn van deze nieuwe wet? Allereerst nog complexere en langer durende procedures voor de burger bij organisaties die willen voorkomen dat ze een boete krijgen. Dus geen officiële mails de deur meer uit zonder fiat van een manager, de controller, jurist of een officiële vertaler, je wilt immers fouten uitsluiten en dat betekent meer controle. Een natuurlijk een spectaculaire groei van juridische adviesbedrijfjes die business zien in het claimen net als onze Jan, adviseurs die zich op dit terrein gaan specialiseren en trainingen gaan verzorgen en ICT bedrijven die de software gaan aanpassen zodat de procedures waterdicht zijn en er geen fouten meer gemaakt kunnen worden.
Ik ben voor de verbetering van de bescherming van persoonsgegevens maar we moeten er wel voor waken dat dit niet leidt tot een claim cultuur waarbij burgers continu naar de overheid zitten te kijken of er een fout gemaakt wordt en dan gaan claimen. Zo krijg je een claimcultuur gebaseerd op wantrouwen en wordt de relatie burger overheid er niet beter op.
Het wordt deze week een lastige week voor Staatssecretaris Martin van Rijn (PvdA) die de kamer opnieuw moet gaan uitleggen hoe het zit met de PGB uitkeringen die, in het kader van de decentralisatie doelstellingen van de zorg, centraal zijn belegd bij de SVB.Vorige week kwam Saskia Stuiveling (PvdA) van de Rekenkamer met haar jaarlijkse rapport over de besteding van ons belastinggeld waarin een aantal grote rsisico’s worden benoemd voor de overheid. Een van de meest opvallende was het risico dat de Rijksbezuinigingen door het kabinet zijn ingeboekt maar nog niet gerealiseerd en er vraagtekens zijn 1) of de aanames die gedaan zijn wel kloppen en 2) de overheid wel in staat is deze effectief te implementeren. De kern van het probleem is dat het kabinet ambitieus is in zijn plannen maar te weinig tijd neemt voor een zorgvuldige uitvoering.
De problemen bij de invoering van de PGB zijn een goed voorbeeld hiervan: het hoofdpijndossier van Martin van Rijn maar, nog belangrijker, met een hoge impact qua uitwerking voor degenen die financieel afhankelijk zijn van dit zorg budget. Martin van Rijn is al meerdere malen bij de kamer op het matje geroepen over dit onderwerp, heeft meerdere malen beterschap beloofd en op stelde 18 mei dat de problemen bijna zijn opgelost omdat 94% van de correct ingevulde declaraties binnen 5 tot 10 dagen worden betaald. Tegelijkertijd kwamen er berichten in de media dat dit niet klopt en kwamen instellingen en budgethouders met informatie naar buiten die een totaal ander beeld schetsten van de werkelijkheid. Op 21 mei bevestigende de Rekenkamer dit: de invoering van het nieuwe systeem, waarbij sinds 1 januari de Sociale Verzekeringsbank (SVB) de uitbetaling regelt, is ”niet zorgvuldig verlopen”. Een kamerdebat hierover werd afgelast en volgt waarschijnlijk deze week of volgende week.Marin van Rijn wordt breed gezien als een bekwaam en integer politicus, sterk in het doorgronden van moeilijke dossiers en goed in de communicatie. Voor deze analyse ga ik er daarom vanuit dat van Rijn echt van mening is dat hij het dossier onder controle had als hij weer eens naaar de kamer ging om een nieuwe datum te noemen waarop de problemen opgelost zouden zijn. Welk mechanisme zit achter dit bestuurlijk onvermogen beleid te effectueren? Waarom denkt hij alles onder controle te hebben terwijl dat niet het geval was? En welke lessen kan je daar uit trekken?
Blijkbaar heeft Staatssectretaris van Rijn een ambtelijk-politiek netwerk om zich heen gecreëerd waardoor informatie uit de werkelijkheid niet meer tot hem doordringt. Vanuit sociologisch oogpunt zou je kunnen zeggen dat de systeemwereld waarin hij opereert (het ministerie) niet meer aansluit bij de systeemwereld van de uitvoering (SVB, zorginstellingen, gemeenten) en de leeftwereld van de budgethouders. Er zitten blijbaar filters in zijn eigen omgeving die hem bevestigen in de beeldvorming dat alles op orde is terwijl negatieve signalen niet tot hem doordringen en waarschijnlijk door zijn eigen omgeving worden ontkend. Naar je eigen standpunt toe redeneren dus, de feiten opzoeken die je eigen standpunt bevestigen en kritiek uit de buitenwereld niet serieus nemen.
En dit terwijl het gaat om een uitvoeringsprobleem en niet om de inhoud van het beleid – SVB verzorgt PGB betalingen – maar om de implementatie daarvan! Niemand stelt het feit ter discussie dat de SVB de aangewezen instantie is om dat te doen, daar zit de expertise immers om dit soort regelingen te ondersteunen, daar zit ook de kennis die nodig is om dit soort regelingen te implementeren. Vanuit de SVB had vorig jaar al het signaal moeten komen dat het implementeren meer tijd kost en 1 januari j.l. niet haalbaar was. De Staatssecretaris werd dus maanden lang aan het lijntje gehouden en zijn eigen ambtelijke omgeving heeft hem dus ook niet gewaarschuwd. Overigens zit de SVB zelf ook midden in een reorganisatie waarbij onder het mom van vernieuwing een transformatie wordt geinplementeerd naar een kleinere en slagvaardiger organisatie, net zoals dit nu bij de UWV en de Belastingdienst gebeurt. Meer doen met minder mensen dus, vaak niet het meest optimale moment om extra werk binnen te halen als zo’n ingrijpend proces in je eigen organisatie loopt.
Dit soort problemen doen zich ook voor op andere dossiers van het overheidsbeleid waar het invoeren van nieuw beleid gepaard gaat met het realiseren van bezuinigingen, verwijzend naar successen elders en dat alles onder het motto van ‘vernieuwing’. Bestuuders en uitvoeringsmanagers verkopen nieuw beleid intern onder het mom van leiderschap, innovatie, bestuurlijk vernieuwing en cultuurverandering en stellen dan programma managers aan om dit te realiseren en die hun aanspreekpunt worden en de interface zijn tussen bestuurders en project managers. Vaak hebben deze programma managers tegenwoordig geen project management achtergrond, komen ze uit de eigen ambtelijke organisatie en richten ze zich meer op de bestuurders dan de project managers. Dat de implementatie van beleid ook een vak is, de omstandigheden hier niet hetzelfde zijn dan de omstandigheden daar, deadlines en budgetten realistisch moeten zijn en ‘Lessons learned’ en ‘Risk Management’ ook moeten worden meegenomen, wordt dan vaak vergeten. Waarschijnlijk heeft de ‘old fashioned’ Project Management Control functie bij de SVB niet goed gewerkt en zijn er geen heldere raportages over de project status bij de Staatssecretaris terecht gekomen.
Er is hier meer aan de hand dan alleen het functioneren van van Rijn, onder grote druk van eerder afgesproken taakstellingen moeten snel resultaten geboekt worden, dat er dan af en toe wat mis gaat wordt blijkbaar op de koop toe genomen.
De ICT-sector is altijd op zoek naar nieuwe aansprekende Buzz woorden waarmee ze hun proposities op de markt kunnen brengen en hun klanten nieuwe producten en services kunnen verkopen, dit onder het mom van: ‘Als je voorop wilt lopen als bedrijf moet je hiermee aan de slag gaan’ en ‘Je kunt het beste met ons in zee gaan want wij weten daar alles vanaf!’. Momenteel gaat het vooral over ‘The Cloud’, ‘The Internet of Things’ en ‘Big Data’, allemaal begrippen die niet staan voor iets nieuws maar een nieuw label zijn voor technieken en ontwikkelingen die al langer aan de gang zijn en door de commercie slim op de markt worden gezet.Neem Big Data, een term die staat voor het feit dat tegenwoordig ontzettend veel digitale data beschikbaar zijn omdat zowat alle transacties tegenwoordig digitaal worden vastlegd en je met moderne analyse tools verbanden en trends kunt ontdekken die een bedrijf of organisatie in staat stellen hun klanten beter te kunnen begrijpen en dus bedienen. Daarbij gaat het niet alleen om wat er in systemen vast ligt maar ook om telefoondata, zoekgedrag en gebruik van websites en sociale media. Nog niet zo lang geleden, toen al deze data nog niet beschikbaar waren, werd er ook al veel marktonderzoek gedaan door bedrijven en gespecialiseerde onderzoeksbureaus naar wat er in de omgeving van bedrijven gebeurde. Daarbij werd meestal gebruik gemaakt van eigen beschikbare data aangevuld met kwantitatief en kwalitatief onderzoek, vaak gebaseerd op steekproeven.
Het grappige is dat door de opkomst van nieuwe informatie technologie deze oude tools van marktonderzoek nu soms geen relevante resultaten meer opleveren. Zo konden bij de laatste UK verkiezingen de opiniepijlers geen goede forecast van de einduitslag doen. Als gevolg daarvan ging de discussie in de media steeds over de noodzaak van een drie partijen coalitie. Bij de definitieve einduitslag bleek dat de Torries wonnen met en absolute meerderheid. Als reden voor de slechte prognoses werd opgegeven dat het systeem van steekproeven gebaseerd op het telefoonboek nu niet meer werkt omdat 1) niet iedereen meer een vast telefoonummer heeft en 2) soms zelfs meerdere mobiele nummers heeft of 3) belt via Skype of WhatsApp. Blijkbaar biedt Big Data, als alternatief voor het doen van ouderwetse prognoses, geen uitkomst, Big Data als instrument is dus nog niet volwassen genoeg om zoiets simpels als ‘op wie ga je stemmen’ te voorspellen.
Iedereen is het er over eens dat Big Data veel potentie heeft en een belofte voor de toekomst is. Er moet echter nog heel wat gebeuren voordat bedrijven er echt wat mee kunnen. Een van de grootste problemen is natuurlijk dat er wel heel veel data opgeslagen worden maar dat dit nog niet wil zeggen dat je er dan ook toegang toe hebt. En daar waar men wel toegang heeft tot al deze data staan er wetten en regels in de weg die bepalen of je deze deze data ook daadwerkelijk mag gebruiken. Natuurlijk heeft Google toegang tot onze zoekgegevens en weet Facebook ook allemachtig veel van mijn vrienden maar dat wil nog niet zeggen dat deze bedrijven bij elkaar in de databases kunnen of mogen kijken: er spelen natuurlijk ook commerciële belangen hierbij: voor wat hoort wat!Daar hebben de overheden minder last van. Vandaar dat het interresant was vorige week in De Correpondent een interview van Martijn Maurits met de algemeen directeur van de Belastingdienst Hans Blokpoel tegen te komen. In het interview ‘Baas Belastingdienst over Big Data: ‘Mijn missie is gedragsverandering’geeft hij inzicht in de in de case Belastingdienst die vanuit een wettelijke basis de power heeft beschikbare overheidsinformatie te gebruiken om de aanslag en het innen van belastingen te verbeteren. De Belastingdienst heeft net een mislukt project achter de rug om een nieuw informatiesysteem te implementeren, dit project heeft ruim 10 jaar geduurd en 203 miljoen euro gekost en is in 2014 gestaakt. Nu zoekt de belastingdienst de oplossing in het geautomatiseerd koppelen van alle bestaande systemen, sommige al 50 jaar oud. Hierin zijn ze nu wel succesvol en het gebruik van Big Data technieken is een essentieel onderdeel, zo niet de kern, geworden van hun nieuwe strategie ( en die ook mooie nieuwe kansen geeft voor ICT bedrijven).Uit het interview met Hans Blokpoel, voor deze nieuwe strategie verantwoordelijk, blijkt dat hij voor openheid en transparantie is, een goede zaak! Geruststellend is ook dat de Belastingdienst alleen gebruik maakt van de eigen gekoppelde overheids data die de overheid al in huis heeft – een beetje smalle definitie van Big Data omdat alleen de beschikbare overheidsgegevens gebruikt worden. Maar daarbij gaat het wel om heel veel data en in heel veel bestanden zoals onlangs bleek uit een brief aan de Tweede Kamer van de Minister van Veiligheid en Justitie. In de bijlage bij deze brief van 24 maart 2015 staat een overzicht van de 92 koppelingen van de Belastingdienst met andere overheidsinstanties exclusief de koppelingen met de lagere overheden, die na de recente decentralisaties waarschijnlijk alleen maar zijn uitgebreid. Volgens de Rekenkamer werkt de Belastingdienst met 1.200 applicaties. Vanuit Informatie Management oogpunt een hele uitdaging voor de data analisten van de Belastingdienst om zinvolle informatie uit deze gigantische dataset van 10 miljoen belastingplichtigen en 1,2 miljoen bedrijven te halen!
Logisch dus dat er volgens Hans Blokpoel nog heel wat te halen valt uit het koppelen van deze bestanden om de efficientie van de aanslag en inning van belastinggeld te verbeteren en daar slim het label Big Data op plakt. Zo blijkt dat de Belastingdienst een eigen database heeft voor wanbetalers en in de gaten houdt of wanbetalers economische activiteiten uitvoeren die geld opleveren voor de fiscus: ‘Dynamisch Monitoren’ noemen ze dat. Gebruik maken van in andere overheidsregistraties beschikbare data lijkt me in dat geval meer dan terecht.
Waar ik wel vragen bij stel is de ‘Profiling’ van belastingbetalers die de belastingdienst aan het opzetten is. Er is een nieuw samengesteld team bezig met ‘Profiling’ van ons waarbij gekeken wordt wat de risico’s zijn met betrekking tot de aangifte en de inning. Doelstelling is in een vroegtijdig stadium doelgroepen te identificeren die een risico kunnen vormen met betrekking tot de inning van belastinggeld. Volgens Blokpoel moet daarbij gedacht worden een bijv. echtscheiding maar je kan natuurlijk ook denken aan mensen die ZZP’er worden, werkloos of ziek. Gegevens hierover zijn bij andere overheidsbestanden bekend en door koppeling kunnen deze groepen worden geïdentificeerd en door de belastingaangifte vroegtijdig benaderd, waardoor correcties achteraf van fouten worden voorkomen.
Je kan je afvragen of de overheid met deze ‘Profiling’ niet een stap te ver gaat, tot nu is het uitgangspunt dat alle burgers geacht worden de wet te kennen en belastingaangifte en betaling een verantwoordlijkheid is van de indivuduele burger die zich kan laten bijstaan door onafhankelijke belastingadviseurs. Door ‘Profiling’ en het pro-actief benaderen van burgers krijgt de overheid de rol van Big Brother en loop je het gevaar van stigmatisering als andere overheidsdiensten ook gebruik gaan maken van deze labels. Op zijn minst zou er een onafhankelijke toezichthouder moeten komen die dit soort activiteiten in de gaten houdt, toetst aan de wet en moet deze werkwijze openbaar zijn voor de burger. Nu is het niet meer dan een, welliswaar goed bedoeld, iniftiatief van de Belastingdienst niet gebaseerd op wetgeving. Hans Blokpoel ontkent ambities te hebben ten aanzien van het gebruik van andere beschikbare online data en dat de Belastingdienst alleen de reeds in de overheidsbestanden beschikbare fiscale data gebruikt. Toch denk ik dat de Belastingsdienst vroeg of laat er niet onderuit zal komen ook externe bronnen bij de aangiftes te gaan betrekken, zie bijv. de Markplaats case hierboven. Er worden steeds meer van dit soort economische activiteiten buiten de formele economie in de schaduw economie uitgevoerd die nu fiscaal onbelast blijven (9,1% volgens schatting 2012). Het gaat hierbij dus om best grote bedragen zoals ook blijkt uit de CBS cijfers die door de EU gebruikt worden voor de afdracht aan Brussel, de handel via het internet speelt daarbij een steeds belangrijkere rol. Wij dragen als Nederland geld af op basis van fiscale gegevens plus de schatting van de schaduw economie door het CBS aan de EU terwijl we daarover zelf geen belasting innen waardoor de belasting geheel voor rekening van de belastinbetaler komt die ter goeder trouw is. Het ligt voor de hand ook economische activiteiten op Marktplaats, Uber, Airbnb, Ebay, Croqqer etc. als bron van inkomsten voor de belasting aan te boren: deze gegevens zouden via Big Data technieken aan de bestaande databronnen kunnen worden toegevoegd. Het zou goed zijn als dit punt ook op de agenda van de Belastingdienst komt en jammer dat Hans Blokpoel deze discussie in het artikel niet aankaart…
Aanvulling 20 mei 2015: Een dag na het publiceren van bovenstaande blog kwam het nieuws naar buiten dat de Belastingdienst de komende jaren een transitie door gaat maken om bovenstaande ontwikkeling verder uit te bouwen (zie artikel in De Volkskrant van 20 mei 2015 hierboven). Eerst zullen er 1.500 hoogopgeleide inspecteurs worden aangenomen die in staat zijn met de verbeterde informatievoorziening op basis van Big Data extra inkomsten te genereren, naar verwachting 750 miljoen tot 2 miljard per jaar. Tegelijkertijd zullen er 5.000 lager betaalde banen vervallen, hierbij gaat het om functies die nog steeds op de ouderwetse manier informatie verzamelen. Per saldo gaan er de komende jaren dus 3.500 banen weg, wordt de gemiddelde leeftijd van het personeelsbestand lager (nu 53 jaar gemiddeld) en de relatie tussen de burger en de Belastingdienst waarschijnlijk een stuk formeler… Aanvulling 21 mei 2015: Weer een dag later is het verantwoordingsdag in de Tweede Kamer en komt Saskia Stuiveling met haar laatste rapport van de Rekenkamer waarin drie grote rsisico’s worden benoemd voor de overheid: 1) Defensie, materieel en ICT 2) Belastingdienst, verouderd ICT landschap en 3) Rijksbezuiningen die wel ingeboekt zijn maar niet gerealiseerd. De Belastingdienst herbergt volgens de Rekenkamer het grootste probleem door het gebruik van 1.200 deels verouderde applicaties die zorgen voor kwetsbaarheid voor zelfs de kleinste verandering.
Het is mij ook wel eens overkomen. Je bent druk aan het werk en stuurt email na email uit en plots maak je een vergissing en selecteer je niet Hans van Daalen maar Hans van Baalen. Soms heb je dat niet eens door en merk je het pas als je een mailtje terug krijgt dat er iets fout is gegaan en soms hoor je er nooit meer wat van of merk je het niet eens. Het omgekeerde, dat je onjuist geadresseerde mail krijgt, komt natuurlijk ook wel eens voor. En dan is het logisch dat, als je de afzender kent en het niet om spam gaat, je de afzender een mailtje terug stuurt: probleem opgelost en weer een blije vriend of tevreden relatie!
Sinds 1 januari 2016 geldt de meldplicht datalekken, organisaties zijn sindsdien verplicht direct een melding moeten doen bij de Autoriteit Persoonsgegevens zodra zij een datalek hebben en ze zijn eveneens verplicht de gedupeerden van wie de persoonsgegevens zijn gelekt te informeren op straffe van best wel hoge bedragen (max. 820.000€) naast de eventuele schadevergoeding waar de betrokkenen wellicht recht op hebben. Big Business dacht Mr. Jan Visscher van 3 Advocaten die dan ook snel een website 
